«...Και ως θεοί έσεσθε.» («Και θα γίνετε σαν θεοί.»)
«Εστέ ουν τέλειοι ώσπερ ο Πατήρ ημών ο ουράνιος.» («Γίνετε λοιπόν τέλειοι σαν τον ουράνιο Πατέρα σας.»)
«Υιοί θεού εστέ και υιοί Υψίστου πάντες.» («Είσαστε όλοι παιδιά του θεού και παιδιά του Υψίστου.»)
«Και α εγώ ποιώ, υγιείς μείζονα τούτων ποιήσετε.» («Και από αυτά που κάνω εγώ, εσείς θα κάνετε ακόμα μεγαλύτερα»)
Ποια χείλη πρόφεραν τα λόγια τούτα; Μήπως τα χείλη κάποιου παραδοξολόγου «νεοεποχίτη;» Όχι, βέβαια! Είναι φράσεις που περιέχονται στη Βίβλο. Τις έχουν προφέρει τα χείλη του Μεγάλου Όντος και απευθύνονται σε όλους τους ανθρώπους γενικά -και όχι σε μια περιορισμένη ελίτ, όπως θέλει να πιστεύει η στενόκαρδη και στενόμυαλη ερμηνεία του μισαλλόδοξου φανατισμού.
Πώς όμως είναι δυνατόν να μιλάμε για τελειότητα, θεότητα και θαυματουργία για ένα εμφανώς ατελέστατο ον όπως είναι ο άνθρωπος; Και είναι άραγε δυνατόν η ανώτερη Σοφία να αναμένει τέτοια εξομοίωση με το Θείο από αυτό το ον; Πώς η ατέλεια και η αδυναμία μπορούν να γίνουν τελειότητα και δύναμη μέσα στη σύντομη και βασανισμένη ανθρώπινη ζωή; Προφανέστατα, κάτι τέτοιο είναι απολύτως ανέφικτο.
Τότε, λοιπόν, τι σημαίνουν αυτές οι επίμονες και κατηγορηματικές διαβεβαιώσεις και εξαγγελίες; Οι αρχαίοι άνθρωποι, αλλά και οι πρώτοι χριστιανοί δεν θα έχουν καμία δυσκολία στην κατανόηση και απάντηση που αφορά αυτό το ζήτημα. Ακόμη όμως και χωρίς τη γνώση και πεποίθηση των ανθρώπων εκείνων, θα μπορούσε να βρει τη λύση στο αίνιγμα ο καθένας αν παρατηρούσε απλώς τη Φύση και τις διεργασίες της. Πώς τελειοποιεί τα έργα της η Φύση; Με απαρέγκλιτη υπομονή, επιμονή, και επαναληπτική προσπάθεια. Μέσα σ΄αυτή την προσπάθεια εντάσσεται και η αποτυχία, η απόρριψη και η επιλογή.
Κάθε καταστροφή στη Φύση ακολουθεί μια νέα δημιουργία, κάθε τέλος μια νέα αρχή.
Τι υπάρχει, λοιπόν, στον Κόσμο; Δημιουγία και διάλυση, σ΄έναν αέναο κύκλο, προσπάθεια και ανάπαυση σε παντοτινή διαδοχή. Η Κοσμική Καρδιά πάλλεται σ΄αυτόν τον αιώνιο ρυθμό, και κάθε μικρότερη καρδιά, αντικαθρέφτισμα της Μεγάλης Καρδιάς, αναπαράγει τη ρυθμική εναλλαγή.
Θα ήταν εντελώς άσοφο, να πιστεύει κανείς πως η ανθρώπινη ύπαρξη εξαιρείται από τον πανίσχυρο και ακατάλυτο Κοσμικό Νόμο. Η Θεία Νοημοσύνη και Γενναιοδωρία έχει εξασφαλίσει ένα πολύ -πολύ μακρύ σχοινί ενσαρκώσεων στα πλάσματά της, και μέσω αυτής της επαναλαμβανόμενης προσπάθειας υφαίνεται η τελειοποίηση, μέχρι την τελική εξομοίωση με το Θείο Πρότυπο. Μέσα από πύρινες διεργασίες ο άνθρακας γίνεται διαμάντι, το ευτελές μέταλλο χρυσός, το ανθρώπινο ον θεϊκό ον.
Η κυκλική επανάληψη, ή επαναγέννηση, ή επαναδημιουργία, ο εμπλουτισμός της γνώσης και της εμπειρίας, διασφαλίζει σε όλα τα όντα τη δυνατότητα εξέλιξης και προοδευτικής τελειοποίησης, αλλά και τη δικαιοσύνη μέσω των εναλλασσόμενων συνθηκών διαβίωσης. Ο Νόμος είναι ωραίος, είναι δίκαιος, και είναι σοφός.
Γιατί, λοιπόν, πολεμήθηκε με τόση λύσσα από ορισμένους κύκλους; Γιατί επιχειρήθηκε ο ενταφιασμός αυτής της πανάρχαιας και παγκόσμιας ιδέας; Ποιους εξυπηρετεί ο τρόμος του θανάτου, της αιώνιας κόλασης, της μάταιης προσπάθειας, και της αδικίας των «ανεξερεύνητων βουλών του Κυρίου»;
Προφανώς, κάποιους εξυπηρέτησε, και ακόμη εξυπηρετεί. Όμως πώς είναι δυνατόν να υιοθετείται η τερατώδης ιδέα της αιώνιας ανταμοιβής ή καταδίκης επί τη βάσει μίας και μόνης ζωής από εκείνους οι οποίοι διαβάζουν στις Γραφές, τις οποίες υποτίθεται ότι σέβονται, ότι ο Ίδιος ο Χριστός διακηρύσσει ότι «θα σας δοθούν πολλές μητέρες...» και δέχεται με απόλυτη απλότητα τη δυνατότητα αποτελεσμάτων από προγενέστερες αιτίες στην περίπτωση του εκ γενετής τυφλού (έστω και αν δεν ισχύει στη συγκεκριμένη περίπτωση); Να σημειώσουμε επίσης ότι δεν επαναστατεί καθόλου στην άποψη ότι μπορεί να είναι επαναγέννηση του προφήτη Ηλία, δηλώνει όμως ότι ο Ηλίας ήρθε και κακοποιήθηκε, υπονοώντας τον Ιωάννη τον Πρόδρομο.
Σε πείσμα ωστόσο της λυσσώδους πολεμικής, η αρχαία Γνώση αναδύεται ξανά στη συνείδηση της ανθρωπότητας γιατί τίποτε δεν μπορεί να σκοτώσει την Αλήθεια, την Ομορφιά, και τη Δικαιοσύνη.
AGNI YOGA HELLAS - 4.11.2014
