«Η Επιστήμη της Ζωής, η Γιόγκα της Ζωής, η Άγκνι Γιόγκα, είναι ο ανεκτίμητος Πλοηγός που οδηγεί αλάνθαστα και από τον πιο σύντομο δρόμο στον προορισμό που λέγεται Ευτυχία. Μια ευτυχία όμως αληθινή και όχι απατηλή. Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στις δύο; Απλούστατα, η πρώτη είναι μόνιμη και με ισχύ σε όλους τους κόσμους και τις σφαίρες ύπαρξης. Η δεύτερη είναι προσωρινή, μεταλλασσόμενη πάντοτε, νωρίτερα ή αργότερα, στο αντίθετό της.
Ασφαλώς, τα δύο είδη ευτυχίας διαφέρουν και ποιοτικά, αλλά όποιος έχει δοκιμάσει μόνο το δεύτερο είδος δεν μπορεί να καταλάβει το πρώτο. Και το θέμα είναι ότι το δεύτερο είδος, λίγο πολύ, το έχουν βιώσει όλοι οι άνθρωποι, το δεύτερο όμως πολύ λίγοι. Αλλά ποιος, αν βέβαια είχε τη δυνατότητα επιλογής, θα διάλεγε την προσωρινή ευτυχία από τη διαρκή; Η αληθινή ευτυχία είναι μόνιμο, αναπαλλοτρίωτο κτήμα του κατόχου της. Δεν μπορεί να κλαπεί ή να νοθευτεί, δεν εξαρτάται από τόπο, χρόνο και εξωτερικές συνθήκες.
Για να βιωθεί μια τέτοια αίσθηση ευτυχίας είναι αναγκαίοι δύο όροι: η υπέρβαση του θανάτου και η ομορφιά. Η Άγκνι Γιόγκα ανοίγει διάπλατα τις πύλες και προς τους δύο αυτούς όρους. Η ίδια η ουσία της Διδασκαλίας είναι το αϊδιον του πυρός της Ζωής και η ευδαιμονία της ομορφιάς. Γιατί ο Κόσμος στον πυρήνα του είναι παντοτινός, χωρίς αρχή και τέλος, όπως ακριβώς το θέλει η Ηράκλειτος: «Κόσμον τόνδε, τον αυτόν απάντων, ούτε τις θεών εποίησεν ούτ΄ανθρώπου, αλλ΄ην αεί και έστιν και έσται πυρ αείζωον...».
Με αυτό το «αείζωον πυρ» ασχολείται η Άγκνι(Πυρ) Γιόγκα(Ένωση, Δρόμος, Τρόπος). Δηλαδή με τη συνειδητοποίηση, αφύπνιση και χρησιμοποίηση του ενυπάρχοντος πυρός ώστε να επέλθει η τελική ενοποίηση με το Κοσμικό Πυρ, που σημαίνει κυριαρχία του πνεύματος επί της πυκνής φυσικής ύλης, δηλαδή έξοδος από τον εγκλωβισμό και τη φθορά. Και τότε είναι που το πνεύμα μπορεί να αναφωνήσει θριαμβευτικά: «Πού σου Άδη το νίκος; Πού σου Θάνατε το κέντρος;».
Τότε ούτε κέντρισμα του Θανάτου ούτε νίκη του Άδη-Κάτω Κόσμου, ούτε η φαρμακερή οδύνη του τέλους της ζωής ούτε η καταβύθιση στα συνειδησιακά σκοτάδια του Άδη. Τότε προβάλλει η ευδαιμονία της Απειροσύνης και η φωταψία των ωραίων αναρίθμητων κόσμων. Γιατί η Ομορφιά είναι βασικό συστατικό του Κόσμου και σ΄αυτήν κατατείνει κάθε προσπάθεια κοσμικής αλλαγής.
Ακούσαμε πριν από κάποιο καιρό ένα γνωστό πρόσωπο να λέει πως «ευτυχώς η ζωή είναι προσωρινή, αλλιώς θα βαριόμουν να ζω αιώνια...».
