Ας ξεκινήσουμε με μια επισκόπηση του γενικού πλαισίου μέσα στο οποίο κινούμαστε ως λαός αυτή τη στιγμή. Το κλίμα είναι ζοφερό. Το χειρότερο από όσα συμβαίνουν δεν είναι η οικονομική κατάρρευση, αλλά η ψυχική. Γιατί, πέρα από τη θλίψη και την αβεβαιότητα, επικρατούν δύο συναισθήματα πραγματικά επικίνδυνα -η έλλειψη ελπίδας και η έλλειψη πίστης.
Αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα, ή, για την ακρίβεια το ένα, η έλλειψη πίστης, γεννάει το άλλο, την έλλειψη ελπίδας. Οι άνθρωποι έχουν χάσει την πίστη τους σε πρόσωπα, θεσμούς, υπηρεσίες. Δεν εμπιστεύονται τίποτε. Το χειρότερο είναι ότι έχουν χάσει και την πίστη τους στον εαυτό τους. Γι΄αυτό έχουν βυθιστεί σε μια μοιρολατρεία, μια παθητικότητα, και μια ταπεινωτική υποταγή.
Εκείνο που είναι πιο τραγικό στην όλη κατάσταση είναι η απουσία αγωνιστικότητας, καθώς και η απουσία ενότητας. Αναρωτιέσαι: Είναι δυνατόν, ενώ το μαύρο όρνεο μπήζει τα νύχια όλο και πιο βαθιά στις σάρκες του λαού, αυτός ο λαός, αντί να υπερεντείνει τις δυνάμεις του για να γλιτώσει από τη φαρμακερή λαβή, να διαιρείται σε αντιτιθέμενες ομάδες, οι οποίες υπερασπίζονται τα χωριστά συμφέροντά τους χωρίς να βλέπουν καθόλου το γενικότερο καλό;
Είναι δυνατόν οι άθλιοι, εξωνημένοι, εξουσιαστές να έχουν πετύχει να ενσπείρουν το ολέθριο σύνθημα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»; Αν το έχουν καταφέρει πραγματικά αυτό, τότε μπορούμε να πούμε ότι το παιχνίδι έχει χαθεί για τους πολλούς, κι έχει κερδηθεί από τους λίγους -τους ελάχιστους. Και αν η επαίσχυντη επίθεση που γίνεται στη χώρα δεν μπορεί να συσπειρώσει τους κατοίκους της, τότε αλίμονο! Όχι μόνο δεν μπορεί να έρθει η σωτηρία, αλλά ούτε και την αξίζουμε ως λαός.
Η κρίση, κάθε κρίση, αναδεικνύει τις κρυμμένες ποιότητες και αντοχές του ανθρώπου. Γιατί, τι είναι η «κρίση»; Τι άλλο, παρά μια δοκιμασία κάποιου είδους; Και, φυσικά, η δοκιμασία δεν είναι κάτι ευχάριστο, σημαίνει πίεση, δυσκολία, πόνο. Εντούτοις, είναι πολύ ορθή η άποψη των στοχαστικών ανθρώπων ότι οι κρίσεις συνιστούν συγχρόνως και ευκαιρίες.
Πραγματικά, είναι βεβαιωμένο γεγονός ότι οι άνθρωποι δημιουργούν κάτω από πίεση. Αντίθετα, οι συνθήκες άνεσης προκαλούν εκφυλιστικά φαινόμενα. Γι΄αυτό στη Διδασκαλία λέγεται: «Μια λέξη που δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό Μας είναι η λέξη άνεση».
Είναι ανάγκη να κατανοηθεί καλά η έννοια της πίεσης ή, όπως τόσο συχνά αποκαλείται στη Διδασκαλία, της έντασης. Ασφαλώς, η εφαρμογή πίεσης ή έντασης δεν έχει την έννοια του να λειτουργεί κανείς με την απειλή του μαχαιριού στο λαιμό! Βέβαια, κάπως έτσι έχουν τα πράγματα αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, όπως και αλλού, αλλά η πίεση αυτού του είδους έρχεται μόνο όταν το θύμα έχει δώσει κάθε δυνατή ευκαιρία στο θύτη να πράξει κατ΄αυτόν τον τρόπο. Έτσι συμβαίνει, όσο κι αν μια τέτοια αποδοχή είναι πολύ οδυνηρή. Αν όμως αρνείται κανείς να δει την αλήθεια, δεν έχει καμιά ελπίδα ν΄αλλάξει τα πράγματα. Πόσες φορές δεν έχει τονιστεί ότι το κακό θα ήταν παντελώς αδύναμο αν δεν είχε τόσο πολλούς υποστηρικτές, εκτός των συνειδητών που αριθμητικά δεν είναι όσοι τα πλήθη των μη συνειδητών βοηθών. Πώς αλλιώς να πεις στους ανθρώπους ότι η αδιαφορία για το Καλό ισοδυναμεί με ενίσχυση του κακού; Πώς να εξηγήσεις ότι το κακό προσφέρει πολλή ευχαρίστηση και πολλή άνεση για ένα διάστημα, έπειτα όμως κατασπαράζει τους ανόητους επαναπαυμένους; Το κακό δεν έχει έλεος -αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά του με το Καλό, του οποίου θεμελιώδης ιδιότητα είναι η συμπόνια.
