Σάββατο 30 Ιουνίου 2012

ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΕΚΛΟΓΕΣ




«Καθένας και όλοι επιθυμούν το καλύτερο. Το καλύτερο για τον εαυτό τους, για τους δικούς τους, για τη χώρα τους, για τον κόσμο. Πολύ μεγαλύτερη είναι η επιθυμία για το καλύτερο, όταν αυτό που βιώνεται δεν είναι καλό.

Τι σημαίνει «θέλω το καλύτερο»; Σημαίνει αλλαγή και αναβάθμιση. Είναι όμως δυνατή οποιαδήποτε αλλαγή χωρίς κινητοποίηση; Υπάρχουν κινητοποιήσεις που τις κάνουν οι δυνάμεις της φύσης και κινητοποιήσεις που τις κάνουν οι δυνάμεις του ανθρώπου. Τέτοιες είναι, για παράδειγμα, οι κοινωνικές, πολιτικές, πνευματικές, κ.τ.λ..

Κάθε αλλαγή, δηλαδή μετατόπιση σε μια νέα κατάσταση, εμπεριέχει πάντοτε μέσα της μια διακινδύνευση. Όσο μεγαλύτερη η αλλαγή, τόσο μεγαλύτερη και η διακινδύνευση. Γι΄αυτό οι αλλαγές γίνονται πάντοτε από άτομα τολμηρά και δυναμικά. Οι δειλοί άνθρωποι απεχθάνονται τις αλλαγές ή, αν τις επιθυμούν, δεν τις αποτολμούν. Συχνά όμως υποχρεώνονται από τα πράγματα να συμμετάσχουν, σύρονται προς τη νέα κατεύθυνση.

Υπάρχει ωστόσο μια πραγματικότητα, την οποία δεν σκέφτονται, και μάλλον δεν θα τους άρεσε να τη σκέφτονται, οι άνθρωποι: ότι ο κίνδυνος είναι πανταχού παρών, σε κάθε στιγμή της ζωής, είτε κινούνται επιδιώκοντας αλλαγές είτε προσπαθούν να διατηρήσουν τις υπάρχουσες συνθήκες. Αυτό συμβαίνει για τον απλό λόγο ότι στον Κόσμο δεν υφίσταται ακινησία -«πάντα ρει...». Στον Κόσμο υπάρχει μόνο κίνηση, άρα και μεταβολή, επομένως και κίνδυνος.

Ας ακούσουμε τη φωνή της Σοφίας.

«Αν μόνο θυμόντουσαν οι άνθρωποι ότι βαδίζουν πάντοτε στην άκρη του γκρεμού! Γιατί έτσι είναι. Οποιαδήποτε στιγμή μπορούν να παρασυρθούν από μια επιτυχή ή ανεπιτυχή αλλαγή πορείας. Επομένως, δεν είναι άραγε δυνατόν να έχουμε κατά νου αυτό το δεσμό με την κοσμική πορεία, προκειμένου να κοιτάζουμε μέσα στον γκρεμό χωρίς τρόμο, ενώ θυμόμαστε κάθε ώρα την ύπαρξή του;». Τι συνάγεται από το παραπάνω απόσπασμα; Πρώτον, ο «γκρεμός» -κίνδυνος υπάρχει έτσι κι αλλιώς, είναι δεδομένος λόγω της κοσμικής πορείας. Δεύτερον, γνωρίζουμε και προσέχουμε, χωρίς να προσπαθούμε να αποδεσμευθούμε από την κοσμική πορεία και χωρίς φόβο, ο οποίος δεν βοηθά καθόλου.

