Στο κόσμο μας, στη σφαίρα μας, ποιο φαινόμενο είναι το πιο φοβερό; Πιστεύουμε πως δεν θα υπάρξει μεγάλη αντίρρηση αν πούμε ότι είναι το φαινόμενο της αποσύνθεσης.
Η αποσύνθεση είναι τόσο αποκρουστική γενικά επειδή το βασικό χαρακτηριστικό της είναι η α-σχήμια. Το σχήμα, η μορφή, σημαίνει τάξη, και η τάξη προκύπτει από κάποια βούληση, η οποία υποκινείται από νόημα και σκοπό. Αυτή η βούληση παίρνει από την κοσμική αποθήκη τα στοιχεία που της χρειάζονται και δημιουργεί με τάξη, δηλαδή με σοφία και σχέδιο, μια μορφή. Κάθε μορφή, από τη μεγαλειώδη ενός ηλιακού συστήματος έως την πιο ταπεινή, είναι μια δημιουργία ενάντια στο χάος, στην αταξία, στην α-σχήμια.
Έτσι, η αποσύνθεση σημαίνει διάλυση της μορφής, από-σχηματισμό, α-ταξία.
Φυσικά, όλοι γνωρίζουμε ότι, νομοτελειακά, όλες οι μορφές υπόκεινται σε διάλυση. Η Φύση διαλύει τις μορφές της στην αιώνια προσπάθειά της να δομήσει άλλες, τελειότερες. Γι΄αυτό, όλες οι μορφές διαλύονται όταν συμπληρώσουν τον κύκλο τους και το σκοπό της ύπαρξής τους. Κατόπιν, η Φύση θα ξαναντύσει την ίδια μονάδα ζωής μ΄ένα καινούργιο φόρεμα, δηλαδή με μια καινούργια μορφή.
Σ΄αυτή τη διαδικασία δεν υπάρχει τίποτε τραγικό, εκτός μόνο στα μάτια της άγνοιας. Η άγνοια των Κοσμικών Νόμων βλέπει πάντοτε το προσωπείο του ευχάριστου ή του τραγικού, εκεί όπου αυτό είναι απλώς ένα προσωπείο της Πραγματικότητας -εξ ου και τα προσωπεία των ηθοποιών στο αρχαίο δράμα, την τραγωδία και την κωμωδία.
Πράγματι, ο Κρόνος-Χρόνος καταβροχθίζει τα «παιδιά» του -τα γεννήματά του. Κι όμως, ο ίδιος αυτός αδυσώπητος Κύριος της φθοράς οδηγεί, μέσα απ΄αυτή την οδυνηρή πορεία, στην έξοδο από τη φθορά, αληθινά, στην αφθαρσία. Επειδή ο θάνατος «θανάτω πατάσσεται», κι αυτό ήταν το μυστικό που πάντα γνώριζαν οι Μυημένοι όλων των εποχών.
Έτσι, λοιπόν, το τρομερό πρόσωπο του θανάτου δεν είναι παρά ένα απατηλό προσωπείο, πίσω από το οποίο κρύβεται ο Αιώνιος Δομητής των μορφών. Παρά ταύτα όμως, εφόσον το προσωπείο παραμένει, προκαλεί το φόβο σ΄αυτόν που το αντικρίζει. Ίσως, σ΄ένα όχι πολύ μακρινό μέλλον, να καταπέσει. Είναι μια επαγγελία των Μεγάλων Διδασκάλων που αναφέρεται στο Νέο Κόσμο, εάν βέβαια η ανθρωπότητα ευδοκήσει να τον εγκαινιάσει κάποια ευλογημένη μέρα. Άμποτε...
Η διάλυση της μορφής λοιπόν αποτελεί πρακτική της Φύσης, φυσική διαδικασία. Σηματοδοτεί το κλείσιμο ενός κύκλου, μια ολοκλήρωση. Συμβαίνει όμως πάντα έτσι; Προφανέστατα, όχι. Η καθημερινή εμπειρία και παρατήρηση μας δείχνει ότι τα περισσότερα όντα πεθαίνουν προτού ολοκληρώσουν τον κύκλο ζωής τους. Αυτό βέβαια συνιστά ανωμαλία και είναι μια βίαιη παρέμβαση στην κανονικότητα.
Η βίαιη παρέμβαση μπορεί να είναι άμεση και γρήγορη (ατύχημα, φόνος) ή σταδιακή και βραδεία (ασθένεια). Στην περίπτωση της ασθένειας, ακόμα και οι περιπτώσεις που μοιάζουν ακαριαίες, όπως ανακοπή καρδιάς, το έμφραγμα, το εγκεφαλικό επισόδειο, κ.τ.λ., στην πραγματικότητα εκκολάπτονται και υποφώσκουν από καιρό. Δεν είναι, παρότι μπορεί να φαίνονται έτσι, κεραυνός εν αιθρία.
Η περίπτωση της πρόωρης καταστροφής της μορφής ωστόσο περιέχει ένα πρόβλημα, το ότι το πρόγραμμα αυτής της ζωής δεν εκτελέστηκε, δεν ολοκληρώθηκε, πράγμα το οποίο συνεπάγεται περισσότερη πίεση και βάρος στην επόμενη φάση ή φάσεις. Αυτό είναι βέβαια μια γενίκευση, η οποία ισχύει περισσότερο στις περιπτώσεις βίαιου και άμεσου θανάτου, όπως συμβαίνει στους φόνους, στις αυτοκτονίες και στα θανατηφόρα ατυχήματα. Στην περίπτωση όμως της ασθένειας, συμβαίνει αρκετές φορές μια επιταχυμένη ωρίμανση της συνείδησης, ένα είδος μύησης και ανοίγματος σε πληρέστερη κατανόηση πολλών πραγμάτων.