Τι σημαίνει, λοιπόν, η πίεση-ένταση κατά τη μεγάλη Διδασκαλία του Καλού; Σημαίνει το ζωτικό ενδιαφέρον για το Γενικό Καλό, σαν θεμέλιο και βάση της όλης βιωματικής, και τη συνακόλουθη προσπάθεια για την επικράτησή του. Αυτό μπορεί ν΄ακούγεται πολύ απλό και γενικόλογο, στην πραγματικότητα όμως είναι ολόκληρη επιστήμη, είναι η πεμπτουσία της Γνώσης, επειδή περιλαμβάνει όλους τους τρόπους και νόμους, με τους οποίους λειτουργεί ο Κόσμος.
Μέσα σ΄αυτούς τους απαράβατους -επί ποινή καταστροφής- νόμους είναι και ο νόμος της Ανέλιξης, δηλαδή της αέναης βελτίωσης. Ο αγώνας για βελτίωση, αναβάθμιση, ή εξέλιξη, προσωπική αλλά και του Συνόλου εντάσσεται στην έννοια της έντασης. Ο αγώνας για συντριβή του κακού, για υπεράσπιση της αλήθειας, για αποκατάσταση των στρεβλώσεων, είναι επίσης μορφές έντασης. Κάθε αγωνιστική προσπάθεια συνιστά μορφή έντασης. Και όσο πιο ένθερμη η προσπάθεια τόσο πιο δυνατή η ένταση. Και η υπεράσπιση αξιών, του δικαίου, του υψηλού, καθώς και η προσπάθεια εκπλήρωσης των καθηκόντων που επιβάλλει η ζωή και οι συνθήκες της είναι κι αυτές μορφές έντασης ορθού τύπου.
Εννοείται ότι τόσο η άσκηση έντασης, όσο και η κατανόηση του Καλού έχει μια τεράστια διαβάθμιση. Άλλη είναι εκείνη ενός Όντος που έχει αναλάβει την ευθύνη για έναν πλανήτη και άλλη ενός συνηθισμένου ατόμου. Γι΄αυτό οι μεγάλες αλήθειες και κανόνες δίνονται με διαφορετικούς τύπους και διατυπώσεις, ώστε να αντιστοιχούν σε κάθε βαθμίδα συνειδησιακής ανάπτυξης.
Ας πούμε, μια ανεξέλικτη συνειδητότητα αντιλαμβάνεται το Καλό μόνο με όρους κάποιου είδους ανταμοιβής -όσο πιο ανεξέλικτη η συνειδητότητα τόσο πιο χονδροειδής ο τύπος της ανταμοιβής. Αντίθετα, μια εξελιγμένη συνειδητότητα αγαπάει το Καλό, χωρίς να περιμένει κανενός είδους ανταμοιβή! Το Καλό έχει γίνει η ίδια της η φύση, και δεν μπορεί να λειτουργήσει διαφορετικά.
Επίσης μπορεί να σημειωθεί ότι για τις μη ανεπτυγμένες συνειδήσεις οι Ηθικοί Κανόνες προς διασφάλιση του Καλού έχουν κυρίως αρνητική μορφή: ου φονεύσεις, ου ψευδομαρτυρήσεις, ου ... Ακόμη και ο υπέροχα περιεκτικός τύπος της Χριστιανικής Εντολής «ου συ μισείς ετέρω μη ποιήσεις» -μη κάνεις σε άλλους αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν- έχει αρνητική διατύπωση, καθώς απευθύνεται στη μέση αντίληψη. Για την εξελιγμένη συνείδηση το περιεχόμενο αυτής της εντολής είναι όχι απλώς αυτονόητο, αλλά και ουσία του Είναι της.
Η Άγκνι Γιόγκα, η Γιόγκα της Ζωντανής Ηθικής, καθώς απευθύνεται σε υψηλότερο επίπεδο συνείδησης, καθώς απευθύνεται στον σημερινό άνθρωπο, ο οποίος έχει προχωρήσει στους τομείς της επιστήμης και στην κατανόηση των φυσικών, κοινωνικών και ψυχολογικών θεμάτων, εκφράζεται με τελείως διαφορετικό τρόπο, αντίστοιχο της σύγχρονης αντίληψης πραγμάτων.
Έχουμε ξεφύγει από το θέμα μας; Όχι. Η δυστυχία του λαού μας, και κάθε λαού ή ατόμου, έχει υφανθεί με τη δική του σύμπραξη, και μπορεί να εξαλειφθεί πάλι με τη δική του σύμπραξη.
Είπαμε «σύμπραξη» -σύμπραξη με ποιον ή τι; Στην περίπτωση της δυστυχίας η σύμπραξη ήταν με τους εχθρούς της ανθρωπότητας, τους σκοτεινούς υπηρέτες του κακού. Στην περίπτωση της λύτρωσης από τα βάσανα, η σύμπραξη αφορά την συνέργεια με τις δυνάμεις του Καλού. Και ποιες είναι αυτές; Αφενός οι εσωτερικές ιδιότητες του Καλού, και αφετέρου οι εξωτερικές Δυνάμεις, οι Φίλοι της Ανθρωπότητας, οι Θεματοφύλακες της σωτηρίας της -η Ιεραρχία του Φωτός.
«Καιρός παντί πράγματι»... Τώρα δεν είναι καιρός για ανεμελιά και ύπνο. Είναι καιρός επαγρύπνησης, ευθύνης, και έντασης. Το Κοινό Καλό είναι η μόνη επιλογή.
AGNI YOGA HELLAS 5/2/2013.