Και για να έρθουμε στα τρέχοντα, τι συμβαίνει; Ακριβώς, έχει σημάνει η ώρα μια μεγάλης αλλαγής, η οποία δεν είναι δυνατόν να αποφευχθεί. Φυσικά, ενέχει τους κινδύνους της, εντούτοις, αυτοί δεν είναι λόγος για να μη λάβει χώρα. Γιατί, αν δεν λάβει χώρα, τότε αυτό που θα συμβεί δεν είναι η αναμενόμενη διακινδύνευση, αλλά η βέβαιη καταστροφή. Η διακινδύνευση είναι μια πιθανότητα μαζί με πολλές ελπίδες, η καταστροφή όμως είναι βεβαιότητα.

Στο καθετί η ανανέωση είναι απαραίτητη συνθήκη, αλλιώς επέρχεται ο θάνατος. Αυτές οι δυνάμεις που προσπαθούν να ανακόψουν την αλλαγή είναι δυνάμεις του θανάτου. Γι΄αυτό, η μη ανανέωση είναι πραγματικά επίφοβη. Είναι, λοιπόν, παράλογο να φοβάται κανείς την ελπιδοφόρα αλλαγή, με τους όποιους κινδύνους της, τους οποίους μπορεί κανείς να παλέψει και να νικήσει, και να μη φοβάται τη θανατηφόρα αποτελμάτωση με όλη της τη σαπίλα!

Αυτά τα λέμε επειδή έχει εξαπολυθεί μια πρωτοφανής εκστρατεία εκφοβισμού και τρομοκράτησης εκ μέρους των εκπροσώπων της συντήρησης και της σαπίλας. Στην πραγματικότητα, είναι οι ίδιες τρομοκρατημένες μπροστά στο ενδεχόμενο ανατροπής των οικονομικο-πολιτικών δομών τους. Τόσος είναι ο φόβος τους για τις αποφάσεις του λαού ώστε, αφήνοντας κατά μέρος τα προσχήματα, έχουν επιδοθεί σε πρωτοφανείς εκβιασμούς και παρεμβάσεις στα εσωτερικά μιας δημοκρατικής (;) χώρας. Έτσι, έχουν αποβάλει και το φύλλο συκής τώρα πια.

Μένει να δούμε (το παρόν γράφεται το Σάββατο, 16 Ιουνίου 2012) κατά πόσον ο κόσμος θα υποκύψει στον εκβιασμό και τον εκφοβισμό. «Κυριακή κοντή γιορτή», όπως λέει ο λαός, κι αυτό ισχύει κυριολεκτικά στην περίπτωσή μας. Αύριο βράδυ θα ξέρουμε. Το βέβαιο είναι ότι οι γύπες δεν θα μείνουν με σταυρωμένα χέρια, είτε το αποτέλεσμα είναι το επιθυμητό γι΄αυτούς είτε όχι. Προοιωνίζεται σκληρός αγώνας εκατέρωθεν. Τώρα, δεν είναι και περίεργα όσα λαμβάνουν χώρα διεθνώς. Αναμενόμενα είναι, αφού βρισκόμαστε στο τέλος της Μαύρης Εποχής. Είναι δυνατόν να παραιτηθούν από την κυριαρχία τους οι δυνάμεις του σκότους; Θα παλέψουν με λύσσα, δεν υπάρχει αμφιβολία. Κι αν υπάρχει κάτι για το οποίο δεν μπορείς να τις μεμφθείς είναι η αγωνιστικότητα και η επινοητικότητα. Άραγε, η στρατιά του Καλού έχει αρκετούς άξιους πολεμιστές; Το παντοτινό πρόβλημα της «κρίσιμης μάζας»...

Ας κλείσουμε με δύο αποσπάσματα από τη Διδασκαλία:

«Συχνά, ηφαιστειακές εκρήξεις, θύελλες, ομίχλες, κλιματικές μεταβολές, αγελοποίηση, ασθένειες, φτώχεια, πόλεμοι, επαναστάσεις, αίρεση, προδοσία -τι άλλα σημάδια του απειλητικού καιρού περιμένει η ανθρωπότητα; Δεν χρειάζονται προφήτες, και ο πλέον ασήμαντος γραφιάς μπορεί να βεβαιώσει ότι ποτέ μέχρι τώρα δεν έχουν συγκεντρωθεί τόσο πολλοί προάγγελοι της αποσύνθεσης της Γης. Το αυτί όμως είναι κουφό και η όραση συσκοτισμένη...

