ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΘΥΡΑ – ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΖΩΗ– Τι σημαίνουν αυτά? Ότι μόνο οι Χριστιανοί θα βρουν το «Βασίλειο του Θεού» και μόνο «όταν έρθει ξανά ο Χριστός» στη γη? – ΟΧΙ! – Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ – ΠΩΣ? – Ο συντονισμός με την κατά Χριστόν Συνειδητότητα είναι η μόνη οδός προς το Βασίλειο του Θεού, ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
Είπε λοιπόν πάλι προς αυτούς ο Ιησούς: «Αλήθεια, αλήθεια σας λέω, ότι εγώ είμαι η θύρα των προβάτων. Όλοι όσοι ήρθαν πριν από μένα είναι κλέφτες και ληστές. Αλλά δεν τους άκουσαν τα πρόβατα. Εγώ είμαι η θύρα. Μέσω εμού εάν κάποιος εισέλθει, θα σωθεί, και θα εισέλθει και εξέλθει, και θα βρει βοσκή. Ο κλέφτης δεν έρχεται, παρά μόνο για να κλέψει και να σκοτώσει και να καταστρέψει. Εγώ ήρθα για να έχουν ζωή, και να την έχουν σε αφθονία»
κατά Ιωάννη Ι:7-10
«Αλήθεια, σας δηλώνω ότι η κατά Χριστόν Συνειδητότητα μέσα μου, όπως και μέσα σε όλες τις άλλες απελευθερωμένες ψυχές, είναι η μόνη θύρα μέσω της οποίας οι πιστοί μπορούν να εισέλθουν στη Συμπαντική Συνειδητότητα. Αυτή η συνειδητοποίηση προσδιορίζει κάθε αληθινά μεγάλο Δάσκαλο. Οι αποκαλούμενοι όμως πνευματικοί δάσκαλοι που “ήρθαν πριν από μένα” –δηλαδή όσοι εκθειάζουν το εγώ και την προσωπικότητά τους για να προσελκύσουν πιστούς πριν να έχουν φτάσει σε οποιαδήποτε συνειδητοποίηση της κατά Χριστόν Συνειδητότητας– είναι μεταφυσικοί κλέφτες και ληστές που κλέβουν για τους ίδιους την αφοσίωση των πιστών που προορίζεται για τον Θεό. Εκείνοι όμως που μ’ αυτόν τον τρόπο εξύψωσαν τον εαυτό τους, συσκοτίζοντας με την εγωιστική ανθρώπινη συνειδητότητα την κατά Χριστόν Συνειδητότητα στην ψυχή τους, δεν μπόρεσαν να αποκτήσουν αληθινούς πιστούς (“τα πρόβατα”) που να ακούν την κενή ρητορική τους.
»Η κατά Χριστόν Συνειδητότητα είναι η θύρα. Αν οποιοσδήποτε πιστός εισέλθει απ’ αυτήν με τον διαλογισμό –δηλαδή συνειδητοποιήσει ότι η κατά Χριστόν Συνειδητότητα μέσα μου είναι επίσης παρούσα μέσα στη δική του ψυχή– θα σωθεί. Θα έχει το προνόμιο να “εισέρχεται και να εξέρχεται” συνειδητά στο αστέρι της πρανικής θύρας του πνευματικού ματιού, να ξεφύγει για πάντα από τη δυστυχία των μετενσαρκώσεων στην απόλυτη ελευθερία της Συμπαντικής Συνειδητότητας, ή να επιστρέφει εθελοντικά στον κόσμο για να βοηθήσει την ανθρωπότητα. Θα βρει τον βοσκότοπο της αιώνιας ευτυχίας.
