Η ΕΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΜΕ ΤΗ ΘΕΙΑ ΑΡΧΗ ΜΕΣΑ ΤΟΥ

«Ο όρος “ Χριστός ” ή “ Χριστική κατάσταση ” ήταν πάντοτε συνώνυμος  με τον όρο “Μαχατμική κατάσταση”, δηλ. Η ΕΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ  ΜΕ ΤΗ ΘΕΙΑ ΑΡΧΗ ΜΕΣΑ ΤΟΥ.

Όπως λέει ο Παύλος (Προς Εφεσίους III, 17) : 

«κατοικῆσαι τὸν Χριστὸν διὰ τῆς πίστεως ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν». 

Που σημαίνει, « ώστε να βρείτε τον Χριστό μέσα στον εσωτερικό σας άνθρωπο μέσω της γνώσεως», και όχι μέσω της πίστεως, όπως έχει μεταφραστεί – διότι “Πίστης” είναι η “ΓΝΩΣΗ”, όπως θα δείξουμε πιο κάτω.

Υπάρχει και άλλη μία απόδειξη, με πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα, για το ότι το όνομα “Χριστός” είναι Προ-Χριστιανικό.

Η απόδειξη αυτή βρίσκεται στην προφητεία της Σίβυλλας της Ερυθραίας, στη φράση: 

«ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΕΙΣΤΟΣ ΘΕΟΥ ΥΙΟΣ ΣΩΤΗΡ ΣΤΑΥΡΟΣ».

Εάν διαβαστεί με την εσωτερική έννοια, αυτή η ακατανόητη σειρά από ασύνδετα μεταξύ τους ονόματα, που δεν σημαίνει τίποτε για τον αμύητο, περιέχει μιαν ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ – που δεν αναφέρεται όμως στον Ιησού – και έναν ΣΤΙΧΟ από την ΜΥΣΤΙΚΗ ΚΑΤΗΧΗΣΗ του ΜΥΗΜΕΝΟΥ.

Η προφητεία αναφέρεται στην κάθοδο επί της Γης του Πνεύματος της Αληθείας (Χριστός) μετά την έλευση του οποίου – που για μια ακόμη φορά δεν έχει σχέση με τον Ιησού - θα αρχίσει η Χρυσή Εποχή.

Ο στίχος αναφέρεται στην ανάγκη να περάσει κανείς πρώτα από τη σταύρωση της σάρκας ή της ύλης, προτού φθάσει σ' αυτή την ευλογημένη κατάσταση της εσωτερικής (ή υποκειμενικής) “θεοφάνειας” και “θεοπνευστίας”.

Εάν διαβαστούν με την εσωτερική έννοια, οι λέξεις Ιησούς, Χρειστός, Θεού Υιός, Σωτήρ, Σταυρός, αποτελούν θαυμάσια στηρίγματα για να βασιστεί μία Χριστιανική προφητεία, αλλά είναι παγανιστικά, όχι Χριστιανικά.

Εάν μου ζητούσαν να εξηγήσω το όνομα ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΕΙΣΤΟΣ, η απάντηση θα ήταν: μελετείστε τη μυθολογία, τις αποκαλούμενες “μυθοπλασίες” των αρχαίων, και θα σας δώσουν το κλειδί.

Μελετείστε βαθειά τον ΑΠΟΛΛΩΝΑ, τον ηλιακό θεό, και τον “Θεραπευτή”, και την αλληγορία γύρω από το γιό του ΙΑΝΟ (ή Ίωνα), τον ιερέα του στους Δελφούς, μέσω του οποίου μόνο μπορούσαν να φθάσουν οι προσευχές τους αθάνατους θεούς, και τον άλλο γιό του τον ΑΣΚΛΗΠΙΟ, που αποκαλείτο ο “Σωτήρ”.

Υπάρχει ένα απόσπασμα από την εσωτερικού χαρακτήρα ιστορία που γράφτηκε σε συμβολική γλώσσα από τους αρχαίους Έλληνες ποιητές.

Η πόλη της Χρίσας (αργότερα Κρίσας) είχε χτιστεί από την Κρεύσα, κόρη του Βασιλιά Ερεχθέα και μητέρα του Ιανού (ή Ίωνα) από τον Απόλλωνα, σε ανάμνηση του κινδύνου που διέφυγε ο Ίων.

Μαθαίνουμε ότι η μητέρα του εγκατέλειψε τον Ιανό μέσα σε μια σπηλιά “για να κρύψει την ντροπή της παρθένας που εγέννησε ένα γιό”, και ότι εκεί τον βρήκε ο Ερμής, που έφερε το παιδί στους Δελφούς, και το ανέθρεψε στο ιερό και το μαντείο του πατέρα του.

Εκεί, με το όνομα Χρήσις, ο Ίων έγινε πρώτα ένας Χρήστης (ένας ιερέας, μάντης ή Μυημένος), και κατόπιν παρά λίγο ένα χρηστήριον “ένα θυσιαστήριο θύμα”,(25) έτοιμο να δηλητηριαστεί από την ίδια του τη μητέρα, η οποία δεν τον εγνώριζε και η οποία, μέσα στη ζήλεια της και εξ αιτίας του σκοτεινού χρησμού, τον πέρασε για γιό του συζύγου της.

Εκείνος την ακολούθησε μέχρι τον ίδιο το βωμό με σκοπό να την σκοτώσει, όπου πρόλαβε να σωθεί από μια πυθία η οποία αποκάλυψε και στους δύο το μυστικό της συγγένειάς τους.

