Ο Πλάτωνας, λοιπόν, χαρακτήρισε «άστρα» όλες τις θεϊκές ψυχές που συμπεριλαμβάνονται μέσα στις ολότητες είτε στον ουρανό είτε κάτω από τη σελήνη, παίρνοντας το όνομα από αυτά που είναι γνωστά σε όλους και αποδίδοντας το σε όλες. Γιατί όλες έχουν οπωσδήποτε κάποια οχήματα με τη μορφή των άστρων, αφού ο Σωκράτης, στην «Πολιτεία, 621.b», τις ψυχές που πάνω στα οχήματα τους ορμούν εις την γένεσιν τις παρομοίασε με την μορφή κάποιων διαττόντων αστέρων, και ο ίδιος ο Πλάτωνας, στον «Τίμαιο, 42 b» θα πει ότι κάποιες έχουν σπαρθεί από τον δημιουργό γύρω από την γη και γύρω από την σελήνη. Γιατί είναι παράλογο να έχουν διανεμηθεί οι επιμέρους ψυχές γύρω από τα κυριολεκτικώς αποκαλούμενα άστρα, και οι υποσελήνιοι θεοί να μην είναι «αγελάρχες» ψυχών, θεοί οι οποίοι μέσα σε κάθε στοιχείο αντιστοιχούν σε εκείνους τους θεούς, θεοί αέρινοι, υδάτινοι και γήινοι, για τους οποίους είπε ο Πλάτωνας ότι «φανερώνονται όσο τυχόν θέλουν».
Πρώτα λοιπόν έλαβαν υπόσταση, δεύτερον διανεμήθηκαν στις θεϊκές ηγεμονίες και τρίτον επιβιβάστηκαν σε οχήματα και παρατήρησαν την φύση και άκουσαν τους νόμους της Ειμαρμένης. Από αυτά είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι κατά τον Πλάτωνα οι ψυχές κατά την κορυφαία ζωή τους είναι ανώτερες από την Ειμαρμένη. Γιατί αυτό το προνόμιο, το οποίο τους δίνει ο πατέρας του σύμπαντος, τους ανήκει από τη φύση τους.
