Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΟΣΥΝΗΣ

Άγιες Μέρες, λοιπόν, ή Μέρες Αγιότητας...  αλλά δεν έχει και πολλή σημασία αφού η αίσθηση της αγιότητας ελάχιστα τις χρωμάτισε. Άλλωστε, αυτή η ιδιότητα δεν συγκαταλέγεται στους στόχους και στις επιδιώξεις ούτε καν των πιο ευλαβών θρησκευόμενων. Αν είναι ειλικρινείς, θα το παραδεχτούν. Και, πράγματι, αν η αγιότητα υπήρξε κάποτε ζητούμενο, τώρα πλέον δεν είναι.

Το ότι η αγιότητα δεν αποτελεί όραμα και φιλοδοξία πολλών είναι γεγονός. Γιατί συμβαίνει αυτό; Προφανώς, επειδή δεν είναι ελκυστική. Και γιατί δεν είναι ελκυστική; Για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον, επειδή στη σκέψη των πολλών ο Άγιος είναι ένας τύπος αποστεωμένος, απαρχαιωμένος, απομονωμένος και, κυρίως, δυστυχισμένος. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι ο Άγιος έχει συνδεθεί με το μαρτύριο, με τον πόνο.

Θα παραδεχτείτε ότι όλα αυτά δεν είναι καθόλου ελκυστικά. Και δεν μπορούμε να καταδικάσουμε κανέναν γι΄αυτό, αφού η φυσική τάση κάθε υγιούς ανθρώπου είναι η αναζήτηση της ευχαρίστησης, της ευτυχίας. Ναι, η τάση αυτή είναι απολύτως φυσική και υγιής. Το ζήτημα είναι πού τοποθετείται η ευτυχία και με ποια μέσα επιδιώκεται. Κι εδώ μπαίνει το θέμα της παροδικότητας, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος.

Θα αντιτείνει κανείς στα παραπάνω ότι οι Άγιοι έχουν κερδίσει τον Παράδεισο και την εγγύτητα με τον Θεό. Μάλιστα. Ωστόσο, ούτε αυτά τα οφέλη φαίνεται να προσελκύουν πολλούς! Και πάλι όμως δεν τους αδικούμε. Γιατί ο Παράδεισος δεν είναι καθόλου πειστικός αλλά ούτε και ιδιαιτέρως επίζηλος. «Μυρίζει» ψαλμωδίες, υποτακτικότητα, στέρηση και αιώνια πλήξη. Εκτός του ότι αποτελεί μια εξαιρετικά αόριστη και αβέβαιη ανταμοιβή.

Ναι, ο Παράδεισος δεν είναι καθόλου ελκυστικός ούτε πειστικός -εκτός για κάποιους παράφρονες τζιχαντιστές. Και μη μας πείτε ότι οι καλοί χριστιανοί πιστεύουν στον Παράδεισο, γιατί, αν ίσχυε αυτή η πίστη, τότε δεν θα φοβούνταν καθόλου τον θάνατο, έτσι δεν είναι;

Οι «πιστοί» βέβαια θα αγανακτήσουν με τα παραπάνω, ενώ θα έπρεπε να αγανακτήσουν με τους υπαίτιους της μη ελκυστικότητας της Αγιοσύνης. Και οι υπαίτιοι είναι οι εκπρόσωποι των κατεστημένων θρησκειών. Γιατί αυτοί κακοποίησαν και παραμόρφωσαν όλες τις υψηλές έννοιες, και δεν δίστασαν να φορέσουν φωτοστέφανα στα κεφάλια μεγάλων εγκληματιών, όπως ο Κωνσταντίνος, ο Θεοδόσιος, ο Ιουστινιανός, μόνο και μόνο επειδή εξυπηρέτησαν τα συμφέροντά τους -άλλος ένας λόγος για την απωθητικότητα της υπό εξέταση ιδιότητας.

Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι άνθρωποι τρέφουν ένα σεβασμό προς τους Αγίους -αληθινούς ή πλαστογραφημένους από την εκκλησιαστική ιστορία- και καταφεύγουν σ΄αυτούς για να ζητήσουν βοήθεια. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι δεν ζηλεύουν (με την έννοια της ζηλωτείας το ρήμα) την αγιοσύνη τους. Δεν έχουν απολύτως καμία έφεση προς αυτή την κατεύθυνση.

Μια άλλη αλήθεια που δεν θα αρνηθούμε επίσης είναι το γεγονός ότι πολλοί Άγιοι υπήρξαν προηγουμένως μεγάλοι αμαρτωλοί -όχι πάντως οι προαναφερθέντες! Οι «αμαρτίες», τα λάθη δηλαδή, γιατί αυτό σημαίνει ακριβώς η λέξη, λαθεμένες επιλογές και πρακτικές, είναι δυνατόν να αντισταθμιστούν και να εξιλεωθούν από αντίθετες ενέργειες και θυσίες.

Σε όλες όμως τις περιπτώσεις το κίνητρο ήταν η κάθαρση, η εξιλέωση και η σωτηρία της «ψυχής» της συνειδητότητας δηλαδή. Κανένας δεν σκέφτηκε ποτέ «θα γίνω Άγιος», ούτε κανένας αυτοτιτλοφορήθηκε ποτέ Άγιος -εκτός βέβαια από κάποιους εκκλησιαστικούς παράγοντες (τι ήρθε στον αμαρτωλό μας νου - ο «Άγιος Πρεβέζης»)! Ναι, και τι υποκλίσεις, τι προσφωνήσεις, τι χειροφιλήματα σ΄αυτούς τους επίγειους χρυσοποίκιλτους «αγίους»!

