Η ρήση «Φύσις κρύπτεσθαι φιλεί» του Ηράκλειτου είναι μία από τις πολλές και ιδιαίτερα σκοτεινές αποφάνσεις που ο μεγάλος φιλόσοφος άφησε ως παρακαταθήκη στους μεταγενέστερους.
Καθώς οι ρήσεις του Ηράκλειτου εισπράττονται ως επτασφράγιστες αλήθειες, για τις οποίες πολύ δύσκολα κανείς μπορεί να πει κάτι ξεκάθαρο όσο και να αντιληφθεί τι πραγματικά εννοούσε ο μεγάλος φιλόσοφος, πολλοί στοχαστές αφορμώνται απ' αυτές σε έναν ιδιαίτερα γόνιμο στοχασμό.
Η απόφανση «Φύσις κρύπτεσθαι φιλεί» (στα νέα ελληνικά: η φύση αρέσκεται στο να κρύβεται) θέτει στο προσκήνιο, μεταξύ άλλων, το πρόβλημα του «μη όντος», του «ανύπαρκτου» και του «κρυμμένου», για τα οποία πολλά έχουν ειπωθεί, αλλά ποτέ αυτά δεν παύουν να προκαλούν στους στοχαστές ιδιαίτερη αμηχανία.
Μιλώντας πιο συγκεκριμένα, θα λέγαμε πως ο χώρος του «μη όντος» προσεγγίζεται επιτυχέστερα αν ακολουθήσει κανείς «τον δρόμο» που οδηγεί σ' αυτό.