Αν, λέγοντας αυτά, ο άνθρωπος είχε κατά νου το ανιαρό μιας αέναης ύπαρξης μέσα στον ίδιο φυσικό φορέα, μέσα στο ίδιο περιβάλλον και συνθήκες, δηλαδή σε μια στατικότητα εις το διηνεκές, τότε μπορούμε να συμφωνήσουμε κάπως με την άποψή του -αν και θα ήταν ενδιαφέρον να τον βλέπαμε στο κατώφλι του θανάτου! Αν η παραπάνω δήλωση ειπώθηκε μ΄αυτό το πνεύμα ας πούμε ότι έχει μια λογική βάση, τόση όμως όση και η υποθετική πρόταση: «Αν η γιαγιά μου είχε ρουλεμάν, θα ήταν πατίνι»! Διότι, πού υπάρχει στατικότητα στο ορμητικό ποτάμι της ζωής, όπου «ουκ αν εμβαίεις δις» -όπου δεν μπορείς να μπεις δύο φορές, αφού το επόμενο δευτερόλεπτο θα είναι ήδη διαφορετικό λόγω αδιάλειπτης ροής;
Αν η δήλωση του εν λόγω κυρίου είχε το νόημα της βαρεμάρας στην ιδέα της άπειρης ζωής υπό οιασδήποτε συνθήκες, τότε η ίδια η δήλωση συνιστά μεγάλη βλασφημία, από εκείνες που δεν συγχωρούνται. Γιατί είναι βλασφημία ενάντια στην πιο ιερή έννοια, την έννοια της Ζωής που είναι ο «υπέρ πάσι Θεός». Μια τέτοια βλασφημία μπορεί να προφερθεί μόνο από χείλη που δεν έχουν αγαπήσει ούτε την ομορφιά ούτε το φως. Γιατί πώς θα ήταν δυνατόν να βαρεθεί κανείς την ομορφιά και το Φως; Αυτοί οι δύο συμφυείς και αδιαχώριστοι παράγοντες, που στην πραγματικότητα συνιστούν ένα και το αυτό πράγμα, είναι το παντοτινό αντικείμενο κάθε επιδίωξης, έστω και μη συνειδητοποιημένης. Το φως και η ομορφιά όχι μόνο δεν μπορούν να γίνουν βαρετά αλλά όσο τα βλέπεις τόσο θέλεις κι άλλο!
Τι υπέροχα που το εκφράζουν οι στίχοι του ποιητή μας: «... και δίχως να χορταίνεις, άρμεγες με τα μάτια σου το φως της Οικουμένης...». Εκπληκτικοί στίχοι, πραγματικά. Και στ΄αλήθεια, ποτέ δεν χορταίνεις το φως και την ομορφιά της Οικουμένης, εκτός κι αν είσαι εσώψυχα θεότυφλος... Αλλά η Άγκνι Γιόγκα ανοίγει τα μάτια που θέλουν να δουν στο μέγα θαύμα της Ζωής, και ξεκλειδώνει και αποκαλύπτει τόσα μυστικά της! Το Φως-Πυρ και η Ομορφιά, αποτελούν και εργαλεία και στόχους της. Μέσω φωτός και ομορφιάς οδηγεί σε περισσότερο φως και ομορφιά. Από ωραίους κόσμους σε ακόμη ωραιότερους. Από τη ζωή στην «περισσή ζωή» -σε πλουσιότερη ύπαρξη.
Ενώ οι στόχοι της Πύρινης Ατραπού, της Άγκνι Γιόγκα, είναι πάρα πολύ υψηλοί, εντούτοις δεν ανήκει καθόλου στην πρακτική της η εγκατάλειψη του γήινου πεδίου δράσης. Απεναντίας η επιταγή της είναι αγώνας μέσα στη ζωή, αγώνας «με ανθρώπινα χέρια και πόδια», κατά τη χαρακτηριστική της έκφραση. Γι΄αυτό αντιτάσσεται στους αναχωρητισμούς και στη μοναστική ζωή. Τα μεγάλα πνευματικά επιτεύγματα πρέπει να πραγματοποιηθούν μέσα στην καθημερινή ζωή.
Αυτός που ακολουθεί τον πύρινο δρόμο δεν μπορεί ποτέ να είναι αδιάφορος για τα προβλήματα της γήινης ζωής, αλλιώς θα ήταν άκαρδος, και ο πύρινος δρόμος είναι ακριβώς, ο δρόμος της Καρδιάς. Έτσι, ο αγωνιζόμενος πάνω σ΄αυτό το μονοπάτι οφείλει να είναι ισορροπημένος, πατώντας καλά και στους δύο κόσμους -τον ορατό και τον αόρατο. Διαφορετικά, προκύπτει ανισορροπία και η ανισορροπία συνιστά νοσηρότητα, και η νοσηρότητα γεννά ασχήμια. Και αν μεν η πλάστιγγα γείρει υπερβολικά προς την πλευρά του αόρατου κόσμου, τότε μπορεί να προκύψει μονομανία, παραφροσύνη και άλλες παρεκτροπές. Αν η πλάστιγγα γείρει μονομερώς προς το υλικό πεδίο, τότε εμφανίζονται φαινόμενα υλιστικότητας, διαφθοράς και διάφορες μορφές εγκληματικότητας.
Έχουμε έρθει σ΄αυτόν τον κόσμο, σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, για συγκεκριμένους λόγους, καρμικούς κυρίως, αλλά και εξελικτικούς. Επομένως, έχουμε υποχρέωση να συμβάλλουμε με όλες μας τις δυνάμεις στη βελτίωση της κοινωνίας μέσα στην οποία ζούμε. Γι΄αυτό θα ήταν μεγάλο ολίσθημα η ολιγωρία στην πάλη ενάντια στους παράγοντες που μολύνουν με οποιονδήποτε τρόπο το φυσικό ή το κοινωνικό περιβάλλον. Είναι αδιανόητο για τον άνθρωπο της καρδιάς να στέρξει στα εγκλήματα που διαπράττονται ενάντια στο Κοινό Καλό. Είναι αδιανόητο η στήριξη ή η ανοχή σε άτομα ή ομίλους που έχουν επιδείξει ασυνέπεια λόγων και έργων, ιδιοτέλεια, αρπακτικότητα, διαφθορά και παντός είδους κακοποιό δράση. Και, παρ΄όλες τις δυσκολίες και τους κινδύνους αυτής της εποχής, συμβαίνουν και πολύ καλά πράγματα που οφείλονται σε ανθρώπινη δράση και αγώνα. Ένα από τα καλά είναι η αποκάλυψη της ποιότητας ανθρώπων και γεγονότων. Αυτό καθιστά πιο εύκολη τη διάκριση μεταξύ δίκαιου και άδικου, ωφέλιμου και βλαβερού, καλού και κακού.
Επειδή διεξάγεται ένας μη διακηρυγμένος, όμως αμείλικτος, πόλεμος ανάμεσα στις δύο παρατάξεις, κανείς δεν μπορεί να μείνει ουδέτερος και αμέτοχος. Πώς θα λήξει αυτός ο πόλεμος και τι έκταση μπορεί να πάρει, δεν γνωρίζουμε ακόμη. Το όλο ζήτημα συνοψίζεται στο κατά πόσον και σε τι αριθμούς διακρίνουν οι άνθρωποι το ύπουλο σχέδιο μια σκοτεινής ολιγαρχίας να εγκαθιδρύσει μια κοσμοκρατορία που θα στηρίζεται στην αφαίμαξη όλων των πόρων κάθε χώρας και συνολικά του πλανήτη με επακόλουθη εξαθλίωση δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Η υποταγή τους θα επιδιωχθεί με κάθε μέσο βίας: τρομοκρατία μέσω οικονομίας, μέσω ένοπλης βίας, μέσω κατευθυνόμενης διασποράς ειδήσεων.
Υπηρέτες της οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις, σώματα καταστολής αλλά και αδαείς ή διεφθαρμένοι πολίτες.
Απ΄την άλλη πλευρά υπάρχουν ηρωικοί αγωνιστές που διακινδυνεύουν όχι μόνο υλικά οφέλη, αλλά και τη ζωή τους. Κι αυτοί βρίσκονται σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας και σε κάθε επάγγελμα. Μπορεί να ΄ναι γνωστοί και πετυχημένοι αλλά και ανώνυμοι, καθημερινοί άνθρωποι. Όλοι αυτοί είναι η ελπίδα και η δικαίωση του να είσαι άνθρωπος. Ας είμαστε μαζί τους.
Ίσως να έχει αρχίσει ένας Αρμαγεδδώνας, και η χρήση του χαρακτηρισμού αυτού από πολλούς να μην είναι τυχαία, αλλά να πηγάζει από κάποια εσωτερική τους αίσθηση πραγμάτων. Ας είμαστε προετοιμασμένοι, αλλά όχι καταπτοημένοι. Εκείνο που έχει σημασία είναι να πάρουμε τη σωστή θέση στη μάχη, κι αυτή έχει το λάβαρό της που γράφει «Κοινό Καλό».
Μπορεί να τα έχουμε ξαναπεί όλα τούτα, αλλά σε στιγμές τόσο κρίσιμες νιώθουμε την επιτακτική ανάγκη να ξανασταθούμε πάνω στα καυτά ζητήματα. Είναι η επιθυμία μας να δώσουμε κι εμείς μια ώθηση προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση.
Ο πνευματικός άνθρωπος δίνει τον αγώνα του και στο πεδίο της πνευματικής του εξέλιξης αλλά και στο πεδίο των επίγειων υποχρεώσεών του. Γιατί τι άλλο είναι η πνευματικότητα παρά η προσπάθεια «να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα...», αλλά συγχρόνως να σηκώσουμε και τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε».
AGNI YOGA HELLAS, 8.5.2012.