Να δούμε όμως κάποιες δικές μας ιδέες σχετικά με το υπό συζήτηση αντικείμενο: Κάποιες σκέψεις, και ευχαρίστως θα ακούγαμε και όποιες τυχόν άλλες. Για εμάς, λοιπόν, έχει να κάνει, εκτός από το αναγκαίο προαπαιτούμενο της καθαρμένης σε όλα τα επίπεδα ύπαρξης, της αποδέσμευσης από τα βάρη των γήινων παθών και προσκολλήσεων, με έναν άλλο παράγοντα που είναι και το καθαυτό ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι η προσέγγιση του Ανώτερου, του Ανώτερου Κόσμου, της Ανώτερης Ύπαρξης, όπως κι αν ονοματίσει κανείς αυτό το στόχο.

Αυτός ο στόχος είναι πραγματικά ελκυστικός, όχι απλά ελκυστικός αλλά το πιο επίζηλο πράγμα («πράγμα» -πάντα οι λέξεις μας προδίδουν!) που μπορεί να διανοηθεί κανείς. Το άνοιγμα αυτών των Πυλών συνεπάγεται όχι μια στερημένη, θανατερής μονοτονίας κατάσταση, αλλά τη συμμετοχή σε όλο τον κοσμικό πλούτο, τη γεύση της αληθινής ευτυχίας. Σημαίνει την έξοδο από την ασφυκτική μέγγενη της φθαρτότητας και της παροδικότητας που πνίγει την ψυχή με την αίσθηση της ματαιότητας και της υπαρξιακής αγωνίας.

Δεν έχει καμία σχέση με την αιώνια πλήξη και μονοτονία ενός ομιχλώδους και απροσδιόριστου «Παράδεισου». Μιλάμε για μια απειροσύνη εμπειριών και κόσμων μεγάλης ομορφιάς και κλιμακούμενης τελειότητας, με την έμφαση στις έννοιες του Ωραίου και του Ατέρμονου.

Μια τέτοια επιδίωξη μπορεί να φαντάζει ουτοπική ή και εγωιστική σε μερικούς. Δεν είναι όμως ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Ουτοπική δεν είναι γιατί, εκτός από τις χιλιάδες μαρτυρίες των πλέον αξιόπιστων και άξιων ατόμων, όλοι έχουμε αναλαμπές τέτοιων καταστάσεων, έστω και στιγμιαίων. Και ας μην πει κανείς ότι είναι απλώς γεννήματα της συνείδησης, διότι η πιο σύγχρονη και προχωρημένη Επιστήμη έχει δηλώσει ότι το Σύμπαν με ό,τι εμπεριέχει δεν είναι σε τελική ανάλυση παρά καταστάσεις συνείδησης. Αυτή είναι η πιο θαυμαστή δήλωση και εμφορείται από απεριόριστη δυναμική.

Έτσι, οι κόσμοι, οι μορφές, οι καταστάσεις ύπαρξης είναι στην ουσία τους συνειδητότητα, όψεις και διαβαθμίσεις της Άπειρης Συνείδησης που είναι το Παν. Η Συνείδηση με τα άπειρα κέντρα της είναι ο Δημιουργός, ο Παρατηρητής όλων των καταστάσεων, και Αυτός που «γεύεται» την κάθε κατάσταση. Χωρίς αυτόν τον Παρατηρητή δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα. Είναι Αυτός που κάνει τα πράγματα να υπάρχουν, γιατί Αυτός είναι η Ύπαρξη.

Το άνοιγμα λοιπόν και η πτήση της Συνείδησης προς την άπειρη Ομορφιά με το συνακόλουθο σπάσιμο των αλυσίδων της θνητότητας αξίζει κάθε κόπο και κάθε θυσία. Γι΄αυτό εκείνοι που κοίταξαν μέσα στη θαυμαστή Ανώτερη Κατάσταση μπόρεσαν να υπομείνουν όλα τα μαρτύρια.

Αλλά δεν υπάρχει τίποτε εγωιστικό σ΄αυτή την επιδίωξη, γιατί η επίτευξή της σημαίνει αναπόδραστα βοήθεια στον Κόσμο που συμμετέχει στο θαυμαστό ξύπνημα, γι΄αυτό «οι Ουρανοί αγάλλονται, χαίρει η Φύσις όλη». Έτσι γεννιέται ένας Σωτήρας, ένας Άγιος. Και μέσα στις εφέσεις του σπουδαία θέση κατέχει η βοήθεια προς τα άλλα πλάσματα, προς τον ίδιο τον Κόσμο, γιατί χωρίς αυτά τα Φτερά δεν είναι δυνατή η πτήση. Η ευτυχία των άλλων είναι και δική μας ευτυχία.

Η Μεγάλη Αφύπνιση και η Μεγάλη Πτήση γίνονται προσιτές με τη σωστή πληροφόρηση και κατανόηση της Κοσμικής Δομής και των Κοσμικών Νομοτελειών. Με τις φτωχές μας δυνάμεις θα αντλήσουμε από τον ανεκτίμητο Πλούτο της Άγκνι Γιόγκα, της Διδασκαλίας του Φωτός, ψήγματα σωτήριας πληροφόρησης. 

Αλλά η κατανόηση ανήκει στον πληροφορούμενο... 

AGNI YOGA HELLAS