Κάθε αναγνώστης της Διδασκαλίας Άγκνι Γιόγκα γνωρίζει ότι σε κάθε σελίδα και σε κάθε παράγραφό της αναφέρεται ο Αόρατος Κόσμος (ή μάλλον Κόσμοι). Είναι αδύνατον να παραλειφθεί αυτή η έννοια από τη Διδασκαλία, αλλά ούτε και από καμία άλλη αληθινή Διδασκαλία.
Χωρίς την παραδοχή της αόρατης πραγματικότητας, με άλλα λόγια του βάθους της Ύπαρξης, καθετί άλλο θα στερείτο νοήματος. Τόσο ουσιώδης είναι αυτή η έννοια που μπορεί να την παρομοιάσει κανείς με το τσιμέντο ενός οικοδομήματος. Χωρίς το βασικό συνδετικό υλικό, το οικοδόμημα θα κατέρρεε. Έτσι ακριβώς, όλες οι έννοιες της Διδασκαλίας δένονται μαζί με την ουσιώδη, συνεκτική έννοια του Αόρατου ή Υπεραισθητού, αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε την πλατωνική ορολογία.
Σε τελική ανάλυση, χωρίς την ύπαρξη του Υπεραισθητού ή Αόρατου, ούτε και ο αισθητός ή υλικός κόσμος θα είχε νόημα. Η συνειδητοποίηση της αόρατης πραγματικότητας όχι μόνο δίνει νόημα στη ζωή, τη βαθαίνει και την πλουτίζει αφάνταστα αλλά και προσφέρει κάθε ελπίδα και κάθε δυνατότητα. Η αποδοχή της υπαρξιακής συνέχειας απελευθερώνει την ψυχή από τρόμους, αγωνία και απόγνωση. Αλλά χωρίς αυτή την αποδοχή δεν θα είχε κανένα νόημα οποιαδήποτε κουβέντα για Κάρμα, Εξέλιξη, Αγωνιστικότητα, Ευτυχία. Οι ίδιες οι έννοιες Μέλλον και Απειροσύνη θα ήταν κενές περιεχομένου.
Από τη στιγμή όμως που η συνειδητότητα θα ανοιχτεί στη δυνατότητα, έστω, αυτής της πραγματικότητας, τότε θα μπει στην τροχιά αναζήτησης της πραγμάτωσής της. Και τότε, αναπόφευκτα, θα βρεθεί μπροστά στο αιώνιο Μονοπάτι της πνευματικότητας. Το Μονοπάτι που έχει διανοιχτεί από καταβολής ανθρώπου για να οδηγήσει τον κουρασμένο Οδοιπόρο στο θεϊκό προορισμό του: τον Ανώτερο Κόσμο, την Ανώτερη Ύπαρξη, την Εδέμ όλων των πιο θαυμαστών δυνατοτήτων, προσδοκιών και ονείρων, την Εδέμ εκείνη που πάντα υπάρχει στο βάθος της συνειδητότητας, σκεπασμένη από τα πέπλα της Μάγια -της ψευδαισθητικής ύπαρξης.
Αυτός ο κόσμος της ψευδαίσθησης και της πλάνης είναι γεμάτος απατηλές υποσχέσεις, χίμαιρες, απογοητεύσεις, φόβους και πόνο, όπου ισχύει απόλυτα η ρήση «ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης». Αυτός είναι ο σαμσαρικός κόσμος της αέναης ροής, γι΄αυτό το γαλάζιο πουλί της ευτυχίας είναι άπιαστο. Οι αστόχαστοι άνθρωποι το κυνηγάνε συνεχώς, ακόμη και με τα πιο άνομα μέσα, το μάτι όμως που έχει λίγο ανοίξει βλέπει τη ματαιότητα ενός τέτοιου κυνηγιού στη χώρα της κινούμενης άμμου -το γήινο κόσμο.
Και όταν μια φορά δεις το αδιέξοδο του περιορισμού σε τούτο τον κόσμο, στρέφεσαι ανεπιστρεπτί στο Μονοπάτι της Εξόδου. Το Μονοπάτι αυτό που κι άλλοι έχουν ακολουθήσει πριν από σένα, κι άλλοι θ΄ακολουθήσουν στο κατόπι σου, χαράζεται μέσα στην ίδια τη συνειδητότητα κι όχι έξω απ΄αυτή. Το Μονοπάτι αυτό, παμπάλαιο κι όμως καινούργιο, είναι η Γιόγκα, ο Δρόμος-Γέφυρα που βγάζει στην αντίπερα Όχθη.
