OSHO: Υπάρχει μια σούφικη ιστορία για μια πολύ πονηρή αλεπού.
Μια μέρα ξύπνησε και ήταν πολύ πεινασμένη.
Βγήκε λοιπόν από τη σπηλιά της για να βρει κάτι να φάει. Ο ήλιος μόλις σηκωνόταν και καθώς περπατούσε με τον ήλιο πίσω της, έβλεπε τη σκιά της να έχει γίνει τόσο μεγάλη, που δεν μπορούσε να το πιστέψει.
Είπε: "Είμαι τόσο μεγάλη; Τώρα τι θα βρω να φάω;
Θα χρειαστώ τουλάχιστον μια καμήλα για το πρόγευμά μου. Τίποτα λιγότερο δεν θα μου φτάσει! Αφού η σκιά μου είναι τόσο μεγάλη, θα πρέπει να είμαι κι εγώ το ίδιο μεγάλη."
Αυτός ο συλλογισμός είναι λογικός, απολύτως αριστοτελικός. Δεν μπορείς να πεις ότι η αλεπού κάνει λάθος.
Κι εσύ επίσης γνωρίζεις τον εαυτό σου μόνο μέσα από τον καθρέφτη.
Έχεις γνωρίσει ποτέ τον εαυτό σου με οποιονδήποτε άλλο τρόπο εκτός από το να βλέπεις τη σκιά σου;
Γι'αυτό γελάς με την καημένη την αλεπού. Πως μπορεί να συλλάβει ότι ένα μικρό πράγμα μπορεί να κάνει μια τόσο μεγάλη σκιά; Είναι πολύ εύκολο να συμπεράνεις ότι αφού η σκιά είναι τόσο μεγάλη, θα πρέπει να είσαι κι εσύ το ίδιο μεγάλος.
Κι όταν εσύ αισθάνεσαι μεγάλος, όταν το οτιδήποτε σε έχει κάνει να νιώσεις πως είσαι μεγάλος, δεν θέλεις καν να το αμφισβητήσεις αυτό και να μπεις σε λεπτομέρειες, για να βρεις αν αυτό είναι σωστό ή λάθος, αν είναι λογικό και αν όντως αυτό αποδεικνύεται επιστημονικά.
Όχι! Ολόκληρο το είναι σου είναι τόσο γοητευμένο από το μεγαλείο σου!
Η αλεπού ένιωσε πραγματικά πολύ μεγάλη.
Μπορούσες να το δεις - ακόμα και το περπάτημά της είχε αλλάξει. Που μπορεί όμως να βρει μια καμήλα για το πρόγευμά της; Και ακόμη κι αν μπορέσει να βρει μια καμήλα, αυτό δεν θα έχει απολύτως κανένα νόημα, αφού είναι ανέφικτο για μια αλεπού να φάει μια καμήλα!
Καθώς η αλεπού αναζητούσε την καμήλα, έβρισκε πολλά και διάφορα μικρά ζώα, που θα της αρκούσαν μια οποιαδήποτε άλλη μέρα, σήμερα όμως τα πάντα είναι διαφορετικά.
Σήμερα δεν καταδέχεται να ασχοληθεί με όλα εκείνα τα ασήμαντα μικρά ζώα. Εκείνη χρειάζεται τουλάχιστον μια καμήλα, έναν ελέφαντα ίσως - κάτι μεγάλο τέλως πάντων!
Δεν καταφέρνει όμως να βρει τίποτα μεγάλο. Ο ήλιος σηκωνόταν ολοένα και ψηλότερα και η αλεπού πεινούσε ολοένα και περισσότερο.
Όταν ο ήλιος βρισκόταν ακριβώς πάνω από το κεφάλι της, η αλεπού κοίταξε και πάλι για να καμαρώσει τη σκιά της. Πουθενά όμως εκείνη η μεγάλη σκιά που είχε δει νωρίς το πρωί.
Στην αρχή αναζήτησε τη σκιά της απλώνοντας το βλέμμα της πολύ μακριά στο έδαφος. Γύριζε το κεφάλι της γύρω - γύρω για να τη βρει. Ύστερα χαμήλωνε το βλέμμα... και το χαμήλωνε... μα τώρα η σκιά της είχε συρρικνωθεί τόσο πολύ, που έσκυψε ολόκληρο το κεφάλι της για να μπορέσει να τη δει - μια μικρή σκιά ίσα - ίσα κάτω από τα πόδια της.
Είπε: "Κοίτα να δεις τι μπορεί κανείς να πάθει από την πείνα! Το πρωί ήμουν τόσο μεγάλη! Ούτε μισή μέρα δεν πέρασε και δες πως έχω καταντήσει. Τώρα ακόμη κι αν πιάσω κανένα μικρό πλάσμα, είναι πιθανό να αποδειχτεί πολύ μεγάλο για μένα - ίσως να μην μπορέσω να το χωνέψω.
Αυτή η σούφικη ιστορία είναι πολύ σημαντική. Είναι η δική μας ιστορία.
