Ο κισσός είναι κισσός. Κυπαρίσσι δεν είναι και ούτε μπορεί να γίνει ποτέ. Άλλο DNA. Είναι ένα παρασιτικό φυτό που μπορεί να αναπτυχθεί και να μακροημερεύσει εκμεταλλευόμενο το κυπαρίσσι. Ενίοτε και να το αρρωστήσει, ακόμη και να το "πνίξει".
Το γενναιόψυχο κυπαρίσσι, ενίοτε "επιτρέπει" στον κισσό την αναρρίχησή του. Και ο κισσός αποκτά τη δυνατότητα μίας θέασης που ποτέ δε θα φανταζόταν ότι μπορεί να κατακτήσει δίχως τον ξενιστή του. Κι από 'κει ψηλά, με εφόδιο την κάλυψη, τη βοήθεια, τη συμπαράσταση και συνολικά τη μεγαλόψυχη αποδοχή του κυπαρισσιού, ο κισσός μπορεί να ευχαριστήσει την Αγαθή Τύχη και όσο κι αν ποτέ δε θα γίνει κυπαρίσσι, εν τούτοις, να λάβει επίκτητα στοιχεία που μπορούν να το βοηθήσουν να γίνει καλύτερος κισσός. Αλλά αυτό προϋποθέτει τη ρημάδα την αυτογνωσία. Αν αυτή απουσιάζει τότε ο κισσός, ζαλισμένος από τα ύψη από τα οποία αποκτούσε εξαιρετικά προνομιούχα θέαση των πραγμάτων, μεταφράζοντας την αποδοχή του ξενιστή του σε παροχή ανοικτής επιταγής θεωρεί εαυτόν κάτοχο ξεχωριστής αυταξίας και με τα χρόνια αρχίζει να ρωτά κάθε πρωί, "καθρέφτη καθρεφτάκι μου, υπάρχει δυνατότερο... κυπαρίσσι από εμένα;"
Κι εκεί εκδηλώνεται ραγδαία πλέον ο τραγέλαφος. Το φιλόξενο γενναιόδωρο κυπαρίσσι είναι πια για τον κισσό ένα όρθιο γερασμένο ξύλο που πρέπει να υπακούει στο μεταλλαγμένο κισσό που είναι φύσει "ευέλικτος", μέχρι που η μόνη του χρησιμότητα σύμφωνα με τον κισσό, είναι η στήριξή του και θα πρέπει μάλιστα να ευχαριστεί το παράσιτο επειδή έχει την τιμή να το φιλοξενεί στο κορμό και τα κλαδιά του. Είναι πια ο κισσός το πραγματικό κυπαρίσσι ενώ το άλλο είναι πια μόνον ένα κούτσουρο χρήσιμο κάνα τζάκι...
Η παντελής έλλειψη αυτογνωσίας είναι η συντομότερη και ασφαλέστερη οδός προς την αυτογελοιοποίηση. Όσο μεγαλύτερος ο όγκος της κολακείας και της παρασιτικής προσκόλλησης έως εχθές, τόσο αντίστοιχα μεγάλη η ποσότητα, η ένταση και η τοξικότητα του δηλητηρίου στο σήμερα. Η απελπισμένη αγωνία να σβηστεί το παρελθόν φέρνει σπασμούς.
Ο Σοφός διαθέτει πρωτίστως εσωτερική γαλήνη. Και ο κατέχων εσωτερική γαλήνη διαθέτει αξιοπρέπεια. Και η αξιοπρέπεια αναδύει την ευγένεια. Κι όταν διαθέτεις ευγένεια, λες ένα τεράστιο ευχαριστώ στο κυπαρίσσι που σου επέτρεψε να γευθείς εμπειρίες που άλλος κισσός ούτε στον ύπνο του τις φαντάζεται. Κι αν για οποιοδήποτε λόγο η συνύπαρξη με το κυπαρίσσι πρέπει να τερματιστεί, δώσε όλη την ευγνωμοσύνη που αξίζει να δώσεις, όχι μόνο στο κυπαρίσσι αλλά και τους Θεούς που σου επέτρεψαν να πάρεις τέτοια εκλεκτά δώρα και πορεύσου εν ειρήνη και ψυχική αυτάρκεια στις νέες ατραπούς που επέλεξες.
Ίσως μάλιστα να επιτύχεις κι ακόμη περισσότερα από πριν, γιατί όχι; Αν μάλιστα κρατήσεις την ευγνωμοσύνη μέσα σου για πάντα, είναι εξαιρετικά πιθανό. Η ευγνωμοσύνη είναι το καλύτερο υλικό για την εσωτερική πυξίδα. Και ταυτόχρονα σέβεσαι και τον ίδιο σου τον εαυτό, την προσωπική σου ιστορία, οσοδήποτε αξιομνημόνευτη κι αν είναι.
Αλλά προϋπόθεση είναι το γνώθι σαυτόν. Όταν δεν το΄χεις ο δόμος είναι κατηφορικός, μπροστά γκρεμός και τα φρένα σπασμένα. Και το χειρότερο είναι πως δεν υπάρχει πάτος. Πάντα υπάρχει και το όλο και πιο κάτω. Ώσπου η ίδια η Ζωή με τις νομοτελειακές της φάπες θα στο θυμίζει συνέχεια. Κι αν οι φάπες δεν είναι αρκετές, συνεχίζει με μπουνιές και ακόμη παραπέρα, ώσπου να ξαναδείς στο μαγικό καθρεφτάκι τον κισσό.
Είναι η αυτογνωσία ηλίθιε!!!
Ταύτα και μένω. Καμία άλλη συνέχεια.
Nikos Prandekas
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου