«Άγιες Μέρες, Χριστιανικές Μέρες»... Πώς μεταφράζεται αυτό; Όπως ορίζει η σεβαστή παράδοση -κούφια λόγια, ψευτοευλάβεια, φαγοπότι (γι΄αυτούς που μπορούν τώρα πλέον και λιγούρα γι΄αυτούς που δεν μπορούν), και αιματοχυσία, άφθονη, ανελέητη, χορταστική, όπως επιτάσσει η χριστιανική αγαθότητα και πνευματική ανάταση.
Αλήθεια, έχει δώσει ο Χριστός κάποια τέτοια εντολή; Μήπως έσφαζε Εκείνος γαλοπούλες, γουρούνια, και αρνιά; Είναι τα ευγενικά αυτά έθιμα κατ΄εικόνα και ομοίωση του τιμώμενου Προσώπου;
Σ΄αυτά τα αμείλικτα και αυστηρά ερωτήματα δεν περιμένουμε βεβαίως απάντηση, παρά μόνο τη μήνι των ευτραφών ποιμεναρχών και του ποιμνίου τους. Κι αν θίγουμε το θέμα, σ΄αυτό μας παρακινεί ο αποτροπιασμός και η αγανάκτηση για την ατέλειωτη φρίκη και σκληρότητα, την αγριότητα και τον πρωτογονισμό του ωραίου μας πολιτισμού, που αναιρεί κάθε ιδέα ιερότητας.
Όμως, ας αφήσουμε κατά μέρος όλο αυτό το άθλιο θέατρο, και ας κάνουμε κάποιες εποικοδομητικές σκέψεις. Τι σηματοδοτεί στ΄αλήθεια το Θείο Δράμα και υπό ποία έννοια μας αφορά, εμάς, τους απλούς ανθρώπους;
Η αμαθής και απλοϊκή άποψη λέει πως η Μεγάλη Οντότητα που ονομάζουμε Χριστό ενσαρκώθηκε στον κόσμο μας, έζησε μια θαυμαστή και ανεπανάληπτη ζωή, και με την τελική Του θυσία έσωσε όσους πίστεψαν ή πιστεύουν σε Αυτόν.
Οι παραπάνω θέσεις δεν είναι σωστές, κατά την ταπεινή μας γνώμη. Η θαυμαστή, όντως, ζωή του Χριστού δεν είναι ανεπανάληπτη, παρά μόνο στο βαθμό που κάθε ζωή είναι μοναδική και ανεπανάληπτη. Αν τα κατορθώματα του Χριστού ήταν απρόσιτα για κάθε άλλον, μικρή ή καθόλου σημασία θα είχαν για τους ανθρώπους. Όμως η Ζωή Του προσφέρθηκε σαν υπόδειγμα -ακριβώς σαν υπόδειγμα προς μίμηση, όπως πολύ σωστά και γενναία επισήμανε ο Θωμάς Ακινάτης στο έργο του «Χριστού Μίμησις». Άλλωστε, ο Ίδιος είπε κατηγορηματικά: «Από αυτά που κάνω εγώ, εσείς θα κάνετε ακόμα πιο μεγάλα».
Μιλώντας για «μίμηση», δεν εννοούμε φυσικά, επανάληψη των γεγονότων της ζωής Του, πράγμα αδύνατο όσο και ανόητο, αλλά την καλλιέργεια όμοιας προσωπικότητας, το οποίο σημαίνει την καλλιέργεια και διαμόρφωση της συνειδητότητας που αρμόζει σ΄ένα τέκνο του Θεού. Αυτή η συνειδητότητα είναι αγνή, ανιδιοτελής, συμπονετική, γενναιόδωρη, άφοβη, και υψηλόφρων. Αυτή η συνειδητότητα έχει το βλέμμα στραμμένο στον «Οίκο του Θεού» -τον Ανώτερο Κόσμο- και δεν δελεάζεται ούτε δεσμεύεται από τις εφήμερες και απατηλές χαρές του γήινου κόσμου.
Το τελευταίο, το σχετικό με τις γήινες επιδιώξεις, δεν σημαίνει βέβαια κατ΄ουδένα τρόπο «απάρνηση του κόσμου», δηλαδή αδιαφορία για την ευημερία και την ομορφιά του. Άλλωστε, η ομορφιά είναι μια βραχεία σκάλα για τον Ουρανό. Η περιφρόνηση της ομορφιάς της Φύσης μαραίνει την ψυχή και το πνεύμα. Η ομορφιά είναι πραγματικά ο καθρέφτης του Θεού.
Όσον αφορά τη θυσία του Χριστού και την εξ αυτής σωτηρία, ας τη δουμε λίγο στοχαστικά.