Αυτή είναι η αγωνία μας: Προσπαθούμε να γίνουμε κάτι που δεν είναι στη φύση των πραγμάτων. Δεν επιτρέπουμε στη φύση να πάρει το δρόμο της. Αυτή είναι η αγωνία μας.
Όταν ετοιμαζόμουν να πάω στο πανεπιστήμιο, οι γονείς μου με ρωτούσαν επίμονα: "Τι θέλεις να γίνεις;" Κι εγώ τους έλεγα: "Αυτή η ερώτηση είναι σκέτη ανοησία. Που να ξέρω τι πρόκειται να γίνω; Μόνο ο χρόνος θα δείξει."
Δεν μπορούσαν να με καταλάβουν. Έλεγαν: "Κοίταξε τους φίλους σου.
Ο ένας θα γίνει γιατρός, ο άλλος θα γίνει μηχανικός, ο άλλος θα γίνει αυτό, ο άλλος θα γίνει εκείνο. Εσύ είσαι ο μόνος που πηγαίνει πανεπιστήμιο χωρίς να ξέρει τι θέλει να γίνει."
Είπα: "Εμένα δεν με αφορά το να γίνω οτιδήποτε. Εγώ θέλω να αφήσω τα πράγματα να πάρουν το δρόμο τους. Πολύ θα μου άρεσε να ανακαλύψω τι ετοιμάζει η φύση για μένα, εγώ όμως δεν έχω κανένα δικό μου πρόγραμμα."
Το να έχεις δικό σου πρόγραμμα είναι το ξεκίνημα της δυστυχίας.
Αυτό σημαίνει ότι προσπαθείς να επιβληθείς στη φύση, ότι προσπαθείς να την αναγκάσεις να τρέχει ξοπίσω σου - και αυτό οδηγεί σε βέβαιη αποτυχία.
Ο άνθρωπος αποτυγχάνει εδώ και χιλιάδες χρόνια για τον απλό λόγο ότι προσπαθεί να κατακτήσει τη φύση.
Κάποιος έχει γράψει ακόμα και βιβλίο: Η Κατάκτηση της Φύσης.
Η φύση όμως δεν μπορεί να κατακτηθεί. Κοίταξε απλώς τη γελοιότητα της ιδέας. Εσύ είσαι κομμάτι της φύσης - ένα τόσο μικρό, ένα τόσο μικροσκοπικό, ένα τόσο απειροελάχιστο κομμάτι μιας απέραντης φύσης.
Και εκείνο το απειροελάχιστο κομμάτι προσπαθεί να κατακτήσει το όλον - σαν να προσπαθεί να κατακτήσει εσένα το μικρό σου δαχτυλάκι.
Πως μπορείς να κατακτήσεις τη φύση;
H φύση είναι η ίδια σου η ψυχή.
Ποιός πρόκειται να κατακτήσει ποιόν;
Ποιός έχει διαχωριστεί από ποιόν;
Είπα στους γονείς μου: "Σας παρακαλώ αφήστε με να φύγω. Δεν πρόκειται να μπω στη διαδικασία να κάνω εικασίες για το μέλλον μου. Θέλω να το κρατήσω ανοιχτό, ώστε αν η φύση επιθυμεί οτιδήποτε από μένα, εγώ να είμαι ανοιχτός.
Αν δεν επιθυμεί τίποτε από μένα, τότε πολύ καλά!
Ποιός είμαι εγώ να έχω προσδοκίες από τη φύση;
Κάποτε εγώ δεν υπήρχα και μια μέρα εγώ δεν θα υπάρχω.
Το αναμεταξύ διάστημα είναι απλώς λίγες μέρες.
Γιατί να κάνω τόση φασαρία γι'αυτό;
Δεν μπορεί να περάσει κανείς σιωπηλά αυτό το μικρό διάλειμμα ανάμεσα στη γέννηση και στο θάνατο, χωρίς να κάνει τόσο θόρυβο, χωρίς να σηκώνει σημαίες και χωρίς να φωνάζει συνθήματα;
Δεν μπορεί απλώς να περάσει;"
Εκείνοι όμως είπαν: "Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ο καθένας πρέπει να έχει ένα ιδεώδες, διαφορετικά θα χαθεί."
Είπα: "Εμένα πολύ θα μου άρεσε να χαθώ και να μείνω αληθινός με τη φύση, με την ύπαρξη, παρά να πετύχω ένα μεγάλο ιδεώδες που εναντιώνεται στη φύση, που εναντιώνεται στην ύπαρξη.
Και πρώτα - πρώτα εκεί που εσείς λέτε ότι θα χαθώ, εγώ θα είμαι χαμένος με ευδαιμονία. Κι ύστερα, εκεί που νομίζετε ότι θα έχω πετύχει κάτι, εγώ θα είμαι βουτηγμένος μέσα στον πόνο, τα βάσανα και τελικά μέσα στην αγωνία.
Αγωνία στην Έκσταση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου