Αχ, το γαλάζιο πουλί της ευτυχίας! Αιώνια το κυνηγούν οι άνθρωποι κι αιώνια τους ξεφεύγει. Δείτε πώς κάθε καινούργια γενιά έχει την πεποίθηση πως σίγουρα θα πετύχει αυτό που δεν κατάφεραν όλες οι προηγούμενες γενιές. Μάλιστα, η θρασύτητα της πρώτης νιότης θεωρεί τον εαυτό της ξεχωριστό και προνομιούχο, μόνο και μόνο επειδή διαθέτει νιάτα!
Τα χρόνια όμως περνάνε, τρέχουν σαν νερό, και κάποια στιγμή τα νιάτα είναι πίσω, και μαζί μ΄αυτά και οι μεγάλες προσδοκίες. Κι έπειτα έρχεται η επόμενη γενιά και η επόμενη, και η επόμενη... Μόνο η ευτυχία δεν έρχεται ποτέ. Γιατί; Επειδή οι άνθρωποι κυνηγούν κάτι ανύπαρκτο στο γήινο πεδίο, μια ονειροφαντασιά. Το πολυπόθητο γαλάζιο πουλί είναι απλώς ένας αντικατοπτρισμός. Το γαλάζιο πουλί δεν κατοικεί εδώ. Τώρα, βέβαια, πολλοί άνθρωποι θεωρούν κάποιους συνανθρώπους τους τυχερούς επειδή η ζωή τους φέρθηκε γενναιόδωρα από την άποψη των υλικών αγαθών. Πόση ζήλια γι΄αυτούς τους προνομιούχους, πόση ζήλια για τη ντόλτσε βίτα και το λάιφ στάιλ! Άδικα όμως, γιατί η ίδια η ζωή θα τους απογυμνώσει κάποια ώρα απ΄όλα όσα τους χάρισε (ή, συνηθέστερα, άρπαξαν από άλλους). Κι όταν έρθει αυτή η ώρα, καθώς «η ζωή γυμνούς μας φέρνει και μας παίρνει μ΄άδεια χέρια», όπως λέει ένα παλιό τραγούδι, τότε η πίκρα κι η οδύνη θα είναι πολύ χειρότερη. Κι αν η απώλεια συνοδεύεται από το ασήκωτο φορτίο αδικιών ή και κατάχρησης των προνομίων, τότε η δυστυχία είναι πολύ πιο αβάσταχτη.
Σίγουρα πολλοί θα πουν: «Μωρέ, ας ήμουνα εγώ ο -ας πούμε- Μπερλουσκόνι ή ο Χιου Χέφνερ (αυτός που έχει το περιοδικό Playboy και τις λαγουδίνες, τέλος πάντων), και θα περνούσα ζωή χαρισάμενη!». Μάλιστα. Αλλά τώρα ο μεσιέ Χέφνερ έχει φτάσει στας δυσμάς του βίου και σε λίγο θα πρέπει να απολογηθεί «ενώπιον του φοβερού βήματος του Κυρίου» -και είναι βέβαιο πως κανένας δεν θα ήθελε να βρεθεί στη θέση του. Και κάτι άλλο είναι βέβαιο. Όταν φτάσει η ώρα της αφαίρεσης από τις μέχρι τότε χαρές και απολαύσεις, κανένας από τους έχοντες και κατέχοντες δεν θα πει: «Εντάξει, έχω απολαύσει τα πάντα στη ζωή, νιώθω χορτάτος και δεν με πειράζει που τώρα τελειώνουν όλα αυτά!» Αντίθετα, η αίσθηση της γύμνιας θα είναι πολύ πιο οδυνηρή από του ανθρώπου που έζησε πάντα γυμνός ή μισόγυμνος.
Λέγοντας αυτά, ελπίζουμε πως δεν θα φανταστεί κανείς πως προπαγανδίζουμε τη μιζέρια. Απεναντίας, πιστεύουμε ότι αυτή δεν θα έπρεπε να υπάρχει καθόλου. Η βελτίωση των όρων ζωής είναι καθήκον και υποχρέωση των μελών μιας πολιτείας. Η αναβάθμιση όμως της ποιότητας ζωής μας πρέπει να υποστηρίζει τις πνευματικές ανάγκες και όχι να τις ενταφιάζει. Αλλά μόνον η πνευματική διάκριση γνωρίζει τα όρια ανάμεσα στο ποιοτικό και στη χυδαιότητα της χλιδής.