Φυσικά, όλα τα πράγματα σ΄ αυτόν τον κόσμο είναι σχετικά. Η σχετικότητα λοιπόν ισχύει και για τους χρόνους της φθοράς, ο οποίος ποικίλλει από άτομο σε άτομο, αλλά και για τον χαρακτηρισμό «πρόωρη» καταστροφή της μορφής, γιατί σε άλλη κλίμακα του πρόωρου είναι η διακοπή της ζωής στα είκοσι, άλλη στα σαράντα, κ.ο.κ., για να μη μιλήσουμε για τις διαφορές από εποχή σε εποχή. Σε κάθε περίπτωση πάντως το πρόωρο δεν είναι το επιθυμητό κατά κανόνα.
Η πρόωρη καταστροφή δεν αφορά μόνο τις μικρές μονάδες ζωής, όπως των φυτών, των ζώων και των ανθρώπων, αλλά και εθνών, και πολιτισμών, και κόσμων ολόκληρων. Αυτό που αξίζει να σημειωθεί στις τελευταίες περιπτώσεις είναι το γεγονός ότι η πρόωρη έξοδος από την εκδήλωση δεν αποτελεί τυχαίο συμβάν αλλά αποτέλεσμα ανθρώπινης αποτυχίας. Για παράδειγμα, μας έχει λεχθεί ότι η Σελήνη δεν ολοκλήρωσε τον κύκλο εξέλιξής της, και ότι νεκρώθηκε πριν από τον ορισμένο χρόνο της. Τέτοια συμβάντα δεν είναι χωρίς συνέπειες, κυρίως καθυστέρηση στην εξέλιξη, που, αν επαναληφθεί, μπορεί να έχει ανυπολόγιστα σοβαρό κόστος.
Ερώτημα: Δεν συμβαίνουν ατυχήματα στη Φύση; Πράγματι συμβαίνουν, αν και είναι σπάνια. Τότε όμως η Κοσμική Δικαιοσύνη δίνει δίκαιο αντιστάθμισμα στο θύμα ή στα θύματά της. Άλλο ερώτημα -ίσως λίγο περίεργο σε πρώτη ακοή, που όμως δεν είναι άνευ νοήματος: Είναι δυνατή η έξοδος από τη μορφή χωρίς το δυσάρεστο φαινόμενο της φθοράς; Η απάντηση είναι ναι, παρότι κάτι τέτοιο μπορεί να μοιάζει αντίθετο προς το γενικό κανόνα της Φύσης. Είναι όντως δυνατή η απόρριψη του περιβλήματος, αλλά φαίνεται ότι είναι επίσης δυνατή η μεταλλακτική αναβάθμιση του σώματος. Βέβαια, αυτές οι περιπτώσεις δεν είναι παραβίαση των φυσικών νόμων αλλά εφαρμογή άγνωστων στο μέσο άνθρωπο επίσης φυσικών νόμων, και, ως εκ τούτου, έξω από τις δυνατότητές του -προς το παρόν.
Όπως έχουν τώρα τα πράγματα για τα συνηθισμένα έμβια όντα, η φθορά και η καταστροφή της μορφής έχει πάντοτε κάτι θλιβερό και επικίνδυνο. Είναι όμως η Ανώτερη Σοφία η μόνη που μπορεί να βάλει ένα τέλος σ΄αυτή τη διαδικασία. Είναι η μόνη που μπορεί να βάλει ένα τέλος στον πόνο, στη δυστυχία των πλασμάτων και στο κακό.
Συζητάμε για την αποσύνθεση. Αλλά η αποσύνθεση δεν αφορά μόνο τη μορφή, το σώμα. Αφορά το ίδιο και το πνεύμα, τη συνειδητότητα. Μάλιστα, η αποσύνθεση της συνειδητότητας είναι όχι μόνο πολύ χειρότερο γεγονός από την καθαρά σωματική αλλά πραγματικά ό,τι πιο φοβερό μπορεί να συμβεί σ΄ένα ανθρώπινο ον, διότι σημαίνει εξελικτική οπισθοδρόμηση, έναν κατήφορο που είναι πολύ δύσκολο να σταματήσει και μπορεί να καταλήξει ακόμη και σε πλήρη και οριστική καταστροφή της ανθρώπινης οντότητας με την έννοια της ανθρώπινης νοημοσύνης. Και αναφερόμαστε στο ανθρώπινο ον επειδή αυτού του είδους η καταστροφή αφορά αποκλειστικά τον άνθρωπο. Η πνευματική αποσύνθεση είναι πραγματικά αυτό που πρέπει να φοβάται ένας άνθρωπος, γιατί δεν ανήκει στη σκοπιμότητα της Φύσης, και, ενώ η σωματική καταστροφή αποβλέπει στην εξυπηρέτηση του πνεύματος, η πνευματική καταστροφή όχι μόνο δεν εξυπηρετεί τη μορφή αλλά, αργότερα ή γρηγορότερα, σίγουρα όμως, θα την οδηγήσει και αυτή στην εξασθένιση. Και είναι ακόμα πιο επικίνδυνη επειδή είναι άοσμη, αόρατη, ύπουλη.
AGNI YOGA HELLAS, 19.11.2013
