Είμαστε πλέον πολύ κοντά στα Χριστούγεννα, την υποτιθέμενη πιο χαρούμενη γιορτή του χρόνου. Όμως τα φετινά Χριστούγεννα ελάχιστα αποπνέουν τη γνωστή πρόσχαρη ατμόσφαιρα. Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά όταν η χώρα χειμάζεται από μια πρωτοφανή κρίση που δεν έχει αφήσει άθικτο κανένα τομέα της εθνικής ζωής. Και μέσα σ΄αυτό το πλαίσιο διαδραματίζονται καθημερινές τραγωδίες -αληθινές ανθρώπινες τραγωδίες. Ένας λαός σφαδάζει και πληρώνει βαρύ τίμημα. Το κάρμα του, θα πείτε. Φέρει βαριά συλλογική ευθύνη. Πράγματι. Αλλά πληρώνει, με πόνο και αγωνία, τα σφάλματα-αμαρτήματά του, από τα οποία το χειρότερο είναι η απερίσκεπτη ανεμελιά του, και μάλιστα ενώ τα τύμπανα θανάτου είχαν αρχίσει ήδη να ηχούν.
Έτσι συμβαίνει αυτή την ώρα. Είναι όμως πιο φοβερό το ότι οι κύριοι ένοχοι της εθνικής καταρράκωσης όχι μόνο δεν συμμετέχουν στη γενική οδύνη, αλλά και εξακολουθούν να κρατούν τα ηνία στο πολιτικο-οικονομικό πεδίο. Η χώρα διοικείται από ανάξιους, ανάξιους και τρις ανάξιους, ηγέτες. Ηγέτες; Όχι, αυτή η λέξη που σημαίνει ευθύνη, δύναμη και αυτοθυσία δεν ταιριάζει καθόλου στους ανεύθυνους προσκυνημένους, που με ψέματα, εκβιασμούς, εκφοβισμούς και απατηλές υποσχέσεις αναρριχήθηκαν σε κυβερνητικά αξιώματα. Όχι, η χώρα δεν έχει ηγέτες. Είναι ακέφαλη. Και πνιγμένη σε αμέτρητα σκάνδαλα, απάτες, καταχρήσεις, βρώμικες συναλλαγές και ανήθικες «νομιμότητες». Εφιάλτες και μωροφιλόδοξοι κρατούν τα πόστα.
Όλη η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δονείται από αναθυμιάσεις προδοσίας, εγκλήματος, ανομίας, δολιότητας και διαφθοράς, μαζί με κραδασμούς οδύνης, απόγνωσης και οργής. Πολύ εκρηκτικό μίγμα. Όμως έτσι είναι. Κι ούτε που φαίνεται κάποιο φως στο τούνελ. Η τραγωδία εκτυλίσσεται και η κάθαρση δεν έρχεται. Ως που πηγαίνει αυτή η τραγωδία; Μιλούν ακόμη και για εθνικούς ακρωτηριασμούς... Ωστόσο, ας μην κακομελετάμε, μέρες που είναι.
Μέρες που είναι... Αλήθεια, τι μέρες είναι; Α, μάλιστα -Χριστουγεννιάτικες! Ωραίες μέρες, ωραίες παραδόσεις. Εντάξει, ας μην ανησυχούμε. Θ΄ανάψουν τα φωτάκια, έστω και εμφανώς λιγότερα. Θα στολιστούν κάποια δεντράκια. Θα λάμψουν εκείνα τα εύθραυστα, γυαλιστερά μπαλάκια. Και γλυκά και μελομακάρονα θα φάνε πάλι όσοι ακόμη μπορούν. Και μερικοί θα θυμηθούν τις καλές πράξεις αλληλεγγύης προς τους στερημένους -μέρες που είναι... Ναι, μη φοβάστε. Όλα θα γίνουν όπως πρέπει. Και τα κάλαντα θα ηχήσουν πάλι, χαρούμενα και καθυσηχαστικά: Όλα είναι εντάξει, όλα είναι εντάξει!