»Ο οικουμενικός κλέφτης είναι η άγνοια (η μάγια, η αυταπάτη), η οποία ήρθε στον κόσμο αποκλειστικά και μόνο για να κλέψει την ανθρώπινη συνειδητότητα από τον Θεό, και για να τον κάνει θνητό μέσω της εμπειρίας του θανάτου, και να καταστρέψει με την παρανόηση τη θεϊκή του κληρονομιά της ψυχικής σοφίας και χαράς. Οι ψεύτικοι δάσκαλοι, θύματα οι ίδιοι της αυταπάτης, συμπράττουν σ’ αυτήν την κλοπή. Δεν γνωρίζουν τον Θεό και επομένως δεν μπορούν να μεταδώσουν τη συνειδητότητά Του στους άλλους. Αντίθετα, μέσα στην άγνοιά τους δεν καταστρέφουν μόνο τη δική τους δυνητική σοφία, αλλά και αυτήν των δύσμοιρων οπαδών τους. Η κατά Χριστόν Συνειδητότητα, πανταχού παρούσα στον κόσμο, εμφανίστηκε στο σώμα μου για να μπορούν οι αληθινοί αναζητητές να βρουν την απόδειξη ότι στον Άπειρο Χριστό θα έχουν Αιώνια Ζωή και τη θεϊκή της αφθονία».
Όταν ο Ιησούς είπε: «Όλοι όσοι ήρθαν πριν από μένα είναι κλέφτες και ληστές, αλλά δεν τους άκουσαν τα πρόβατα», ασφαλώς δεν εννοούσε ότι ο Αβραάμ, ο Μωυσής, ο Ηλίας, ο Βούδας, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, και οι άλλοι μεγάλοι Δάσκαλοι που ήρθαν πριν απ’ αυτόν ήταν κλέφτες και ληστές συλλήβδην. Είναι θλιβερή θεολογική παρανόηση το να θεωρείται ότι ο Ιησούς επεδίωξε να δυσφημήσει όλους τους προφήτες και Δασκάλους που προηγήθηκαν του ερχομού του στον κόσμο. Οι θεϊκές ενσαρκώσεις του Μπάγκαβαν Κρίσνα και του Γκαουτάμα Βούδα, που γεννήθηκαν αιώνες πριν την εποχή του Ιησού, έφεραν απόλυτη πνευματική λύτρωση σε πολλούς μαθητές, και συνεχίζουν να εργάζονται για τη λύτρωση των άλλων. Ο (προφήτης) Ηλίας, ο οποίος ήρθε πολύ πριν τον Ιησού, ήταν άλλος ένας αληθινός βοσκός ψυχών, συμπεριλαμβανομένου και του Ελισαίου που ήταν ο Ιησούς σε μια προηγούμενη ενσάρκωση. Επομένως, ο Ιησούς δεν θα είχε ποτέ μιλήσει υποτιμητικά γι’ αυτούς και για τους άλλους μεγάλους προφήτες και σοφούς που έζησαν πριν την εποχή του στη γη.
«Εγώ είμαι η οδός, και η αλήθεια, και η ζωή. Κανένας δεν έρχεται προς τον Πατέρα, παρά μόνο μέσω εμού. Αν γνωρίζετε εμένα, και τον Πατέρα μου θα γνωρίσετε. Και από τώρα γνωρίζετε Αυτόν, και είδατε Αυτόν»
κατά Ιωάννη ΙΔ:6-7
Εξηγώντας αυτά τα εδάφια, ο σεβάσμιος γκουρού μου Σρι Γιουκτέσβαρτζι είπε: «Ο Ιησούς δεν εννοούσε ποτέ ότι αυτός ήταν ο μόνος Υιός του Θεού, αλλά ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να φτάσει στο απεριόριστο Απόλυτο, τον υπερβατικό Πατέρα πέρα από τη δημιουργία, αν προηγουμένως δεν έχει εκδηλώσει τον “Υιόν” ή την ενεργή κατά Χριστόν Συνειδητότητα μέσα στη δημιουργία. Ο Ιησούς, ο οποίος είχε επιτύχει να είναι ολοκληρωτικά ένα μ’ αυτήν την κατά Χριστόν Συνειδητότητα, ταύτισε τον εαυτό του μ’ αυτήν διότι το εγώ του είχε προ πολλού εξαλειφθεί».
Η κατά Χριστόν Συνειδητότητα που ήταν παρούσα μέσα στον Ιησού, και μέσα σε όλη τη δονητική δημιουργία και τα φαινόμενα, είναι το νοούμενο, «η αλήθεια», η πρωταρχική υπόσταση και ουσία της ζωής των πάντων μέσα στη δημιουργία. Κανένα ανθρώπινο ον που αποτελεί μέρος της δονητικής δημιουργίας δεν μπορεί να φέρει τη συνειδητότητά του στο επίπεδο της Συμπαντικής Συνειδητότητας, «τον Πατέρα» –η οποία βρίσκεται πέρα από τη δονητική δημιουργία και την εγγενή κατά Χριστόν Συνειδητότητα– αν πρώτα δεν έχει βιώσει την εμποτισμένη με τον Χριστό Συμπαντική Δόνηση, ή Άγιο Πνεύμα, που εκδηλώνει τη δονητική δημιουργία, περνώντας μετά μέσω της αντανάκλασης του Θεού της κατά Χριστόν Συνειδητότητας. Με άλλα λόγια, για να «έρθει [κάποιος] προς τον Πατέρα» κάθε ανθρώπινη συνειδητότητα πρέπει να διευρυνθεί και να φτάσει πρώτα στη συνειδητοποίηση της Συμπαντικής Δόνησης, και μετά να γνωρίσει την κατά Χριστόν Συνειδητότητα για να φτάσει στη Συμπαντική Συνειδητότητα.
Ο Ιησούς συνέχισε λέγοντας ότι όλοι όσοι τον είχαν «γνωρίσει» (είχαν έρθει σε επαφή με την κατά Χριστόν Συνειδητότητα μέσα του) θα έπρεπε να συνειδητοποιήσουν ότι αυτόματα είχαν έρθει σε επαφή και με τη Συμπαντική Συνειδητότητα (τον «Πατέρα»), διότι η Συμπαντική Συνειδητότητα και η μία και μονογενής αντανάκλασή Της που είναι πανταχού παρούσα στη δημιουργία –η κατά Χριστόν Συνειδητότητα– είναι ένα.
Εδώ ο Ιησούς εξήγησε με σαφήνεια ότι ο εσωτερικός Εαυτός του είναι Πνεύμα. Ποτέ δεν έδωσε έμφαση στο σώμα του, πάντα τόνιζε το πανταχού παρόν Πνεύμα μέσα στο σώμα. Είναι σημαντικό να θυμάται κάποιος το παραπάνω σημείο έχοντάς το ως βάση για την κατανόηση της πνευματικής κοσμογραφίας: ότι η κατά Χριστόν Συνειδητότητα είναι η πρωταρχική υπόσταση και ουσία, «η αλήθεια και η ζωή» της δονητικής δημιουργίας – το νοούμενο που υπάρχει πίσω από κάθε φυσικό φαινόμενο.
Όταν ο Ιησούς είπε:
«από τώρα γνωρίζετε Αυτόν, και είδατε Αυτόν», σε καμία περίπτωση δεν εννοούσε ότι οι χιλιάδες άνθρωποι που είδαν το σώμα του Ιησού συνειδητοποίησαν ότι εκεί υπήρχε μια εκδήλωση της κατά Χριστόν Συνειδητότητας, και επομένως και του Πατέρα. Μόνο οι εξελιγμένοι μαθητές που συντονίζονται με την κατά Χριστόν Συνειδητότητα σε βαθύ διαλογισμό θα μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν την παρουσία του Πατέρα ως ένα με την κατά Χριστόν Συνειδητότητα που ήταν εκδηλωμένη στην ενσαρκωμένη μορφή του Ιησού.
