Θα πίστευε κανείς πως οι έννοιες εθνικισμός και πατριωτισμός είναι σαφείς σε όλους. Εντούτοις αυτό δεν συμβαίνει και φαίνεται μάλιστα πως επιχειρείται σκόπιμη σύγχυση πάνω στο θέμα. Συγκεκριμένα, επιχειρείται ταύτιση των δύο εννοιών, ενώ η πραγματική τους σχέση είναι ότι η μία αποτελεί διαστρέβλωση της άλλης.
Ο πατριωτισμός είναι ένα υγιές συναίσθημα που έχει να κάνει με την αγάπη προς τη γενέθλια γη, το λαό της, τις αξίες, τους αγώνες και την κουλτούρα της. Ο πατριωτισμός γεννάει τη διάθεση της προσφοράς στην πατρίδα, τη διάθεση της υπεράσπισης της ακεραιότητάς της, των ιερών και των οσίων της και της αξιοπρέπειάς της. Αυτή η αγάπη έχει ανεπτυγμένη την αίσθηση του καθήκοντος και τόσο συχνά φτάνει στην αυτοθυσία, έχοντας γεμίσει τις σελίδες της ιστορίας με υπέροχες πράξεις ηρωισμού και υπέρβασης των ανθρώπινων περιορισμών που υπαγορεύει το ένστικτο της ατομικής ευημερίας και σωτηρίας.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο αληθινός πατριώτης, έχοντας συναίσθηση του τι αντιπροσωπεύει η πατρίδα για κάθε άνθρωπο, σέβεται όλες τις πατρίδες του κόσμου, και δεν νιώθει καμία αντιπαλότητα, ούτε επιθετικότητα προς αυτές. Επιθυμεί την ειρήνη και τις καλές σχέσεις με όλες τις χώρες, αλλά θα πολεμήσει σαν λιοντάρι σε περίπτωση που η πατρίδα του δεχτεί επίθεση.
Ο εθνικισμός είναι ένα πράγμα τελείως διαφορετικής ποιότητας. Ο εθνικισμός εμφορείται από ένα συναίσθημα αποκλειστικότητας, υπεροχής και συγχρόνως αντιπαράθεσης προς τους άλλους λαούς. Αν βυθοσκοπήσει κανείς τη ρίζα αυτού του συναισθήματος, θα δει καθαρά τι είναι εκείνο που την γεννά και την τρέφει: είναι μια αρρωστημένη εγωπάθεια, μια ανάγκη προβολής και επιβολής του εγώ, το οποίο παίρνει μια συλλογική έκφραση ή επίφαση. Φυσικά εδώ δεν υπάρχουν οι έννοιες του σεβασμού των άλλων, της αλληλεγγύης ή της συνεργασίας. Υπάρχει επιθετικότητα (που μπορεί βέβαια να μη βρει τις κατάλληλες συνθήκες έμπρακτης εκδήλωσής της) και βαναυσότητα, όπως έχει επιδειχθεί αμέτρητες φορές.
Ο εθνικισμός δεν είναι αγάπη προς την πατρίδα, ασχέτως του πόσο την επικαλείται, ως τον φορέα εκείνο που τρέφει, ανατρέφει, προστατεύει και ευεργετεί πολλαπλώς τον πολίτη, αλλά προσκόλληση στην έννοια του έθνους -όχι του λαού- ως μιας οντότητας με ιδιαίτερα φυλετικά και αιματολογικά χαρακτηριστικά, πράγμα μάλλον ουτοπικό και ανυπόστατο, αφού όλα τα έθνη έχουν αναμιχθεί με πολλά άλλα στο πέρασμα των αιώνων.
Εύκολα μπορεί να δει κανείς ότι οι εθνικιστές είναι, ως επί το πλείστον, άτομα με χαμηλό δείκτη νοημοσύνης και με ροπή προς τη βία και την επιβολή.
Ο εθνικισμός είναι ένας φανατισμός, και πίσω από κάθε φανατισμό κρύβεται ένα έλλειμμα αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης. Ο εθνικισμός είναι ασχήμια και διαστρέβλωση του πατριωτισμού. Αν βέβαια ήταν απλώς μια αποκρουστική διαστροφή, το κακό δεν θα ήταν μεγάλο. Το ζήτημα όμως είναι ότι τέτοια κινήματα έπνιξαν τον κόσμο στη βία και στο αίμα. Γι΄αυτό είναι μεγάλη ντροπή η στήριξη τέτοιων οργανώσεων, έστω και από άγνοια. Διότι και η άγνοια είναι ντροπή, και πηγή κάθε είδους συμφοράς.