Μάλιστα, από κάλαντα και ευχές θα χορτάσει ο κάθε πεινασμένος. Ξεχύνονται με υπέροχη αφθονία από ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, μαζί με τις πληθωρικές διαφημιστικές καμπάνιες προϊόντων που υπόσχονται τόση ευτυχία με την ενθουσιώδη παρακίνηση: αποκτήστε -αγοράστε -πάρτε -προλάβετε -επωφεληθείτε -τηλεφωνήστε ΤΩΡΑ! Βέβαια, αξίζει τον κόπο. Σκεφτείτε πόση ευτυχία χαρίζει ένα καινούργιο κινητό, ένα μπουκάλι ουίσκι, ένα άρωμα Dior! Αυτό σημαίνει «ζωή με νόημα» -και τι νόημα... Το μαρτυράει το λάγνο βλέμμα της παρουσιάστριας του προϊόντος, γεμάτο υποσχέσεις για ιδιαίτερες απολαύσεις... Λέτε αυτό θα εννοούσε ο Χριστός όταν έλεγε: «Εγώ ήλθον ίνα ζωήν έχωσι και περισσού έχωσι»; Τέτοια «περισσή ζωή» επαγγελλόταν;
Έτσι φαίνεται. Ήρθε για να μας συστήσει έναν υπαρξιακό πλούτο χίμαιρας από λαμπιόνια που αναβοσβήνουν, γυαλιστερές μπάλες και γιρλάντες, smart κινητά, και ηδυπαθή ποτά και αρώματα! Ναι, και το άλλο ωραίο, ευγενέστατο και χριστιανικότατο έθιμο -εκείνο με τις γαλοπούλες, λέμε. Την πολιτισμένη έκφραση χριστιανικής αγάπης που ακούει στο όνομα «σφαγή». Βέβαια, η θρησκεία της «αγάπης» εκδηλώνει αυτή την «αγάπη» με ποταμούς αίματος σε κάθε ευκαιρία. Όλες οι μεγάλες χριστιανικές γιορτές σηματοδοτούνται από ανηλεή αιματοχυσία -κι όχι μόνο ζώων, αν κοιτάξεις λίγο την ιστορία...
Λέτε τώρα, με την κρίση, να γλιτώσει το κεφάλι του κανένα φουκαριάρικο πουλερικό, όπως η γαλοπούλα εκείνη που παίρνει χάρη από τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών κάθε Χριστούγεννα; Πολύ ευγενικό και μεγαλόψυχο έθιμο κι αυτό, δεν συμφωνείτε; Να τη γλιτώσει -όχι βέβαια για πολύ- μια γαλοπούλα από τα εκατομμύρια που θα σφαγιαστούν κατά τις «ημέρες της αγάπης»!
Πράγματι, έχουμε έναν «υψηλό» πολιτισμό, γεμάτο αγριότητα και απανθρωπιά. Πόσο δίκαιος είναι ο σαρκασμός -πικρός σαρκασμός- του Διδασκάλου, όταν λέει: «Περιφανεύονται για τα ψίχουλα πολιτισμού...». Δυστυχώς δεν έχουμε να καυχηθούμε παρά για ψίχουλα πολιτισμού. Ίσως έχουμε αποτύχει ως ανθρωπότητα -για μια ακόμη φορά... Και μ΄αυτά και μ΄αυτά πλησιάζουμε στο τέρμα τούτου του έτους που ο ερχομός του γιορτάστηκε με φανφάρες και τυμπανοκρουσίες, άλλες κούφιες προσδοκίες...
Πλησιάζουμε στο τέρμα και στις επίμαχες ημερομηνίες, που μάλλον θα διαψεύσουν τους προφήτες εκείνους που «έβλεπαν» διήμερη παγγήινη συσκότιση ή σύγκρουση με τον «Nibiru» και τα παρόμοια, ενώ οι αισιόδοξοι εξ αυτών έδιναν βεβαιώσεις για κάποια μαγική συνειδησιακή φώτιση των ανθρώπων της Γης που θα ερχόταν από εξωπλανητικές πηγές. Λες και η ανάπτυξη της συνειδητότητας επέρχεται με εξωτερικές επεμβάσεις και όχι με εσωτερικό αγώνα! Και τι δεν κυκλοφόρησε στο Διαδίκτυο τον τελευταίο καιρό -το παραμύθι σύννεφο!
Ίσως όμως το παραμύθι να είναι μια εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου, και κάθε εποχή υφαίνει τους μύθους και τα παραμύθια της. Φαίνεται πως οι μύθοι και τα παραμύθια ασκούν ισχυρή γοητεία και έλξη σε μεγάλο αριθμό ανθρώπων.
Ανεξάρτητα όμως από τις διαπιστώσεις αυτές, η δική μας αίσθηση είναι ότι το 2012 ήταν έτος και σημαντικό και σημαδιακό. Πιστεύουμε ότι πραγματικά σηματοδοτεί το τέλος πολλών πραγμάτων και καταστάσεων. Μπορεί να μην εκδηλώθηκαν ή να μην εκδηλωθούν μέσα στα πλαίσια του έτους αυτού, αλλά κυοφορούνται ήδη στη μήτρα του σε σπερματική μορφή. Από τα κυοφορούμενα σπέρματα θα γεννηθούν γεγονότα που θα τα βιώσουμε τα επόμενα χρόνια.
Όπως επισημαίνεται και στη Διδασκαλία, οι τεράστιες μεταβολές δεν γίνονται, κατά κανόνα, μέσα σε μια στιγμή, γιατί αυτό θα επέφερε ανυπολόγιστες και ανεπανόρθωτες καταστροφές πλανητικής κλίμακας. Για παράδειγμα, η καταστροφή της Ατλαντίδας, δεν επήλθε μια κι έξω. Διήρκησε χιλιάδες χρόνια με σεισμούς και μερικότερες καταβυθίσεις. Το ίδιο ισχύει, προφανώς, και για τα ευτυχή γεγονότα, όπως η αναμενόμενη και προβλεπόμενη Χρυσή Εποχή ή Σάτυα Γιούγκα, η οποία δεν πρόκειται να ισχύσει άλλωστε σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Όπως συνυπάρχουν συνειδητότητες ατλάντιες, ακόμη και λεμούρειες, μαζί με συνειδητότητες της 5ης και της 6ης Φυλής, έτσι θα συνυπάρχουν και καταστάσεις Σκοτεινής και Χρυσής Εποχής. Είναι πολύ φυσικό, αφού όλες οι καταστάσεις στην πραγματικότητα είναι καταστάσεις συνείδησης και γεννήματά της.
Οι αλλαγές θα γίνουν. Τα γεγονότα θα έρθουν, και έρχονται ήδη, με όλο και εντεινόμενους ρυθμούς, καθώς είναι καταφανής σε κάθε προσεχτικό παρατηρητή μια επιτάχυνση των εξελίξεων. Μοιάζει λίγο, ή αρκετά, με τις ωδίνες του τοκετού που πυκνώνουν σε συχνότητα όσο πλησιάζει η μεγάλη στιγμή της γέννησης. Αυτό, βέβαια, μπορεί να είναι εξουθενωτικό από ένα σημείο και μετά, αλλά δεν μπορείς να κάνεις τίποτε, εκτός από υπομονή και κουράγιο. Τώρα, λοιπόν, ενόψει Χριστουγέννων, ας ευχηθούμε όλοι να γεννηθούν καλύτερες μέρες. Αυτές όμως μπορούν να γεννηθούν μόνο από μια καλύτερη ανθρώπινη συνείδηση. Είθε αυτή η συνείδηση, η χριστική ή χρηστική, με τη σημασία που είχαν στα αρχαία Μυστήρια αυτές οι λέξεις, να ανατείλει σαν φωτεινός ήλιος στον ορίζοντα του Νέου Χρόνου...
AGNI YOGA HELLAS, 18/12/2012.
