«Πολλά τα δεινά κουδέν ανθρώπου δεινότερον πέλλει» - «Πολλά είναι τα φοβερά, μα τίποτε δεν είναι πιο φοβερό από τον άνθρωπο». Έτσι μίλησε ο αρχαίος τραγικός μας ποιητής κι έχει δίκιο. Η Διδασκαλία της Ζωντανής Ηθικής όμως πάει ακόμα πιο πέρα δηλώνοντας ότι ο άνθρωπος είναι ο αίτιος όλων των δεινών. Σίγουρα είναι ελαχιστότατοι αυτοί που θα δεχτούν την ανθρώπινη ευθύνη για τις ασθένειες, τους σεισμούς ή τα ακραία καιρικά φαινόμενα, και γενικά για τις φυσικές καταστροφές.
Οι λόγοι γι αυτή την έλλειψη κατανόησης είναι κυρίως δύο. Ο πρώτος είναι το ότι οι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν την απόλυτη και ακατάλυτη διασύνδεσή τους με τη Φύση. Ο δεύτερος λόγος είναι η άγνοια ή η αγνόηση των λεπτοφυών ενεργειών και της δυναμικής τους. Στ΄αλήθεια, πόσοι αναλογίζονται τα επακόλουθα, θετικά ή αρνητικά, από τις σκέψεις τους, για παράδειγμα; Αλλά:
«Γι΄αυτό δεν υπάρχει τρόπος με τον οποίο να αποδράσει κανείς από την ευθύνη. Ακόμα και η παραμικρή σκέψη εισδύει στο μεγάφωνο του διαστήματος και προσελκύει στον εαυτό της το ίδιο είδος ακρίδας, προκαλώντας την καπνώδη ατμόσφαιρα του πλανήτη. Η σκέψη μπορεί να εξαγνίσει καταστρέφοντας τα μικρόβια της αποσύνθεσης, αλλά με τον ίδιο τρόπο μπορεί να προσελκύσει τα αχαλίνωτα στοιχεία...»
[Ιεραρχία]
Θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε το σύνολο των ανθρώπινων προβλημάτων σε δύο μόνο λέξεις: έλλειμμα υπευθυνότητας. Βέβαια, η ιδέα της υπευθυνότητας δεν είναι πολύ αρεστή διότι η ευθύνη σημαίνει ανάληψη βάρους, κι εμείς οι άνθρωποι επιθυμούμε να είμαστε ελεύθεροι από βάρη και υποχρεώσεις. Προτιμάμε μια ανέμελη και άνετη ύπρξη. Κι όμως, η ύπαρξή μας υπάγεται, είτε το θέλουμε είτε όχι, σ΄ένα πλέγμα σχέσεων, κι αυτό συνεπάγεται αντίστοιχες υποχρεώσεις, καθήκοντα ή ευθύνες -όπως κι αν το ονομάσει κανείς.
Η ανευθυνότητα συνεπιφέρει, νωρίτερα ή αργότερα καταστροφή και πόνο. Δυστυχώς, ο πόνος μπορεί να πλήξει άλλους που δεν ευθύνονται, μακροπρόθεσμα όμως και καρμικά θα επιπέσει συντριπτικά στον υπαίτιο. Οι άνθρωποι, κατά κανόνα, δεν αγαπούν την ευθύνη γιατί τη θεωρούν δυστυχία. Πρέπει όμως να κατανοηθεί ότι στην πραγματικότητα, δηλαδή η ανάληψη ευθύνης ή ευθυνών, είναι η εγγύηση της ευτυχίας. Άλλωστε, αυτή δίνει νόημα στη ζωή μας και μόνον ο υπεύθυνος άνθρωπος δικαιούται και αξίζει να ορίζεται ως άνθρωπος.
Όσο πιο εξελιγμένο είναι ένα ανθρώπινο ον τόσο περισσότερη ευθύνη επωμίζεται. Έτσι, τα Μεγάλα Όντα αναλαμβάνουν την ευθύνη ολόκληρων Κόσμων, και καθόλου δεν θεωρούν δυστυχία αυτή την -εθελούσια άλλωστε- υποχρέωση. Ασφαλώς, η ευθύνη σημαίνει θυσίες, αλλά τα υπεύθυνα όντα δεν θεωρούν ούτε τη θυσία επαχθή, και μάλιστα στην Άγκνι Γιόγκα συναντά κανείς τη δήλωση ότι «η θυσία είναι η πιο επικερδής τοποθέτηση», καθώς ποτέ δεν βγαίνει εν τέλει χαμένος αυτός που προβαίνει σε κάποια θυσία. Εξυπακούεται βέβαια ότι δεν μιλάμε για θυσίες άσκοπες, ανώφελες ή και επιβλαβείς, στις οποίες συχνά υποβαλλόμαστε εμείς οι άνθρωποι.
Τέλος πάντων, οι ευθύνες, οι θυσίες και τα συμπαρομαρτούντα δίνουν άλλη αίσθηση όταν υποκινούνται από αγάπη και άλλη αίσθηση όταν γίνονται από υποχρέωση ή από οποιοδήποτε είδος εξαναγκασμού.
Πόσες φορές έχει τεθεί το ερώτημα: Γιατί ο πόνος, γιατί η συμφορά;
Θα έπρεπε όμως να τίθενται και τα εξής ερωτήματα: Είμαστε καλοί πολίτες; Είμαστε καλοί απέναντι στους άλλους; Είμαστε καλοί απέναντι στη Φύση; Είμαστε καλοί απέναντι στον Κόσμο;
Η λέξη «καλοί» σημαίνει σωστοί. Με άλλα λόγια είναι η συμπεριφορά μας ορθή απέναντι σε όλους τους πιο πάνω παράγοντες;
Δυστυχώς, οι περισσότεροι από μας παραβιάζουμε, περισσότερο ή λιγότερο, περισσότερους ή λιγότερους, κανόνες του Δικαίου και των ορθών σχέσεων προς όλες τις κατευθύνσεις. Παράγουμε χάος και ανισορροπία, κι έτσι γινόμαστε οι υπαίτιοι όλων των δεινών που μαστίζουν τη μικρή, όμορφη σφαίρα μας, την οποία, αλίμονο, τόσο λίγο σκεφτόμαστε και τόσο λίγο πονάμε!
Όλες οι αληθινές Διδασκαλίες επιδιώκουν ακριβώς να θεραπεύσουν αυτά τα δεινά υποδεικνύοντας τις κοσμικές νομοτέλειες που εξασφαλίζουν την ισορροπία και την αρμονία. Και τώρα, ενόψει των οδυνηρών προβλημάτων, μπαίνει το ερώτημα: Υπάρχει άραγε κάποιος τρόπος, κάποια μέθοδος που να επιφέρει διόρθωση και λύση των κακών με κάποια αμεσότητα, πριν να είναι πολύ αργά;
Ασφαλώς υπάρχει, και έχει υποδειχθεί, αλλά ένα φάρμακο πρέπει να ληφθεί για να δράσει.
AGNI YOGA HELLAS - 27.10.2015