Στη μνήμη αυτής της αιφνίδιας σωτηρίας η Κρεύσα, η μητέρα, έχτισε την πόλη της Χρίσας ή Κρίσας.

Αυτή είναι η αλληγορία και δεν συμβολίζει παρά τις δοκιμασίες της Μύησης.

Βλέποντας, λοιπόν, ότι ο Ιανός, ο Ηλιακός Θεός και γιός του Απόλλωνα, ο Ήλιος, σημαίνει ο “Μυητής” και ο “Εκπορθητής της Πύλης του Φωτός” ή της μυστικής σοφίας των μυστηρίων ότι γεννήθηκε από την Κρίσα (εσωτερικά Χρις) και ότι ήταν ένας Χρηστός μέσω του οποίου μιλούσε ο θεός• και, τέλος, ότι ήταν ο Ίων, ο πατέρας των Ιώνων και, όπως λένε μερικοί, μία όψη του Ασκληπιού, ενός άλλου γιου του Απόλλωνα, είναι εύκολο να πιάσουμε τον μίτο της Αριάδνης μέσα σ' αυτόν τον λαβύρινθο των αλληγοριών.

.... Ο Ασκληπιός ήταν ο θεός ιατρός, ο “θεραπευτής”, ο “Σωτήρ”, όπως τον αποκαλούσαν, ένας τίτλος που είχε επίσης δοθεί στον Ίωνα των Δελφών.

Και η ΙΑΣΩ, η κόρη του Ασκληπιού, ήταν η θεά της ίασης που κάτω από την προστασία της ήσαν όλοι οι υποψήφιοι για μύηση στον ναό του πατέρα της, οι αρχάριοι ή χρηστοί, οι αποκαλούμενοι “οι υιοί της Ιασούς”. (Δείτε για την ονομασία, στον «Πλούτο» του Αριστοφάνη).

Εάν τώρα θυμηθούμε, ότι τα ονόματα του ΙΗΣΟΥ στις διάφορες μορφές τους, όπως Ιάσιος, Ιασίων, Ιάσων και Ιασός ήταν πολύ συνηθισμένα στην αρχαία Ελλάδα, ιδιαίτερα ανάμεσα στους απογόνους του Ιάσιου (τους Ιασίδες), καθώς επίσης και το πλήθος των «υιών της Ιασούς», τους Μύστες και μελλοντικούς Επόπτες, γιατί δεν θα μπορούσαν τα αινιγματικά λόγια του Σιβυλλικού Βιβλίου να διαβαστούν κάτω από το αληθινό φως τους, που δεν είχε σχέση με κάποια Χριστιανική προφητεία;

Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΔΟΞΑΣΙΑ διδάσκει, ότι οι δύο πρώτες λέξεις “ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΕΙΣΤΟΣ” σήμαιναν απλώς “υιός της Ιασούς, ένας Χρηστός” ή υπηρέτης του θεού του μαντείου. Πράγματι, η Ιασώ στην Ιωνική διάλεκτο είναι Ιησώ, και ο όρος Ιησούς απλώς σημαίνει “ο υιός της Ιασούς ή της Ιησούς”, ο “θεραπευτής”.

Δεν θα υπήρχε ασφαλώς αντίρρηση για μια τέτοια απόδοση της έννοιας ή για το όνομα με τη γραφή Ιησώ αντί για Ιασώ, αφού ο τύπος στην Αττική διάλεκτο δεν είναι ο σωστός, διότι το όνομα είναι Ιωνικής προέλευσης.

Το “Ιησώ” απ' όπου προέρχεται “Ό Ίησοΰς” (ο υιός της Ιησούς) - που είναι γενικής πτώσεως, όχι ονομαστικής – είναι Ιωνικό και δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο, εάν λάβουμε υπ' όψη την ηλικία του Σιβυλλικού Βιβλίου.

Ούτε μπορούσε η Σίβυλλα να το είχε προφέρει διαφορετικά αρχικά, καθώς η Ερυθραία, ο ίδιος ο τόπος διαμονής της, ήταν μια πόλη της Ιωνίας (από τον Ίωνα) απέναντι από τη Χίο – και ο Ιωνικός τύπος προηγήθηκε του Αττικού.

Αφήνοντας εδώ κατά μέρος τη μυστικιστική σημασία της περίφημης πλέον Σιβυλλικής πρότασης, και δίνοντας μόνο την κυριολεκτική της ερμηνεία, με βάση όλα αυτά που έχουμε πει, οι μέχρι τώρα μυστηριώδεις λέξεις θα είχαν ως εξής:

“Υιός της ΙΑΣΟΥΣ, ΧΡΗΣΤΟΣ (ο ιερέας ή θεράπων) (του) ΥΙΟΥ (του) ΘΕΟΥ (Απόλλωνα) ο ΣΩΤΗΡ από τον ΣΤΑΥΡΟ - (της σάρκας ή ύλης)”.

Αληθινά, ο Χριστιανισμός δεν θα μπορέσει ποτέ να ελπίζει πως θα γίνει κατανοητός, μέχρις ότου απομακρυνθεί κάθε ίχνος δογματισμού απ' αυτόν, και το νεκρό γράμμα θυσιαστεί στο αιώνιο Πνεύμα της Αληθείας, που είναι ο Ώρος, που είναι ο Κρίσνα, που είναι ο Βούδδας, όπως είναι και ο Χριστός των Γνωστικών, καθώς και ο αληθινός Χριστός του Παύλου».

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Ο Εσωτερικός Χαρακτήρας των Ευαγγελίων», Κεφ. ΙΙ, της Ε.Π.Μ.