Ευτυχώς, σήμερα ο εθνικισμός δεν έχει πολλούς οπαδούς, εν αντιθέσει προς τον πατριωτισμό, τον οποίο επικαλούνται αρκετοί, πρωτίστως οι πολιτικοί παράγοντες, αλλά, όπως φαίνεται «πολλοί οι τον θύρσον φέροντες, παύροι δε τε ολίγοι»: οι μυημένοι ενθουσιαστές δεν είναι όλοι όσοι κραδαίνουν τον «θύρσον» -τα λάβαρα του πατριωτισμού, αλλά λίγοι, αυτοί που πραγματικά το αισθάνονται. Μήπως μπορούμε να θεωρήσουμε πατριώτη αυτόν που κλέβει τη χώρα και τους συμπολίτες του; Αυτόν που καταπατάει τους νόμους; Αυτόν που θεσπίζει κακούς νόμους; Αυτόν που κοιτάει πρωτίστως ή αποκλειστικώς το προσωπικό του συμφέρον; Αυτόν που βρωμίζει τη χώρα του; Τον καταστροφέα της φύσης; Τον εμπρηστή; Τον οικοπεδοφάγο; Τον ξενόδουλο; Τον καιροσκόπο; Ή μήπως τον αδιάφορο πολίτη;
Όλες οι παραπάνω ιδιότητες δεν είναι παρά μορφές προδοσίας. Είναι μορφές προδοσίας του Κοινού Καλού που εκφράζει η ιδέα της πατρίδας.
Έτσι, λοιπόν, ο πατριωτισμός και ο εθνικισμός είναι δύο τελείως ανόμοια πράγματα, με τον δεύτερο να είναι η εκτρωματική διαστροφή του πρώτου.
Βέβαια, για την εξελιγμένη συνειδητότητα τα όρια της πατρίδας διευρύνονται, γιατί, στ΄αλήθεια η μεγάλη Πατρίδα είναι η Γη. Και κάθε αφυπνισμένο πνεύμα νιώθει βαθιά αυτό το συναίσθημα αγάπης, σεβασμού και ευθύνης απέναντι στον πλανητικό Οίκο που μας φιλοξενεί. Τελικά, μπορεί να διακηρύξει κανείς μαζί με τον φιλόσοφο Σενέκα: «Patria mea totus est mundus» («Πατρίδα μου είναι ολόκληρος ο κόσμος»)!
Γιατί η Ελλάδα να πρέπει πάντα να μας πληγώνει; Κάθε μέρα, πίσω από τα νούμερα που μας εκσφενδονίζουν στο κεφάλι κρύβονται ανθρώπινες τραγωδίες, τραγωδίες που οδηγούν συμπολίτες μας στην απόγνωση και στην αυτοκτονία.
Χιλιάδες αυτοκτονίες συνανθρώπων μας εξαιτίας του επαίσχυντου μνημονίου και της συνημμένης δανειακής σύμβασης, με τα οποία άθλιοι προδότες πολιτικοί οδήγησαν τη χώρα στο -ανύπαρκτο- έλεος των δημίων της. Και αυτά τα ανθρωποειδή συνεχίζουν, με απύθμενη ξεδιαντροπιά, να παρουσιάζουν τις μισητές φάτσες τους στα φιλόξενα πάνελ των γνωστών για το ποιόν τους μεγαλοδημοσιογράφων και να διεκδικούν την ψήφο των πολιτών για να τους «σώσουν» ακόμη μια φορά!
Τα άτομα αυτά δεν είναι μόνο προδότες και δοσίλογοι, δεν είναι μόνο καταστροφείς και λεηλατητές της χώρας τους, είναι και δολοφόνοι. Το αίμα τόσων αυτόχειρων είναι έργο δικό τους. Αλλά δεν λυπούνται ούτε μετανιώνουν για τις εγκληματικές συμπεριφορές τους. Δεν είναι παράξενο, αφού δεν πρόκειται για πραγματικά, κανονικά ανθρώπινα όντα. Πρόκειται για κελύφη, άδεια από την εσώτερη ουσία που λέγεται πνευματική ψυχή. Είναι μηχανοκίνητα ανθρωποειδή που λειτουργούν μόνο με τις κατώτερες αρχές, κι αυτό φαίνεται ακόμη και από την εκφορά του λόγου τους, που επίσης είναι άψυχος, χωρίς ουσία -απλές κασέτες.
Όποιος, λοιπόν, στηρίζει, διαιωνίζει και δικαιώνει αυτά τα βαμπίρ είναι συνένοχος για τα παρελθόντα και για τα μελλούμενα εγκλήματα...
AGNI YOGA HELLAS