Και όταν ρωτήθηκε από τους Φαρισαίους, πότε έρχεται η βασιλεία του Θεού, αποκρίθηκε προς αυτούς, και είπε: «Δεν έρχεται η βασιλεία του Θεού με παρατήρηση. Ούτε θα πείτε: “Ιδού, εδώ είναι”, ή “Ιδού εκεί”. Διότι ιδού, η βασιλεία του Θεού είναι μέσα σας»
κατά Λουκά ΙΖ:20-21
Ο Ιησούς απευθύνεται στον άνθρωπο ως τον αιώνιο αναζητητή της μόνιμης ευτυχίας και ελευθερίας απ’ όλα τα δεινά: «Η βασιλεία του Θεού –της αιώνιας, αμετάβλητης, πάντα ανανεούμενης μακάριας Συμπαντικής Συνειδητότητας– είναι μέσα σας. Δείτε την ψυχή σας ως την αντανάκλαση του αθάνατου Πνεύματος και θα δείτε ότι ο Εαυτός σας περικλείει την άπειρη αυτοκρατορία της αγάπης του Θεού, της σοφίας του Θεού, της μακαριότητας του Θεού που ενυπάρχει σε κάθε μόριο της δονητικής δημιουργίας και στο χωρίς δόνηση Υπερβατικό Απόλυτο».
«ΙΔΟΥ, ΕΙΜΑΙ ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ»: ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΟΙ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΣΕ ΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΩΣ ΤΟΝ ΑΠΕΙΡΟ, ΧΩΡΙΣ ΜΟΡΦΗ ΧΡΙΣΤΟ.
Κατέστησε το σώμα του και το πνεύμα του αθάνατα. Κάθε αληθινός πιστός μπορεί να τον δει ως Ιησού Χριστό ή να τον αντιλαμβάνεται ως ένα με τον Άπειρο Χριστό. Ο Άγος Φραγκίσκος της Ασίζης που γεννήθηκε αιώνες μετά τον Ιησού, συνήθιζε να τον βλέπει κάθε βράδυ στην Ασίζη. Η Αγία Τερέζα της Άβιλα τον αντιλαμβανόταν και σε μορφή και ως τον Άμορφο Χριστό. Πολυάριθμες θεϊκά συντονισμένες ψυχές Τον έχουν δει. Και σ’ εμένα έχει έρθει πολλές, πολλές φορές – όποτε το επιθυμήσω, παρουσιάζεται σ’ εμένα, με τα θαυμάσια μάτια του στα οποία περιστρέφονται τα σύμπαντα, εκπέμποντας την αγάπη του Θεού που είναι πανταχού παρούσα στην κατά Χριστόν Συνειδητότητα. Κάθε πιστός του οποίου η νοητική συγκέντρωση είναι πολύ βαθιά και του οποίου η αφοσίωση είναι αγνή και επίμονη, μπορεί να τον δει διεισδύοντας το βλέμμα του μέσα στο πάνσοφο πνευματικό μάτι στο κέντρο της κατά Χριστόν Συνειδητότητας που βρίσκεται στο μέτωπο. Η ένταση και η εμμονή είναι απαραίτητες. Οι περισσότεροι πιστοί προσεύχονται για λίγο, αλλά γρήγορα αποθαρρύνονται και σταματούν. Σε μια τέτοια υποτονική προσπάθεια ο Ιησούς δεν θα ανταποκριθεί. Παρ’ όλα αυτά, ακούει κάθε προσευχή, περιμένοντας να γίνει ο πιστός δεκτικός και να καλωσορίσει την παρουσία του συνειδητά.