Η δυναμική της Διδασκαλίας λοιπόν ανοίγει το Μονοπάτι μέσα από βάτα κι αγκάθια, ξεριζώνοντάς τα και στρώνοντας στη θέση τους τις ωραίες, λαξευμένες πέτρες της Σοφίας. Κάθε τόμος της Διδασκαλίας, κάθε σελίδα, κάθε της λέξη διαμορφώνει σιγά και σταθερά το Δρόμο της Επίτευξης. Αυτό όμως μπορεί να γίνει μόνο εφόσον η συνειδητότητα τρέφεται και αφομοιώνει τις πολύτιμες πληροφορίες, έτσι ώστε κάποτε Διδασκαλία και διδασκόμενος να μη στέκουν αντίκρυ σαν δύο ξεχωριστά πράγματα, αλλά ο μαθητής να μπορεί να πει: «Εγώ ειμί η Οδός...»
Θαυμαστή είναι η Διδασκαλία, θαυμαστός ο Δρόμος, θαυμαστά τα επιτεύγματα: «Βεβαιώνω πως δεν θα γίνετε μάρτυρες σε μικρά πράγματα». «Τα πόδια σου έχουν δεθεί μ΄ένα θαυμαστό σπαγγόχορτο». «Πολλά θαύματα υπάρχουν στη ζωή ενός Γιόγκι».
Ναι! Γι΄αυτό λέμε: «Συνάνθρωπε, μην κλείνεις την ψυχή σου στη δυνατότητα. Μη σφραγίζεις την πόρτα της καρδιάς. Δέξου στη συνειδητότητα σου το γεμάτο Δισκοπότηρο της Σοφίας». Τουλάχιστον μη σφαλίζεις ερμητικά το πνεύμα σου στο Φως -άφησε μια χαραμάδα ανοιχτή μήπως εισχωρήσει μια ακτίνα...
Ενώ γράφονται αυτές οι γραμμές, απλώνεται η είδηση της στυγερής εγκληματικής επίθεσης ισραηλινών δυνάμεων εναντίον μιας ειρηνικής αποστολής ανθρωπιστικής βοήθειας. Και αθώο αίμα έβαψε πάλι τα νερά του πολύπαθου πλανήτη. Μεγάλη η οργή και διεθνής η κατακραυγή. Μόνο οι ΗΠΑ ένιψαν ξανά τας χείρας των «εκφράζοντας τη λύπη τους για το συμβάν». Ε, οι Πόντιοι Πιλάτοι δεν έχουν λείψει ποτέ απ΄αυτόν τον κόσμο.
Αναρωτιέται όμως κανείς για τη σκοπιμότητα μιας τέτοιας προκλητικής ενέργειας, η οποία παραβιάζει κάθε νόμο και δεοντολογία των διεθνών κανόνων. Μήπως στοχεύει στο να βάλει φωτιά στην περιοχή ή ίσως και στην παγκόσμια ειρήνη; Μήπως να αναζωπυρώσει το φαύλο κύκλο της βίας και του αίματος; Το σίγουρο είναι ότι κάποιοι δεν αγαπούν την ειρήνη. Κάποιοι δεν αγαπούν τον άνθρωπο. Κάποιοι δεν αγαπούν τον πλανήτη. Και, φυσικά, δεν αγαπούν καθόλου την προοπτική της έλευσης ενός Νέου Κόσμου. Επειδή ανήκουν στο σκοτάδι.
Παρατηρώντας κανείς την όλη πλανητική κατάσταση και τα γεγονότα, κυρίως στο λεγόμενο δυτικό ημισφαίριο, αποκομίζει την εντύπωση πως τα πράγματα οδηγούνται σε μια κορύφωση. Δικαιούται κανείς να αγωνιά.
Από τη Διδασκαλία:
Οι δυνάμεις του Κακού κρατούν με ζήλο την επαγρύπνησή τους, έτοιμες να βλάψουν κάθε ευεργετικό εγχείρημα. Είναι λάθος να σκέφτεται κανείς πως αυτές οι προσπάθειες του κακού είναι τυχαίες. Αντίθετα, το κακό έχει τους καλά οργανωμένους οπαδούς του. Οι άπειροι νομίζουν πως το κακό μπορεί απλώς να αγνοηθεί, Εμείς όμως συμβουλεύουμε προσοχή, και αύξηση της άμυνας του καθενός.
Παρακαλώ, κατανοήστε ότι οι σπείρες της εξέλιξης μπορούν να επιταχυνθούν μόνο αν πάψει η παράλογη ανθρώπινη αντίθεση. Οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν πάντα πώς να δημιουργούν, πραγματικά όμως γνωρίζουν πώς να αντιτάσσονται, και η ασχήμια, η διχόνοια, και οι συμφορές έρχονται σε ύπαρξη.
