K. Αθηνιώτη – Παπαδάκη
Ἀνησυχοῦμε γιά τήν οἰκονομική κρίση ἀλλά ποτέ δέν ἀνησυχήσαμε πραγματικά γιά τό γεγονός ὅτι ζοῦμε μέσα «σέ ἕναν κόσμο πτωχευμένης πραγματικότητας» (Ζήσιμος Λορεντζάτος) καί ἀλήθειας.
Ἀνάβουν σβήνουν στῆς ψυχῆς τό κατάστρωμα
ἡμέρες φορτωμένες πελάγη ἀπό ἀπουσίες
ὁ χρόνος μας γέρασε δίχως συνείδηση
κούφωσε ἡ ζωή δίχως ἀγωγή γιά τό μυστήριο
κουρέλια ντύθηκε ὁ ἥλιος κι ὁ οὐρανός κρύωσε.
Αὐτό πού ἔλλειψε εἶναι ἡ ἀγωγή γιά τό μυστήριο. Ποιός καί γιατί ἔπεισε τά παιδιά μας ὅτι διαθέτουν μόνο πέντε ἀντιληπτικά όργανα, τά τοῦ σώματος: ὅραση, ἀκοή, ὅσφρηση, γεύση, ἀφή; Εἶναι ὁ ἄνθρωπος μόνο σῶμα; Μόνο σωματικά προσλαμβάνει καί ἀντιλαμβάνεται τόν κόσμο; Ἡ καρδιά καί ὁ νοῦς τί ἀντιληπτική ἀξία ἔχουν; Δίχως καρδιά καί νοῦ ὑπάρχει περίπτωση νά γνωρίσει καί νά ὀνομάσει ὁ ἄνθρωπος τόν κόσμο; Ἄν τό σῶμα διαθέτει πέντε ἀντιληπτικά ὄργανα ἡ καρδιά καί ὁ νοῦς πόσα διαθέτουν; Γιατί ἡ παιδεία πού δίνεται δέν εἶναι παιδεία ὀντολογική, δηλαδή παιδεία πού ἀφορᾶ τήν ὕπαρξη; Εἶναι παιδεία, ἡ παιδεία ποῦ δέν σέβεται τό ἀνθρώπινο πρόσωπο;
«Καί νά᾿φταιγε μόνο ἡ ἔλλειψη παιδείας; Ἐδῶ κι ἕνας ἀμπελουργός ἤ ἕνας ψαράς, ἐάν εἶναι αὐθεντικοί, φτάνουν ἀπό ἄποψη συνειδητοποίησης τῶν δρωμένων, στόν ἴδιο βαθμό πού φτάνει καί ὁ ποιητής. Μυριάδες ἀνεπαίσθητες δονήσεις ἀπό τήν πυρωμένη γῆς ἤ τό πρωινό πέλαγος ἐπενεργοῦν πάνω τους, μέ ἀποτέλεσμα ὁ ψυχισμός τους νά δέχεται καί νά ἀποταμιεύει ἐγχαράξεις ἀνώνυμα θεϊκές…Ἤ παραμένεις μέ τίς πέντε αἰσθήσεις σου ἀγύμναστες καί τόν ψυχικό σου κόσμο ἐκτεθειμένο σέ συμβάντα ἐπιφάνειας πού ἁπλῶς καταγράφεις …ἤ ἀποδέχεσαι καταρχήν τήν ὕπαρξη μυστηρίου, ὁπόταν θέτεις ὑπό ἀμφισβήτηση τά ἐξαγόμενα κάθε πρωτοβάθμιας ἐμπειρίας μέ μιά βαθιά τομή στήν πραγματικότητα, ἐπιδιώκοντας ν ᾿ἀνασυνθέσεις τό φαινόμενο τῆς ζωῆς» (Ἰδιωτική Ὁδός, Ὀδυσσέας Ἐλύτης).
Ἡ ἀληθινή φύση βρίσκεται στό μυστήριο.
Τό μυστήριο εἶναι τό πιό φυσικό γεγονός στήν ζωή μας.
Εἶναι ὁ ἥλιος τῆς ἀντίληψής μας.
Εὐτυχία δέν ὑπάρχει παρά μόνο στό μυστήριο.
Ἡ εὐτυχία εἶναι μέθεξη στό θεῖο εἶναι.
Δέν ἔχει τέτοια ἀρετή ἡ σπουδή τους.
Ἡ σπουδή τους τοῦ Γολγοθᾶ τά ἀργύρια.
Πάντα θά διψᾶς νερό καί πάντα θά πεινᾶς ἄρτο
Γιατί ἀθανασίας δόξα δέν ἔχουν οἱ πραμάτειες τους.