Κατ΄αρχήν, η θυσία, εξ ορισμού, συνιστά κάποιου είδους απώλεια, μικρότερη ή μεγαλύτερη (π.χ. άνεσης, χρόνου, υλικών πραγμάτων, κ.τ.λ. έως και της ίδιας της ζωής) του θυσιαζόμενο προς όφελος ή κέρδος κάποιου άλλου ή κάποιων άλλων. Οι μεγάλοι Ευεργέτες και Σωτήρες ευεργετούν ή σώζουν από κάποια καταστροφή μεγάλες ομάδες ανθρώπων ή το σύνολο της ανθρωπότητας ή ακόμα και τον κόσμο ολόκληρο.
Ο Χριστός, όντας ένας μεγάλος Σωτήρας, αντιστάθμισε με τη θυσία Του βαριά καρμικά βάρη του πλανήτη, τα οποία θα μπορούσαν να τον οδηγήσουν σε πλήρη καταστροφή. Όσον αφορά τη σωτηρία των ανθρώπινων ψυχών, θα ήταν πολύ μικρόψυχο να σώσει όσους πιστεύουν σε Αυτόν. Στην πραγματικότητα, καμιά ψυχή δεν μπορεί να σωθεί με τη θυσία κάποιου άλλου, χωρίς τις δικές του προσπάθειες. Ωστόσο, τα μεγάλα Πνεύματα, οι λεγόμενοι -ορθώς- Σωτήρες και Λυτρωτές, προσφέρουν δυνατότητες σωτηρίας και λύτρωσης, ανοίγουν δρόμους και θύρες γι΄αυτό.
Μια μικρή παρένθεση: Ποιο είναι το νόημα των λέξεων «σωτηρία» και «λύτρωση»; Το νόημα είναι η απαλλαγή από τις οδύνες της θνητής ύπαρξης, από τις αρπάγες της γέννησης και του θανάτου.
Εδώ αξίζει να αναφέρουμε αυτό που λέγεται στη Διδασκαλία σχετικά με τη θυσία. Λέγεται λοιπόν ότι «η θυσία είναι η πιο επικερδής κατάθεση». Κι επίσης: «Εμάς δεν Μας αρέσουν οι θυσίες».
Αυτές οι δηλώσεις πρέπει να κατανοηθούν ορθά, αλλιώς μπορεί να υπάρξει τερατώδης παραμόρφωση της έννοιάς τους. Για την πρώτη δήλωση το νόημα είναι ότι η θυσία τελικά ανταμείβει αυτόν που την προσφέρει, καθώς «η θυσία είναι η πιο σύντομη γέφυρα για την επίτευξη». Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η θυσία είναι ανώδυνη, ούτε βέβαια ότι ο χορηγός της έχει κατά νου μελλοντικά κέρδη! Η θυσία με προσδοκία κέρδους παύει εντελώς να είναι θυσία. Ο θυσιαζόμενος δεν έχει καμία σκέψη οφέλους για τον εαυτό του, κινητοποιείται μόνον από διάθεση προσφοράς.
Το νόημα της δεύτερης δήλωσης είναι το εξής: Οι Πνευματικοί Θεματοφύλακες του πλανήτη δεν εκτιμούν καθόλου αυτούς που σκέφτονται ότι έχουν κάνει θυσίες χάριν του Έργου του Κοινού Καλού, αυτούς που μετράνε τις προσφορές τους σε χρήμα, ή χρόνο, ή εργασία, ή οτιδήποτε άλλο, αυτούς που βάζουν κάθε προσφορά πάνω στο υπολογιστικό ταυ. Με άλλα λόγια, η υπολογιστική και ζορισμένη προσφορά είναι τελείως ανεπιθύμητη στα Μέλη της Αδελφότητας του Φωτός.
Στη πραγματικότητα, η θυσία είναι Κοσμικός Νόμος. Ο Κόσμος στηρίζεται ακριβώς στη θυσία. Χωρίς τη θυσία, Κόσμος δεν μπορεί να υπάρξει. Η θυσία στηρίζει τον Κόσμο, η θυσία κινεί τον Κόσμο. Όλες οι ζωές προσφέρουν τον οβολό τους στον θεμελιώδη αυτό Νόμο. Τα μεγάλα και δυνατά Πνεύματα προσφέρουν πολλά, τα μικρότερα πνεύματα προσφέρουν λιγότερα, κανένας όμως δεν δικαιούται ν΄αποφύγει να προσφέρει ό,τι μπορεί στον Κόσμο. Δεν μπορείς να παίρνεις χωρίς να δίνεις. Και όσο δίνεις, τόσο πλουσιότερος γίνεσαι -αυτή είναι η παραδοξότητα του Νόμου. Αλλά είναι ωραίο να δίνεις με την καρδιά σου, από αγάπη, χωρίς να μετράς και να ζυγίζεις. Και πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε στους Μεγάλους Δωρητές, τους Μεγάλους Σωτήρες! Η Θυσία είναι Νόμος της Ζωής. Η Θυσία είναι ωραία. Η Θυσία είναι σκάλα για τον Ουρανό.
Θυσία σημαίνει δόσιμο. Και το χωρίς υπολογισμό δόσιμο σημαίνει αγάπη.
AGNI YOGA HELLAS, 18.4.2014