Χωρίς την παραδοχή της αόρατης πραγματικότητας, με άλλα λόγια του βάθους της Ύπαρξης, καθετί άλλο θα στερείτο νοήματος. Τόσο ουσιώδης είναι αυτή η έννοια που μπορεί να την παρομοιάσει κανείς με το τσιμέντο ενός οικοδομήματος. Χωρίς το βασικό συνδετικό υλικό, το οικοδόμημα θα κατέρρεε. Έτσι ακριβώς, όλες οι έννοιες της Διδασκαλίας δένονται μαζί με την ουσιώδη, συνεκτική έννοια του Αόρατου ή Υπεραισθητού, αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε την πλατωνική ορολογία.
Σε τελική ανάλυση, χωρίς την ύπαρξη του Υπεραισθητού ή Αόρατου, ούτε και ο αισθητός ή υλικός κόσμος θα είχε νόημα. Η συνειδητοποίηση της αόρατης πραγματικότητας όχι μόνο δίνει νόημα στη ζωή, τη βαθαίνει και την πλουτίζει αφάνταστα αλλά και προσφέρει κάθε ελπίδα και κάθε δυνατότητα. Η αποδοχή της υπαρξιακής συνέχειας απελευθερώνει την ψυχή από τρόμους, αγωνία και απόγνωση. Αλλά χωρίς αυτή την αποδοχή δεν θα είχε κανένα νόημα οποιαδήποτε κουβέντα για Κάρμα, Εξέλιξη, Αγωνιστικότητα, Ευτυχία. Οι ίδιες οι έννοιες Μέλλον και Απειροσύνη θα ήταν κενές περιεχομένου.
Από τη στιγμή όμως που η συνειδητότητα θα ανοιχτεί στη δυνατότητα, έστω, αυτής της πραγματικότητας, τότε θα μπει στην τροχιά αναζήτησης της πραγμάτωσής της. Και τότε, αναπόφευκτα, θα βρεθεί μπροστά στο αιώνιο Μονοπάτι της πνευματικότητας. Το Μονοπάτι που έχει διανοιχτεί από καταβολής ανθρώπου για να οδηγήσει τον κουρασμένο Οδοιπόρο στο θεϊκό προορισμό του: τον Ανώτερο Κόσμο, την Ανώτερη Ύπαρξη, την Εδέμ όλων των πιο θαυμαστών δυνατοτήτων, προσδοκιών και ονείρων, την Εδέμ εκείνη που πάντα υπάρχει στο βάθος της συνειδητότητας, σκεπασμένη από τα πέπλα της Μάγια -της ψευδαισθητικής ύπαρξης.
Αυτός ο κόσμος της ψευδαίσθησης και της πλάνης είναι γεμάτος απατηλές υποσχέσεις, χίμαιρες, απογοητεύσεις, φόβους και πόνο, όπου ισχύει απόλυτα η ρήση «ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης». Αυτός είναι ο σαμσαρικός κόσμος της αέναης ροής, γι΄αυτό το γαλάζιο πουλί της ευτυχίας είναι άπιαστο. Οι αστόχαστοι άνθρωποι το κυνηγάνε συνεχώς, ακόμη και με τα πιο άνομα μέσα, το μάτι όμως που έχει λίγο ανοίξει βλέπει τη ματαιότητα ενός τέτοιου κυνηγιού στη χώρα της κινούμενης άμμου -το γήινο κόσμο.
Και όταν μια φορά δεις το αδιέξοδο του περιορισμού σε τούτο τον κόσμο, στρέφεσαι ανεπιστρεπτί στο Μονοπάτι της Εξόδου. Το Μονοπάτι αυτό που κι άλλοι έχουν ακολουθήσει πριν από σένα, κι άλλοι θ΄ακολουθήσουν στο κατόπι σου, χαράζεται μέσα στην ίδια τη συνειδητότητα κι όχι έξω απ΄αυτή. Το Μονοπάτι αυτό, παμπάλαιο κι όμως καινούργιο, είναι η Γιόγκα, ο Δρόμος-Γέφυρα που βγάζει στην αντίπερα Όχθη.
