Άγιες Μέρες, Μέρες Γιορτής! Όλοι προσπαθούν να μπουν στο χαρούμενο πνεύμα τους, να ξεχάσουν για λίγο σκοτούρες, άγχη και προβλήματα. Οι πόλεις των ανθρώπων στολίζονται, φωταγωγούνται και αποπνέουν μια ατμόσφαιρα ευθυμίας. Την ίδια ατμόσφαιρα πασχίζουν να δημιουργήσουν οι άνθρωποι και στο σπίτι τους -όσοι βέβαια έχουν σπίτι... Πολλά φώτα λοιπόν, λαμπερά στολίδια, γλυκίσματα, χαρωπά τραγουδάκια, ψώνια, δώρα.
Ωραία όλα αυτά, καλά και άγια! «Άγια»; Τρόπος του λέγειν, θα πείτε. Ωστόσο, όταν μιλάμε για «Άγιες Μέρες», το εννοούμε κατά κυριολεξία. Αλλά σε τι συνίσταται η «αγιότητα»; Ασφαλώς, όχι σε λαμπιόνια, σε πλούσια εδέσματα και σε χοντρομπαλούς αγιοβασίληδες. Μήπως μάλιστα όλα αυτά σκοτώνουν εντελώς την αγιότητα; Μας βοηθάνε να νιώσουμε οποιαδήποτε αγιότητα;
Ίσως θα έπρεπε να σκεφτούμε καμιά φορά και αυτή την έννοια -την Αγιότητα. Εφόσον υπάρχει ως έννοια, θα πρέπει να αντιπροσωπεύει κάποια πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι πως οι άνθρωποι σκέφτονται λιγότερο απ΄όλα τη συγκεκριμένη έννοια.
Αν κάναμε ένα γκάλοπ με το σχετικό ερώτημα, η απάντηση θα είχε να κάνει με κεριά, λιβάνια και ψαλμωδίες. Σίγουρα και με Ιερά Πρόσωπα, κι επίσης με μάρτυρες της πίστης -αχ, αυτή η «πίστη»! Δεν θα ήταν καλύτερα να μιλούσαμε για ιδέες και αξίες;
Τώρα, θα μας μαλώσει κάποιος: Πάλι πετροβολάτε την πίστη; Γιατί την απαξιώνετε τόσο; Έχουμε μια απλή απάντηση για όποιον την καταλάβει: Αδυνατούμε να εκτιμήσουμε την πίστη επειδή είναι τυφλή. Και δεν μας αρέσει η τυφλότητα. Αδυνατούμε να εκτιμήσουμε την πίστη επειδή δεν διαθέτει «αενάου φύσεως ριζώματα». Γι΄αυτό έυκολα παρασύρεται από ισχυρούς ανέμους, εύκολα ξεριζώνεται, εύκολα αλλάζει κατεύθυνση. Επομένως, αν θέλω να φτάσω κάπου, θα προκρίνω μια στέρεη βάση. Μια τέτοια βάση είναι η κατανόηση που οδηγεί σε διαυγή όραση.
Όμως δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι η αγιότητα, και αυτό θέλουμε να εξετάσουμε.
Αγιότητα. Πρώτα απ΄όλα, δεν βλέπει κανείς αμέσως την ομοιότητα ανάμεσα στις λέξεις αγιότητα, αγνότητα και agni; Έχουν την ίδια ακριβώς ρίζα. Επομένως, έχουν συνάφεια.
Στις δύο πρώτες λέξεις η σχέση είναι προφανής. Είναι αυτονόητο ότι αγιότητα χωρίς αγνότητα είναι αδιανόητη, μιας και η λέξη αγνότητα σημαίνει καθαρότητα. Αγιότητα και ρυπαρότητα δεν μπορούν να συνυπάρξουν, και αυτό δεν επιδέχεται αντίρρηση. Αρκεί βέβαια να θυμόμαστε πως η καθαρότητα αφορά κυρίως την αγνότητα των κινήτρων και όχι των υποδημάτων.
Τώρα, όσον αφορά την Τρίτη λέξη -agni- που σημαίνει πυρ, μπορούμε να αντιληφθούμε ότι μόνο το πυρ της θέλησης, το πυρ του αγώνα, το πυρ της καρδιάς είναι δυνατόν να εξασφαλίσει τη δύσκολη ιδιότητα της αγιότητας και της αγνότητας. Και ακριβώς, επειδή και ο πιο απερίσκεπτος άνθρωπος αντιλαμβάνεται τη μεγάλη δυσκολία και την ηρωική προσπάθεια που υποκρύπτει, γι΄αυτό το λόγο οι άνθρωποι θεωρούν αυτή την ιδιότητα ως κάτι ανέφικτο και, συνεπώς, ως κάτι που δεν τους αφορά. Έχουν παραχωρήσει την ιδιότητα αυτή σε κάποια Πρόσωπα τα οποία έχει χαρακτηρίσει ως Άγια η ιδιαίτερη θρησκεία τους. Πρόσωπα τα οποία έχουν ντυθεί την αχλύ του μύθου και του θρύλου, κι έτσι έχουν γίνει απροσπέλαστοι. Τα κεριά, τα λιβάνια και οι παρακλήσεις τους δεν τα καθιστούν λιγότερο απροσπέλαστα. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ελάχιστη θέση κατέχουν στην καθημερινή ζωή και σκέψη των πιστών τους κι ούτε αποτελούν πρότυπα για κανέναν τους.
Όμως, ας σκεφτούμε καλύτερα για την αγιότητα, γιατί έχουμε αφήσει έξω από τους συλλογισμούς μας το ουσιωδέστερο χαρακτηριστικό της: τη σχέση της με τον Ουρανό, τη σχέση της με τον Ανώτερο Κόσμο. Η επαφή με το Ανώτερο είναι η ουσία της Αγιότητας.
Σ΄αυτό έγκειται όλη η αξία, όλο το νόημά της. Αν, λοιπόν, ισχύουν αυτά -και ισχύουν- πού είναι η αγιότητα στις «Άγιες Μέρες»; Πού είναι ο Ανώτερος Κόσμος, η Βασιλεία των Ουρανών, η όπως θέλετε να ονοματίσουμε την Ανώτερη Ύπαρξη; Υπάρχει πουθενά στους εορτασμούς μας; Αληθινά, δεν υπάρχει η Βασιλεία των Ουρανών, υπάρχει μονάχα η Βασιλεία του Γήινου. Είναι τόσο έντονη η παρουσία του παροδικού, είναι τόσο έντονη η απουσία του Αιώνιου! Γι΄αυτό, πίσω από την προσωρινή φαντασμαγορία υποφώσκει η θλίψη της ματαιότητας.
Μήπως όμως, αντί να βουλιάζουμε στη μελαγχολία, θα ήταν καλύτερα να βάλουμε την Αιωνιότητα, την Ανώτερη Ύπαρξη, στη ζωή μας, στους στοχασμούς μας; Αυτό είναι η πιο σοφή αντιμετώπιση της αίσθησης ματαιότητας και θλίψης, το μόνο φάρμακο, και αυτό πρέπει να κάνουμε.
Εν τω μεταξύ ας ευχηθούμε Φως και Ειρήνη σε όλο τον Κόσμο, σε όλα τα Όντα.
AGNI YOGA HELLAS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου