Στο προηγούμενο σημείωμά μας μιλούσαμε για την καταβύθιση των ανθρώπινων κοινωνιών στην υλιστικότητα. Αυτή είναι μια πραγματικότητα που επιβεβαιώνει την ισχύ της Μαύρης Εποχής, η οποία αποτελεί ακριβώς αποθέωση αυτής της νοοτροπίας.
Ίσως όμως θα ήταν σκόπιμο να εξηγήσουμε τι εννοούμε με τους όρους «υλιστικότητα» και «πνευματικότητα», γιατί υπάρχει φόβος παρανόησης, και μπορεί να θεωρηθούμε οπαδοί κάποιου δυϊσμού.
Η θέση μας είναι εκείνη που δηλώνει: «Εν το παν». Ύλη και Πνεύμα είναι Ένα. Απλώς η Ύλη είναι Πνεύμα σε κατώτερο επίπεδο, και αντίστοιχα το Πνεύμα είναι Ύλη σε ανώτερο επίπεδο. Για μας ισχύει απόλυτα και η άποψη ότι υπάρχει μόνον Ύλη και η άποψη ότι τα πάντα είναι Πνεύμα. Δεν πρόκειται για αντίφαση, αφού τα δύο αυτά είναι ένα. Στην πραγματικότητα είναι ενέργεια σε διαφορετικές μορφές. Και πώς αντιλαμβανόμαστε αυτή την Ενέργεια; Το έχουμε πει πολλές φορές, αλλά ας το ξαναπούμε: Για μας η Ενέργεια είναι ταυτόσημη με αυτό που αποκαλούμε Συνειδητότητα. Θεωρούμε πως το Σύμπαν δεν είναι παρά καταστάσεις συνειδητότητας.
Όταν, λοιπόν, μιλάμε για Ανώτερους Κόσμους, εννοούμε επικράτειες ανώτερης συνειδητότητας, το οποίο σημαίνει επίσης καταστάσεις πιο εκλεπτυσμένης ύλης και υψηλότερης δόνησης. Όπως κι αν το εκφράσουμε υπονοεί το ίδιο πράγμα. Αναφερόμενοι, λοιπόν, σε Ανώτερους Κόσμους ή Πνευματικούς Κόσμους, δεν έχουμε κατά νου «άυλες» καταστάσεις, αλλά καταστάσεις λεπτότερης ύλης. Ο όρος «άυλος» μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο σαν τρόπος έκφρασης, για να δηλώσει συνθήκες ύπαρξης που είναι τελείως διαφορετικές από εκείνες της δικής μας χονδροειδούς ύλης.
Πρέπει, λοιπόν, να έχουμε σταθερά στο νου ότι δεν υπάρχει πνεύμα χωρίς ύλη, και αντίστροφα. Η ύλη όμως που ντύνει το πνεύμα στους Ανώτερους Κόσμους είναι τελείως διαφορετικής τάξης από αυτή που γνωρίζουμε στα δικά μας επίπεδα ύπαρξης.
Πρέπει, επίσης, να έχει κανείς στο νου του τους περιορισμούς της γλώσσας, η οποία προσπαθεί να δηλώσει πράγματα πέρα από την κοινή κατανόηση. Για παράδειγμα, αναφερθήκαμε πιο πάνω σε «επίπεδα» ύπαρξης. Ο όρος «επίπεδα» είναι τελείως παραπλανητικός, και πρέπει να κατανοηθεί μόνο συμβολικά και παραστατικά. Είναι ανάγκη να πηγαίνουμε πέρα και πίσω από τις λέξεις, διαφορετικά θα βρεθούμε σε μεγάλη σύγχυση και έλλειψη κατανόησης. Γι΄αυτό δεν αρκεί να διαβάζουμε ή να σκεφτόμαστε μόνο με το μάτι και το νου, χρειάζεται πιο εσωτερική προσέγγιση, με την καρδιά -αυτή την εστία της συνείδησης- και/ή με την ενόραση. Αλλιώς δεν βγαίνει νόημα.
Αν κατανοήσουμε ότι αυτό που ονομάζουμε συνείδηση ή συνειδητότητα δημιουργεί όλες τις καταστάσεις, όλους τους κόσμους, όλες τις μορφές, τότε έχουμε πετύχει μια μεγάλη φώτιση η οποία μπορεί να λύσει πλήθος προβλημάτων και δυσκολιών. Είναι μια μεγάλη και θαυμαστή αλήθεια που σηματοδοτεί με νόημα όλη μας την ύπαρξη. Αρκεί να είναι μια βιωμένη εσωτερικά αλήθεια και όχι απλώς μια διανοητική σύλληψη. Άραγε αντιλαμβανόμαστε την τεράστια ποιοτική διαφορά ανάμεσα στα δύο αυτά -στην εσωτερική βιωμένη γνώση και στη διανοητική αντίληψη; Χωρίς αυτή τη βάση δεν μπορείς να ισορροπήσεις, κι αυτό είναι ο λόγος που τόσο πολλοί άνθρωποι χάνουν πραγματικά την ισορροπία τους -την ψυχική- όταν ασχολούνται με τις λεγόμενες «εσωτερικές» διδασκαλίες. Δεν συμπαθούμε καθόλου τη λέξη, αλλά κάπως πρέπει να συνεννοηθούμε, παρ΄όλες τις αδυναμίες της γλώσσας.
Εμείς θα προτιμούσαμε να αποκαλούμαστε «υλιστές», με την έννοια βέβαια της ζωντανής νοήμονος ουσίας που πληροί το Σύμπαν. Της ύλης που «ακτινοβολεί δυνατότητες», όπως το θέτει η Διδασκαλία. «Υλοζωϊστές» θα έδινε καλύτερα το στίγμα μας.
Αν, λοιπόν, η Ύλη είναι έτσι όπως τα λέμε, τότε γιατί θεωρούμε την υλιστικότητα κακό; Ας ορίσουμε ως κακό καθετί που αντιβαίνει στην Κοσμική Τάξη. Η υλιστικότητα είναι ακριβώς παραβίαση της Κοσμικής Τάξης, διότι προσδένει τον άνθρωπο στην κατώτερη ύλη, κάνοντάς τον σκλάβο της, ενώ η θέση του στην κλίμακα της εξέλιξης επιβάλλει να είναι ο διαχειριστής και ο μετουσιωτής αυτής της ύλης.
Διαχειριστής σημαίνει να κάνει επωφελή και ορθή χρήση της ύλης, όχι να την ιδιοποιείται. Η ιδέα της ιδιο-κτησίας οποιουδήποτε υλικού πράγματος είναι η πιο ουτοπική και η πιο ανόητη. Η στρεβλή ιδέα των αποκτημάτων συνεπάγεται πλήθος άλλων παραβάσεων και κάθε είδους εγκλημάτων, από την αθέτηση μιας υποχρέωσης (η οποία, στην πραγματικότητα, δεν είναι καθόλου μικρό αδίκημα), ως τη ληστεία και την εισβολή σε άλλη χώρα. Ενώ η ύλη πρέπει να χρησιμοποιείται για την παραγωγή πραγμάτων ωφέλιμων και πραγμάτων ομορφιάς που θα τα χαίρονται όλοι ή τουλάχιστον αρκετοί.
Έτσι, ο άνθρωπος οφείλει να μετουσιώνει την ύλη, δηλαδή από κατώτερα υλικά να παράγει ανώτερα, υψηλότερου κραδασμού και ποιότητας. Αυτός είναι ο ρόλος του. Αντίθετα, η ιδιοποίηση των υλικών πόρων μόνο φαινομενικά προσφέρει ισχύ στον -υποτιθέμενο- κάτοχό της, ενώ στην ουσία αυτός είναι δούλος της. Και, επιπλέον, ξοδεύει τη ζωή του σε μια απόλυτη ματαιότητα.
Είναι αυτή η πρακτική της ιδιοτέλειας που έχει δημιουργήσει και την παρούσα κρίση, όπως και κάθε άλλη. Το δυστύχημα είναι ότι η πλειονότητα των ανθρώπων υποθάλπει, χωρίς να το αντιλαμβάνεται, αυτή την κατάσταση, καθώς, στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι θα επιθυμούσαν να κάνουν τα ίδια, αν είχαν την ευκαιρία. Σ΄αυτό συνίσταται η πλανητική τραγωδία. Αυτός ο εγκλωβισμός στην κατώτερη ύλη είναι ό,τι αποκαλούμε υλιστικότητα, και όχι μόνο δεν συμβάλλει στην ανθρώπινη ευημερία αλλά γεννάει πόνο και δυστυχία.
Ονομάζουμε υλιστικότητα αυτή τη νοσηρή κατάσταση της συνείδησης και όχι υλισμό, γιατί θεωρούμε τον υλισμό κάτι διαφορετικό. Δηλαδή τη στάση σεβασμού και ορθής μεταχείρισης της Μεγάλης Μητέρας (: Matter-Materia-Μήτρα), που δεν ανήκει σε κανέναν αλλά και που μοιραζόμαστε όλοι.
Το να αγαπάμε, να σεβόμαστε, να εξυψώνουμε αυτή την Ύλη, το να ανεβαίνουμε τις βαθμίδες της, και το να ερευνούμε τα μυστήριά της, αυτό είναι πνευματικότητα. Ο αληθινός υλισμός είναι ακριβώς και πνευματικότητα, καθώς μόνον ο πνευματικός άνθρωπος κατανοεί και σέβεται την ύλη.
Η επιπόλαιη σκέψη μπορεί να βρει την παραπάνω δήλωση αντιφατική και παραδοξολογία, αλλά η στοχαστική εξέταση θα καταλάβει την αλήθεια αυτής της δήλωσης. Βέβαια, η εποχή μας έχει εξοβελίσει τις λέξεις πνεύμα, πνευματικότητα, πνευματικό από το λεξιλόγιό της, έτσι που ν΄ ακούγονται σαν παλιομοδίτικες, ή παπαδίστικες, και, κυρίως, σαν να εκφράζουν κάτι αφηρημένο και ανυπόστατο. Αλλά η κατανόηση της ύλης και η συνάφειά της με το πνεύμα παρέχουν την ορθή αντίληψη των εννοιών αυτών.
Το πνευματικό πρέπει να μπει ξανά στη ζωή μας, διαφορετικά δεν υπάρχει διέξοδος. Ας μπει έστω και με άλλη ονομασία. Δεν έχει σημασία το σημαίνον αλλά το σημαινόμενο.
