«…Ηλίκην δ’ ισχύν έχει το σύνηθες οι νόμοι δηλούσιν, εν οίς τα μυθώδη και παιδαριώδη μείζον ισχύει του γιγνώσκειν περί αυτών διά το έθος….»
«…. Το πόσην δε δύναμιν έχει η συνήθεια, το δηλώνουν εκείνοι οι νόμοι, στους οποίους τα μυθώδη και παιδαριώδη ισχύουν περισσότερον από την πραγματικήν γνώσιν περί αυτών, λόγω της συνήθειας….»
(Αριστοτέλης: Μετά τα Φυσικά Α΄ 3, 995a 4~6)
Τήν δύναμιν αυτήν της συνήθειας, την οποίαν περιγράφει με σαφήνειαν ο μεγάλος Φιλόσοφος, γνωρίζοντες οι Επικυρίαρχοι, την χρησιμοποιούν ως όπλον, μαζί με όλες τις άλλες μεθόδους Κοινωνικής Μηχανικής, διά να ελέγχουν τους λαούς και να τους κρατούν υποτελείς με την αμάθειαν και την αγελαίαν συμπεριφοράν.
Είναι λοιπόν αναγκαίος ο επαναπροσδιορισμός του τί καθ’ έξιν αποδεχόμαστε και η αποποίησις κάθε συνήθειας, η οποία εξυπηρετεί τους πλανητικούς δυνάστες και μεταβάλλει τον άνθρωπον από έλλογον όν, σε άνοον και χειραγωγουμένην οντότητα.