Σε κάθε περίπτωση ένας στοχαστικός άνθρωπος, γνωρίζει τι οδύνη συνεπιφέρει η πρόσδεση σε γήινα αποκτήματα. Επιτρέπεται να έχει κανείς πράγματα, αλλά να μην τα κατέχει, να μη νιώθει κάτοχος και ιδιοκτήτης. Όταν κατέχεις πράγματα -και μέσα σ΄αυτά εννοούμε και τις γήινες επιτυχίες και δοξασμούς- κατέχεται από αυτά. Είσαι λοιπόν σκλάβος, δεν είσαι ελεύθερος. Στη δουλεία δεν υπάρχει ούτε αξιοπρέπεια ούτε αληθινή ευτυχία.
Το θέμα μας ωστόσο είναι η ευτυχία. Η ευτυχία ως μια κατάσταση από την οποία δεν μπορεί να σε ληστέψει κανείς και τίποτε. Γιατί δεν τη βρίσκουμε; Διότι, απλώς, τη ζητάμε εκεί όπου δεν υπάρχει.
Ας ακούσουμε τι λέει η σοφία της Διδασκαλίας.
«Όσο τελειότερο είναι το πνεύμα, τόσο πιο αλάθητα αντιλαμβάνεται το βαθύ πόνο της γήινης ζωής. Κι όμως, Εγώ ο ίδιος μιλώ ξανά και ξανά για χαρά, τη χαρά που βρίσκεται στην κατανόηση των μακρινών κόσμων. Ας πάρουμε ένα απλό παράδειγμα. Μέσα στο σκοτάδι της νύχτας η άμαξά σας τρέχει προς το σπίτι. Η βροχή που πέφτει θα έπρεπε να σας καταθλίβει, αντίθετα όμως το πνεύμα σας είναι γεμάτο αγαλλίαση. Γιατί; Ξέρετε ότι το σπίτι σας είναι κοντά και ότι το σκοτάδι και η βροχή δεν σας εμποδίζουν να διακρίνετε αυτούς που είναι κοντά στην καρδιά σας.
Τι σημαίνει η αθλιότητα της γήινης ζωής όταν οι μακρινοί κόσμοι έχουν γίνει πραγματικοί για μας; Σπεύσετε να κατανοήσετε το μονοπάτι προς τους μακρινούς κόσμους. Μόνον αυτή η διεύρυνση της κατανόησης της ζωής θα προσφέρει στο πνεύμα σας το θεμέλιο της ατραπού της χαράς. Διαφορετικά, για ποιο πράγμα μπορεί κανείς να χαρεί; Για το αναπόφευκτο της μετενσάρκωσης; Όταν όμως απουσιάζει το όραμα του μέλλοντος, οι ενσαρκώσεις είναι απλώς αποσπασματικές σελίδες του βιβλίου της ζωής. Η ζωώδης λογική δεν χρειάζεται την αντίληψη του μέλλοντος, αλλά η θέληση του ανθρώπου για γνώση τον ωθεί να καταλάβει την αλλαγή των ζωών. Μόνο με τέτοιο τρόπο σκέψης λαμβάνει ο άνθρωπος το δικαίωμα στη χαρά, και αγωνιζόμενος μπορεί να πλησιάσει τη συνεργασία με τους μακρινούς κόσμους...».
Σημειώστε τις φράσεις:
«το βαθύ πόνο της γήινης ζωής», «η αθλιότητα της γήινης ζωής» και επίσης «στην κατανόηση των μακρινών κόσμων», «το μονοπάτι προς τους μακρινούς κόσμους». Οι παραπάνω παράμετροι αναφέρονται σε σχέση με τη χαρά, και είναι σε αντιπαράθεση μεταξύ τους. Η γήινη ζωή είναι πόνος και αθλιότητα χωρίς το όραμα των μακρινών κόσμων, των ανώτερων κόσμων, όπου επικρατεί ομορφιά και ευτυχία. Και πώς ξέρουμε ότι υπάρχει ομορφιά και χαρά στους μακρινούς κόσμους; Θα ρωτήσει κανείς. Το ξέρουμε επειδή η ψυχή θυμάται. Το ξέρουμε επειδή το πρότυπο μιας ωραιότερης ύπαρξης ζει στα βάθη της συνείδησης. Αυτές οι μνήμες, αυτή η γνώση αναδύονται πότε πότε στην επιφάνεια του συνειδητού. Ακόμα υπάρχει κι αυτή η βαθιά νοσταλγία για «κάπου αλλού»...
Αλλά μήπως θα μπορούσε κανείς να αμφισβητήσει τους χαρακτηρισμούς για τη γήινη ζωή; Μόνο μια ζωώδης συνειδητότητα. Χτες έφτασε με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο μας ένα βίντεο, τραβηγμένο με κρυφή κάμερα, από επιχείρηση με εκκολαπτήριο-ορνιθοτροφείο. Εκεί, λοιπόν, έβλεπες τους νεοσσούς κατά εκατοντάδες να μεταφέρονται πάνω σε κυλιόμενες πλατφόρμες, περνώντας μπροστά από εργάτες-εργάτριες, που αποκαλούνται sexors(ανιχνευτές φύλου). Αυτοί, με αξιοσημείωτη γρηγοράδα και επιδεξιότητα ξεχώριζαν τα αρσενικά πουλάκια από τα θηλυκά. Τα μεν θηλυκά, προοριζόμενα για ωοτοκία, γρήγορη ανάπτυξη και σφαγή, ακολουθούσαν το ταξίδι τους πάνω στην πλατφόρμα, οδηγούμενα προφανώς σε κάποια κλουβιά. Όσα όμως ανιχνεύονταν από τους sexors ότι ήταν αρσενικού γένους, δηλαδή μη παραγωγικά και μη ταχείας ανάπτυξης, ρίχνονταν, πάντα με γρηγοράδα και μηχανική επιδεξιότητα, σε παρακείμενο αγωγό οδηγούμενα ΖΩΝΤΑΝΑ σε μηχανή πολτοποίησης. Αντέχετε αυτή τη φρίκη;
Πόσες παρόμοιες φρίκες διαδραματίζονται όλες τις ώρες του εικοσιτετραώρου πάνω στο κολαστήριο Γη; Είναι, λοιπόν, υπερβολικός ο χαρακτηρισμός περί γήινης αθλιότητας; Και δεν μιλάμε για τα μαρτύρια των ανθρώπων, επειδή εμείς, οι άνθρωποι, είμαστε υπεύθυνοι και για τη μοίρα μας και για την κακοποίηση των άλλων πλασμάτων και όλου του πλανήτη. Εμείς, οι άνθρωποι, κάναμε την όμορφη Γη κόλαση. Τη Γη που μας δόθηκε για να ζήσουμε, να τη μοιραστούμε, να τη χαρούμε, με όλους τους άλλους συντρόφους και συνοδοιπόρους μας στο μακρύ διαστημικό ταξίδι. Αρπάξαμε, λεηλατήσαμε, καταστρέψαμε. Διαπράξαμε ανήκουστα εγκλήματα, παραβιάζοντας τους πιο απαραβίαστους νόμους της Ζωής. Όπως καταγγέλλει η πλανητική Λευκή Ιεραρχία, φρίκη σε καταλαμβάνει όταν κοιτάξεις μέσα στα αρχεία της ανθρώπινης ιστορίας.
Εάν τα πράγματα έχουν έτσι -και, δυστυχώς, είναι έτσι, και πολύ χειρότερα- γιατί προσδοκάμε ευτυχία πάνω σ΄αυτόν τον πλανήτη; Από πού και ως πού τη δικαιούμαστε; Δεν μπορεί να υπάρξει για μας, παρά μόνο ό,τι σπείραμε. Η ευτυχία απαιτεί καθαρό έδαφος. Κι αυτό δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο με πύρινη κάθαρση.
AGNI YOGA HELLAS, 19/2/2013.