Η δυναμική της Διδασκαλίας λοιπόν ανοίγει το Μονοπάτι μέσα από βάτα κι αγκάθια, ξεριζώνοντάς τα και στρώνοντας στη θέση τους τις ωραίες, λαξευμένες πέτρες της Σοφίας. Κάθε τόμος της Διδασκαλίας, κάθε σελίδα, κάθε της λέξη διαμορφώνει σιγά και σταθερά το Δρόμο της Επίτευξης. Αυτό όμως μπορεί να γίνει μόνο εφόσον η συνειδητότητα τρέφεται και αφομοιώνει τις πολύτιμες πληροφορίες, έτσι ώστε κάποτε Διδασκαλία και διδασκόμενος να μη στέκουν αντίκρυ σαν δύο ξεχωριστά πράγματα, αλλά ο μαθητής να μπορεί να πει: «Εγώ ειμί η Οδός...»
Θαυμαστή είναι η Διδασκαλία, θαυμαστός ο Δρόμος, θαυμαστά τα επιτεύγματα: «Βεβαιώνω πως δεν θα γίνετε μάρτυρες σε μικρά πράγματα». «Τα πόδια σου έχουν δεθεί μ΄ένα θαυμαστό σπαγγόχορτο». «Πολλά θαύματα υπάρχουν στη ζωή ενός Γιόγκι».
Ναι! Γι΄αυτό λέμε: «Συνάνθρωπε, μην κλείνεις την ψυχή σου στη δυνατότητα. Μη σφραγίζεις την πόρτα της καρδιάς. Δέξου στη συνειδητότητα σου το γεμάτο Δισκοπότηρο της Σοφίας». Τουλάχιστον μη σφαλίζεις ερμητικά το πνεύμα σου στο Φως -άφησε μια χαραμάδα ανοιχτή μήπως εισχωρήσει μια ακτίνα...
Ενώ γράφονται αυτές οι γραμμές, απλώνεται η είδηση της στυγερής εγκληματικής επίθεσης ισραηλινών δυνάμεων εναντίον μιας ειρηνικής αποστολής ανθρωπιστικής βοήθειας. Και αθώο αίμα έβαψε πάλι τα νερά του πολύπαθου πλανήτη. Μεγάλη η οργή και διεθνής η κατακραυγή. Μόνο οι ΗΠΑ ένιψαν ξανά τας χείρας των «εκφράζοντας τη λύπη τους για το συμβάν». Ε, οι Πόντιοι Πιλάτοι δεν έχουν λείψει ποτέ απ΄αυτόν τον κόσμο.
Αναρωτιέται όμως κανείς για τη σκοπιμότητα μιας τέτοιας προκλητικής ενέργειας, η οποία παραβιάζει κάθε νόμο και δεοντολογία των διεθνών κανόνων. Μήπως στοχεύει στο να βάλει φωτιά στην περιοχή ή ίσως και στην παγκόσμια ειρήνη; Μήπως να αναζωπυρώσει το φαύλο κύκλο της βίας και του αίματος; Το σίγουρο είναι ότι κάποιοι δεν αγαπούν την ειρήνη. Κάποιοι δεν αγαπούν τον άνθρωπο. Κάποιοι δεν αγαπούν τον πλανήτη. Και, φυσικά, δεν αγαπούν καθόλου την προοπτική της έλευσης ενός Νέου Κόσμου. Επειδή ανήκουν στο σκοτάδι.
Παρατηρώντας κανείς την όλη πλανητική κατάσταση και τα γεγονότα, κυρίως στο λεγόμενο δυτικό ημισφαίριο, αποκομίζει την εντύπωση πως τα πράγματα οδηγούνται σε μια κορύφωση. Δικαιούται κανείς να αγωνιά.
Από τη Διδασκαλία:
Οι δυνάμεις του Κακού κρατούν με ζήλο την επαγρύπνησή τους, έτοιμες να βλάψουν κάθε ευεργετικό εγχείρημα. Είναι λάθος να σκέφτεται κανείς πως αυτές οι προσπάθειες του κακού είναι τυχαίες. Αντίθετα, το κακό έχει τους καλά οργανωμένους οπαδούς του. Οι άπειροι νομίζουν πως το κακό μπορεί απλώς να αγνοηθεί, Εμείς όμως συμβουλεύουμε προσοχή, και αύξηση της άμυνας του καθενός.
[ΥΠΕΡΓΗΙΝΟ, Βιβλίο Δεύτερο, 317]
Παρακαλώ, κατανοήστε ότι οι σπείρες της εξέλιξης μπορούν να επιταχυνθούν μόνο αν πάψει η παράλογη ανθρώπινη αντίθεση. Οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν πάντα πώς να δημιουργούν, πραγματικά όμως γνωρίζουν πώς να αντιτάσσονται, και η ασχήμια, η διχόνοια, και οι συμφορές έρχονται σε ύπαρξη.
[ΥΠΕΡΓΗΙΝΟ, Βιβλίο Δεύτερο, 300]
AGNI YOGA HELLAS, 8/6/2010.