Είναι σαν να έχει ανοίξει ένα μονοπάτι για τα κύματα του πυρός, και τα απαρχαιωμένα τέρατα άλλων εποχών έρπουν, απρόθυμα να κατανοήσουν τη σημασία αυτού που συμβαίνει...».
[ΙΕΡΑΡΧΙΑ, 117]

«Έτσι μπορεί κανείς να δει το τέλος της Κάλι Γιούγκα. Εξαρτάται από την ανθρωπότητα το πού θα γίνει η έναρξη της Σάτυα Γιούγκα. Γνωρίζουμε ότι η Σάτυα Γιούγκα είναι προκαθορισμένη, αλλά η τοποθεσία και οι συνθήκες μπορεί να διαφέρουν... Ο άνθρωπος έχει πέσει σ΄ένα σκοτεινό λάκκο, κι έχει κλείσει την έξοδο μ΄ένα μαύρο σκέπασμα».
[ΙΕΡΑΡΧΙΑ, 118]

Πότε θα έρθει η ευλογημένη Σάτυα Γιούγκα, η Εποχή της Αλήθειας, της Αγνότητας, της Ευημερίας; Εξαρτάται από εμάς, τους ανθρώπους. Και για το ποιους και πόσους θα έρθει, κι αυτό εξαρτάται από την ελεύθερη επιλογή. Καθένας μπορεί να μπει στον Νέο Κόσμο αν το θελήσει.

Επιλογή, λοιπόν! Οι επιλογές μας καθορίζουν τα πάντα. Υπάρχει επιλογή από φόβο, επιλογή από βλακεία, επιλογή από ιδιοτέλεια, αλλά και επιλογή από τόλμη. Για να δούμε την αυριανή επιλογή. Πάντως, «η τύχη βοηθάει τους τολμηρούς»!

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ
Δευτέρα, 18 Ιουνίου 2012

Τώρα ξέρουμε για το είδος επιλογής μιας μεγάλης μερίδας πολιτών. Είναι η επιλογή της φοβίας, της ατολμίας, της κοντόφθαλμης και μικρόψυχης ιδιοτέλειας. Είναι η επιλογή ενός αρρωστημένου συντηρητισμού που μυρίζει αποσύνθεση. Είναι η στάση εκείνη που λέει: Δεν με νοιάζει αν μερικοί πεθάνουν, δεν με νοιάζει η υποτέλεια, δεν με νοιάζει ο εξευτελισμός δεν με νοιάζει αν με κυβερνάει η σαπίλα. Πάνω στα συντρίμμια αυτής της χώρας εγώ, με τα λίγα μου ή με τα πολλά μου, θα επιπλεύσω...

Έτσι φαντάζονται οι μωρόπιστοι. Γιατί δεν ξέρουν πως τα σκοτεινά αφεντικά τους δεν θα διστάσουν στιγμή να τους ξεσχίσουν, αν αυτό επιτάσσουν τα συμφέροντά τους. Όταν συντάσσεται με το παρηκμασμένο και αποσυντιθέμενο, η ωφέλεια, αν υπάρξει καθόλου ωφέλεια, θα είναι θνησιγενής και σύντομη. Το Νέο, οσοδήποτε ατελές, είναι απείρως προτιμότερο γιατί έχει μέσα του ζωή και ελπίδα. Ευτυχώς που, τελικά, το Νέο ανατέλλει πάντοτε!

Οι επιλογές, λοιπόν... Αλλά οι επιλογές είναι το κάρμα. Το κάρμα δεν είναι σε τελική ανάλυση παρά επιλογές». 
AGNI YOGA HELLAS, 26.6.2012.