Δεν πρόκειται για οραματισμό του ή προσπάθειας να σχηματίσει κάποιος τη μορφή του μέσω της φαντασίας. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα μια προβολή του υποσυνείδητου νου, όπως οι εικόνες που σχηματίζονται στα νυχτερινά όνειρα – και δεν θα είναι ο Χριστός. Πρέπει κάποιος να προσεύχεται αδιάκοπα, όπως δίδαξε ο Ιησούς. Με την εξάσκηση στην Κρίγια Γιόγκα, τη μεταφορά της συνειδητότητας στο βασίλειο του Θεού μέσα του, και μετά προσευχόμενος συνεχώς να εμφανιστεί ο Χριστός, ο πιστός μπορεί να δει τον πραγματικό Χριστό ακριβώς μπροστά του. Αρχικά θα είναι ένα όραμα αντιληπτό από την αίσθηση της όρασης. Όταν αυτό το όραμα μπορεί να γίνει αντιληπτό με ανοιχτά καθώς και με κλειστά τα μάτια, τότε με μια ακόμη υψηλότερη ανάπτυξη της έντασης της αφοσίωσης και της αυτοσυγκέντρωσης, η παρουσία του Χριστού θα εκδηλωθεί ως μια υλοποιημένη μορφή. Αυτό είναι το τελικό όραμα, στο οποίο ο πιστός μπορεί να αγγίξει το σώμα του Ιησού και να συνομιλήσει μαζί του, το ίδιο αληθινά αν ήταν στη γη. Η οικεία, πραγματική αίσθηση του αγγίγματος της υλοποιημένης μορφής δεν είναι η ίδια όπως η επαφή με την χονδροειδή ύλη μιας ενσαρκωμένης μορφής, αλλά είναι η συνειδητοποίηση ότι η αληθινή ουσία του σώματος είναι ένας συνδυασμός πνευματικά μαγνητισμένων δονήσεων διαποτισμένων από τις σκέψεις της Συμπαντικής Μακαριότητας του Θεού, που μεταδίδουν ένα θαυμαστό εξυψωτικό ρίγος χαράς και ευλογίας.
Ο Ιησούς γεννήθηκε σε ένα ανθρώπινο σώμα. Σταυρώθηκε. Και αναστήθηκε. Έχτισε ξανά το σώμα του, και η ψυχή του εισήλθε μέσα σ’ αυτό το αναστημένο σώμα. Δεν δημιούργησε όμως εκ νέου ένα σώμα για να παραμείνει φυλακισμένος μέσα σ’ αυτό. Αν και εμφανίστηκε σε υλική μορφή στους μαθητές του πολλές φορές μετά τη σταύρωση, διέλυσε πάλι αυτό το σώμα. Το να τον καταλαβαίνουμε μόνο ως ενσαρκωμένο σ’ ένα σώμα που σταυρώθηκε και μετά αναστήθηκε δεν είναι ο ορθός τρόπος να εκτιμήσουμε του Χριστού ως είναι. Ενσαρκωμένος ή μετά την ανάστασή του, ο Ιησούς δεν ήταν μόνο μια φυσική προσωπικότητα, αλλά ένα δοχείο της άπειρης κατά Χριστόν Συνειδητότητας (της αντανάκλασης της νοημοσύνης του Θεού ΜΕΣΑ στη δημιουργία, της νοημοσύνης του Αγίου Πνεύματος που δημιούργησε τα πάντα, το Άγιο Πνεύμα είναι ο «Λόγος»). Όταν ανέστησε τον εαυτό του στο σώμα, ανέστησε επίσης και το πνεύμα του από τον περιορισμό της υλικής μορφής στο πανταχού παρόν Πνεύμα. Σε ενότητα με τον Άπειρο Χριστό, ανασταίνεται σε κάθε νεογέννητο σώμα, και σ’ εσάς και σ’ εμένα, και σε όλους τους ανθρώπους της γης, και σε οτιδήποτε διαθέτει ζωή. Ανασταίνεται στα τρεμοφέγγοντα αστέρια, στους πλανήτες, και στο συμπαντικό μπλε. Ανασταίνεται σε όλα τα πράγματα που αναφύονται από τη γη – στο γρασίδι και στο τρυφερότατο τριαντάφυλλο. Αισθάνεται την ανάστασή του σε κάθε μορφή που υπάρχει. Είναι αναστημένος σε κάθε ατομικό στοιχείο και κύτταρο του απέραντου σύμπαντος. («Ο Ιησούς είπε: “Είμαι το φως που είναι πάνω απ’ όλα τα πράγματα. Είμαι τα πάντα: από μένα προήλθαν τα πάντα, και σ’ εμένα όλα επιτυγχάνονται. Κόψε ένα κομμάτι ξύλου – είμαι εκεί. Σήκωσε την πέτρα, και θα με βρεις εκεί”» (Ευαγγέλιο του Θωμά, εδάφιο 77).
Στην Μπάγκαβαντ Γκίτα (XIII:13-17), ο Κύριος Κρίσνα, από τη δική του ενότητα με την Οικουμενική Συνειδητότητα του Θεού, υμνεί αυτήν την ενυπάρχουσα-υπερβατική Πανταχού Παρουσία του Πνεύματος:
Κατοικεί στον κόσμο, περικλείοντας τα πάντα – παντού τα χέρια Του και τα πόδια Του. Παρόντα σε όλες τις πλευρές τα μάτια Του και τα αυτιά Του, τα στόματά Του και τα κεφάλια Του.
Λάμποντας σε όλες τις ικανότητες των αισθήσεων, ωστόσο υπερβαίνον τις αισθήσεις. Μη προσκολλημένο στη δημιουργία, ωστόσο ο Στυλοβάτης όλων. Ελεύθερο από τις γκούνα (τις καταστάσεις της φύσης), ωστόσο Αυτό που τις απολαμβάνει.
Είναι μέσα και έξω απ’ ό,τι υπάρχει, τα έμψυχα και τα άψυχα. Είναι κοντινό και μακρινό. Ανεπαίσθητο λόγω της λεπτοφυούς υπόστασής Του.
Αυτό, το Αόρατο, εμφανίζεται ως αναρίθμητα όντα. Διατηρεί και καταστρέφει αυτές τις μορφές, μετά τις ξαναδημιουργεί.
Το Φως Όλων των Φώτων, πέρα από το σκοτάδι. Η Γνώση η ίδια, Αυτό που είναι να μαθευτεί, ο Στόχος κάθε μάθησης, βρίσκεται στην καρδιά όλων.
Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο επιθυμεί ο Ιησούς να τον γνωρίζουν οι πιστοί του: όχι να τον περιορίζουν σε μια μορφή, αλλά να κατανοούν την ανάστασή του στην πανταχού παρουσία, να τον αντιλαμβάνονται ως ένα με το Άπειρο Φως της κατά Χριστόν Συνειδητότητας. Μέσα από το πνευματικό μάτι, ο προσκυνητής μπορεί να βλέπει όχι μόνο τον Χριστό με μορφή, αλλά επίσης τον άμορφο Χριστό που είναι αισθητός μέσα στο αχανές της εσωτερικής αντίληψης, γιατί ο Χριστός είναι ήδη παρών σ’ εκείνο το θεϊκό κέντρο της συνειδητότητας μέσα σε όλες τις ανθρώπινες υπάρξεις. Το να βιώσει ο πιστός τον Χριστό ως τη Συμπαντική Νοημοσύνη είναι κατά πολύ πιο υπέροχο από το να δει απλώς μια εικόνα εμποτισμένη απ’ αυτόν τον Άπειρο Χριστό. Αυτός είναι ο υπερβατικός Χριστός που είναι ο «Μονογενής Υιός», η μία και μοναδική («μονογενής») αντανάκλαση της Συμπαντικής Συνειδητότητας του Ουράνιου Πατέρα σε ολόκληρη τη δημιουργία.
«Ιδού, έρχεται με τα σύννεφα (θα ξεπροβάλλει από τα σύννεφα της άγνοιας), και θα τον δει κάθε οφθαλμός (πνευματικός οφθαλμός, πνευματικό μάτι)» [Αποκάλυψη Α:7]. Είναι το Πνεύμα πίσω από το σώμα του Χριστού αυτό με το οποίο ο άνθρωπος πρέπει να μοχθήσει για να ενωθεί – να εγερθεί από τον τάφο της άγνοιας και να συνειδητοποιήσει στην ανάληψη της ψυχής την ανάσταση του Χριστού μέσα του.
– Παραμαχάνσα Γιογκανάντα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου